Ο νόμος "άκου, βλέπε, σώπα"

Διαβάζοντας τις προάλλες το blog του συναδέλφου Μάκη Νοδάρου, δημοσιογράφου που καλύπτει θέματα τοπικού ενδιαφέροντος στην Ελευθεροτυπία και στον τύπο της Ηλείας, είδα με έκπληξη ένα post του με τίτλο: «Ηλεία: Η δημοσιογραφία στο απόσπασμα» με εικόνα ένα φιμωμένο πρόσωπο. Σε επικοινωνία μαζί του μου είπε ότι εδώ και καιρό ο τοπικός τύπος δεν δημοσιεύει κανένα από τα ρεπορτάζ του για το δήμο Ζαχάρως. Όπως μου εξήγησε «ο τύπος στην Ηλεία είναι δέσμιος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των πολιτικών παραγόντων, καθώς πίσω από τις εφημερίδες υπάρχουν μπίζνες. Οι εκδότες διατηρούν εφημερίδες σαν βιτρίνα και τις χρησιμοποιούν σαν μέσο πίεσης προκειμένου να προωθήσουν τις δουλειές τους». Ο Μάκης Νοδάρος μου ξεκαθάρισε ότι αυτή η προβληματική συνεργασία δεν υφίσταται στην Ελευθεροτυπία η οποία δημοσιεύει κανονικά τα θέματά του. Αναρωτιέμαι, δεν είναι ειρωνικό οι πολίτες ενός νομού να μαθαίνουν τα του τόπου τους από μια έκδοση πανελλαδικής κυκλοφορίας-επειδή ευτυχώς δεν αδιαφορεί για την τοπική αυτοδιοίκηση- και όχι από τον τοπικό τύπο που είναι και πιο κοντά σε πρόσωπα και πράγματα;
Βέβαια, η ελευθερία της έκφρασης δεν «βιάζεται» μόνο στην Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, τη χρονιά που μας πέρασε 86 δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους στον κόσμο στην προσπάθειά τους να φέρουν στο φως την αλήθεια. Περίπου μισοί από αυτούς δολοφονήθηκαν στο Ιράκ. Στη Γκάμπια η δημοσιογραφική ένωση Gambia Press Union παλεύει με κάθε τρόπο να προστατεύσει τη ζωή των μελών της. Στην Ελλάδα οι Ενώσεις-εκτός από το να φωνάζουν για το ασφαλιστικό- κάνουν κάτι για τη λογοκρισία ή μήπως αρνούνται και ότι υπάρχει;