"Ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος" είχε υποστηρίξει ο γνωστός πολιτικός φιλόσοφος Τόμας Χομπς (1588-1679), πατέρας του Λεβιάθαν. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο άνθρωπος είναι εγωιστής και αυτή του η φύση βρίσκεται πάντα πίσω από τις έριδες και τις διαμάχες σε μια κοινωνία. Γι'αυτό και η πολιτεία οφείλει με την εξουσία και με τους νόμους της να περιορίζει την αδικία.Τις τελευταίες μέρες η διάθεσή μου είναι πεσιμιστική και μαύρη, όπως και η ρήση του Χομπς. Αηδία και απογοήτευση εναλλάσσονται. Σκάνδαλα εναντίον κυβέρνησης. Η κυβέρνηση υπεράνω των νόμων. Εκδότης εναντίον εκδότη. Συνέταιρος εναντίον συνεταίρου. Σε αυτό το παιχνίδι ποιος θα νικήσει; Και ποιος θα κρυφτεί;
Ακόμη και στο δικό μου, ατομικό "στοίχημα" χρόνων αναρωτιέμαι πόσο λύκος πρέπει να γίνω για να νικήσω. Βγαίνει νικητής όποιος χυμά στην αρένα αιμοδιψής και κερδίζει χάρη στις κραυγές και τα δόντια του ή όποιος επιλέγει έναν χωρίς αντιπαραθέσεις, μοναχικό δρόμο; Σε αυτή την πρόκληση του άγριου, αιμοδιψούς λύκου ψηφίζω τον καθαρόαιμο, δυνατό, μοναχικό που μπορεί και βγάζει το πονεμένο ερωτικό κάλεσμα. Περιμένω να τον δω νικητή...
1 σχόλιο:
Έχω μόνο να προσθέσω ότι το να επιλέγει κανείς το δρόμο της ΄΄αρετής’’ δεν είναι κατ’ ανάγκη μοναχικός, εγώ πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν θετικά στοιχεία μέσα τους και ξέρουν να τα αναγνωρίζουν στους άλλους. Δυστυχώς τα κακώς κείμενα κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης για διάφορους λόγους και ίσως αυτό να είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει επισης.
Δημοσίευση σχολίου