Θέλω να φωνάξω...

Σήμερα, πριν έρθω στο γραφείο, γνώρισα μια γυναίκα που είδε να της ακρωτηριάζουν σε ένα μήνα τα τέσσερα δάχτυλα του ενός ποδιού. Είναι γύρω στα ογδόντα. Έχει νευροπάθεια λόγω διαβήτη.
Έχουν περάσει ώρες από τότε που έφτασα στη δουλειά. Δεν ξέρω αν δικαιούμαι να είμαι τόσο πεσμένη για λόγους που ηχούν υπερβολικά αστείοι μπροστά στους δικούς της. Όμως, είμαι.
Μέρες σαν τη σημερινή θα ήθελα να είχα δίπλα μου αυτούς που με αγαπάνε. Και που μπορούν να μου το δείξουν. Έχω ανάγκη μόνο μια σφιχτή αγκαλιά.
Θα ήθελα να μπορώ να τηλεφωνήσω σε 1-2 φίλους (άντρες) με τους οποίους δεν μιλάμε πια. Με αποφεύγουν από τότε που κατάλαβαν ότι δεν τους βλέπω ερωτικά. Ή από τότε που σταμάτησε να "κυλάει". Ειδικότερα, θα ήθελα να με αγκαλιάσει ένας συγκεκριμένος που με πλήγωσε. Και να το εννοεί. Ακόμη κι αυτόν θα ήθελα να δω σήμερα.
Θα ήθελα να μην διστάσω να "ζαλίσω" με τα δικά μου τις κολλητές με τις οποίες δεν επικοινωνούμε συχνά. Η μία είναι φουλ στον έρωτα. Η άλλη χώρισε πρόσφατα.
Οι μέρες μου είναι δύσκολες. Δικαιούμαι να νιώθω έτσι μετά την κυρία που γνώρισα; Το blog παραμένει κάτι προσωπικό και δεν περιμένεις έγκριση από κανέναν για αυτά που γράφεις, αισθάνεσαι και λες, πόσο μάλλον να λογοδοτείς για τα θέλω σου. Ή να δέχεσαι απαγορεύσεις για αυτά. Θέλω, λοιπόν, να φωνάξω από το blog μου το εξής: «what the fuck?».