Θα φέρει ο Χριστόφιας τη θάλασσα κοντά στη Λευκωσία;

«Πριν από την εισβολή του 1974 η Λευκωσία ήταν σχεδόν μια παραθαλάσσια πόλη. Σε είκοσι λεπτά βρισκόσουν στη θάλασσα, ανέβαινε το αυτοκίνητο στο βουνό κι ο δρόμος κατέβαινε κατακόρυφα προς την Κερύνεια, προς τη θάλασσα, μια μαγεμένη θάλασσα. Συχνά κλείνω τα μάτια και κάνω νοερά το ταξίδι αυτό προς τη θάλασσα. Πάνε πια 26 χρόνια. Για να πας σε αντάξια θάλασσα θέλεις δυόμισι ώρες ταξίδι. Η θάλασσα χάθηκε από την καθημερινότητα της πόλης».
Αυτά και πολλά άλλα γράφει η Νίκη Μαραγκού, που ζει στη Λευκωσία, στο βιβλίο διηγημάτων της Ο Δαίμων της Πορνείας. Όταν το διάβασα πριν μέρες -(τότε που χιόνιζε)- το μυαλό μου κόλλησε σε αυτό το παράδειγμα: Να αλλάζεις διαδρομές για 26 χρόνια. Τι κι αν ζεις σε μια χώρα με υψηλό βιοτικό επίπεδο, αυτές τις αλλαγές στην καθημερινότητά σου που περιλαμβάνουν από το να στερείσαι τις εικόνες που είχες όταν ήσουν παιδί μέχρι το σπίτι σου, δεν μπορεί να στις «εξαργυρώσει» κανείς.
Ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως το Reuters, απέδωσαν με απλοϊκό τρόπο την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια, πρώην γ.γ. του ΑΚΕΛ, στην προεδρία, κάνοντας λόγο για τη σκληροπυρηνική στάση που είχε επιδείξει ο προκάτοχός του Τάσσος Παπαδόπουλος στο σχέδιο Ανάν. Και είναι αφελές επιχείρημα, καθώς ο συνασπισμός ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ που στήριξε τον τελευταίο δεν επαναλήφθηκε. Η κάθε παράταξη προώθησε τον δικό της υποψήφιο. Ο Δημήτρης Χριστόφιας έσπευσε κιόλας να ζητήσει έναρξη του διαλόγου με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλή Αλάτ. Αναρωτιέμαι, θα καταφέρει ο νέος πρόεδρος αυτό που δεν πέτυχε κανένας από το 1974; να φέρει τη θάλασσα κοντά στην Λευκωσία και να είναι και οι δύο πλευρές ευχαριστημένες;

ΣΥΝΤΟΜΑ: ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΑΝΤΑ

Λιώστε το χιόνι με ρούμι

Εχθές το μεσημέρι, πολύ πριν αρχίσει να χιονίζει, βρέθηκα σε μια εντελώς βαρετή επαγγελματική συνάντηση. Μετά την ενημέρωση για ένα θέμα πλαστικών επεμβάσεων που θα καλύψω, και ενώ θα ακολουθούσε φαγητό σε εστιατόριο, τους παράτησα όλους-φανταστείτε πόσο βαρετά ήταν-και πήγα κατευθείαν στο κέντρο της πόλης. Στην αίθουσα διαλέξεων στο μετρό Συντάγματος η Αντριάνα Μαρτίνεζ, εκδότρια του περιοδικού Sol Latino είχε οργανώσει σε συνεργασία με πρεσβείες της Λατινικής Αμερικής, την έκθεση "Η Συνάντηση των Μύθων". Ο πιο αγαπημένος μου μύθος ήταν από την Κούβα. Πρωταγωνίστριά του η Δόνια Ισαβέλ δε Μπομπαδίγια. Ο καλός της μετανάστευσε στη Φλόριντα αναζητώντας την πηγή της αιώνιας νεότητας. Αλλά δε γύρισε ποτέ πίσω. Η αγαπημένη του ανέβαινε κάθε μέρα σε ένα βράχο και κοίταζε μήπως εμφανιστεί το πλοίο που θα τον φέρει πάλι κοντά της. Ακόμη, ανάμεσα στους μύθους που οι επισκέπτες μπορούσαν να διαβάσουν στις αφίσες της έκθεσης, υπήρχε κι ένας για το τάνγκο που αναφερόταν ως αντρικός χορός. Και πράγματι, ήταν εμφανής η κυριαρχία του αρσενικού στο θηλυκό. Ήταν ορατή η διάκριση των ρόλων. Τελικά η δύναμη του αρσενικού-που δεν είναι συνώνυμη με την κατάχρηση εξουσίας και τα λεφτά-ίσως είναι το απόλυτο αφροδισιακό.
Μελό; Όχι σε μια τέτοια ατμόσφαιρα γιορτής και μπροστά στο χορευτικό θέαμα που σου έβγαζε ερωτισμό και πάθος. Μία ώρα μετά τη συζήτηση για επεμβάσεις λιποαναρρόφησης, βρισκόμουν σε έναν αληθινό κόσμο που οι γυναίκες καμάρωναν για τις καμπύλες τους και λικνίζονταν με χάρη δίπλα σε άντρες μελαχρινούς και σέξι.

Η ομορφιά υπάρχει μέσα μας. Κρίμα σε όσους δε μπορούν να τη δουν.

Η συγνώμη άργησε 38 χρόνια

Μου φάνηκε πολύ συγκινητικό το κείμενο της συγνώμης προς τους Αβορίγινες που ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Κέβιν Ραντ διάβασε στο κοινοβούλιο. Η σύγχρονη Αυστραλία αποφάσισε να έρθει αντιμέτωπη με τις ενοχές της για τα εγκλήματα που διέπραξε απέναντι στους αυτόχθονες την περίοδο 1915-1970. Τότε 100.000 παιδιά γηγενών της Αυστραλίας απομακρύνθηκαν βίαια από τους γονείς τους και δόθηκαν σε λευκούς πολίτες σε μια προσπάθεια «εκπολιτισμού» τους.
«Σήμερα τιμούμε τους αυτόχθονες αυτής της χώρας, που έχουν τον πιο αρχαίο πολιτισμό στην ανθρώπινη ιστορία. Σκεφτόμαστε τον πολύ άσχημο τρόπο που τους φερθήκαμε στο παρελθόν. Ειδικότερα η σκέψη μας βρίσκεται σε εκείνους που ανήκουν στις κλεμμένες γενιές- αυτό το αμαυρωμένο κεφάλαιο της εθνικής μας ιστορίας» δήλωσε ο πρωθυπουργός. Η ομιλία του ολοκληρώθηκε με μια υπόσχεση: «ένα μέλλον όπου όλοι οι Αυστραλοί, όποια κι αν είναι η καταγωγή τους θα είναι πραγματικά ίσοι, θα έχουν ίσες ευκαιρίες και ίδιο μερίδιο στη διαμόρφωση του επόμενου κεφαλαίου της ιστορίας αυτής της χώρας». Μακάρι οι υποσχέσεις να συνοδευτούν και από μέτρα με στόχο τη βελτίωση της εκπαίδευσης και των υγειονομικών υπηρεσιών στις περιοχές όπου κατοικούν.