Αυτές τις πέντε μέρες που έλειψα από την Αθήνα ξεκουράστηκα αρκετά. Χάρισα στον εαυτό μου την πολυτέλεια του ύπνου που αναζητάς στην αρχή των διακοπών σου. Έκανα βόλτες στη θάλασσα. Ξαναβρέθηκα με τους δικούς μου. Ηρέμησα. Διάβασα. Εκτός από το τελευταίο τεύχος του National Geographic που είναι αφιερωμένο εξολοκλήρου στην Κίνα-και είναι σούπερ- ένα βιβλίο μου τράβηξε το ενδιαφέρον: Η Σχισμή της βραβευμένης με Νόμπελ Ντόρις Λέσινγκ.
Σχισμή είναι το όνομα ενός βράχου, γύρω από τον οποίο κυλά ήρεμα-και βαρετά- η ζωή των Σχισμών, μιας κοινωνίας γυναικών. Σχισμή είναι και το σημείο του σώματός τους από όπου έρχονται στον κόσμο μόνο κορίτσια. Σε αυτή την μοναδική κοινωνία δεν υπάρχουν άντρες. Μέχρι που οι Σχισμές αρχίζουν κάποια στιγμή να γεννούν και αγόρια. Και επειδή διαφέρουν στην εμφάνιση-και υπολείπονται κάποιας σχισμής στο σώμα τους-θεωρούνται τέρατα. Παραγκωνίζονται, κακοποιούνται και αφήνονται στην τύχη τους. Τα μαζεύουν οι… αετοί και τα μεταφέρουν σε μια πεδιάδα, όπου φτιάχνουν την κοινωνία των αντρών. Με την πάροδο του χρόνου, τα δύο φύλα συναντιούνται, ερωτεύονται και κάνουν παιδιά. Αυτή τη φορά μαζί. Και παρά τις διαφορές, τους τσακωμούς, τους χωρισμούς και την αναζήτηση άλλης «γης», διαπιστώνουν ότι ο ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλο.
Στον απόηχο της Μαρόνα και του Χόρχα, των αρχηγών των δύο κοινωνιών που στο τέλος ξανασμίγουν για πάντα, βρέθηκα σήμερα το βράδυ να χαζεύω στο facebook, τον διαδικτυακό κατάλογο, μια «κατάκτηση» που ήθελε να βγει μαζί μου. Δεν έχουμε γνωριστεί. Από την κοινωνία χωρίς άντρες –την οποία δεν θέλω να φανταστώ-αισθάνθηκα ότι ζω σε αυτήν όπου οι άντρες και οι γυναίκες "βρίσκονται" από απόσταση. Αυτό που ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω είναι γιατί αυτοί οι δύο αδυνατούν να συναντηθούν στην καθημερινότητα. Και γιατί η αναζήτηση του "2" μοιάζει τόσο δύσκολη, τη στιγμή που το 1 δεν νιώθει πλήρες μόνο του.
Οι φωτό είναι από το Παρίσι:ένα ανυποψίαστο ζευγάρι (1) και μια έκθεση στον πύργο του Άιφελ (2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου