Καλή απογείωση στο 2008!

Πώς ήταν για εσάς η χρονιά που φεύγει; Εύχεστε να μην ξανάρθει ή ανυπομονείτε να ζήσετε το μεγαλείο της και το 2008; Σε εθνικό επίπεδο, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι χειρότερο. Η εικόνα μιας φλεγόμενης χώρας επί μέρες μου έφερε στο νου ένα ακυβέρνητο καράβι. Ένα καρυδότσουφλο. Ίσως μετά από αυτή την εικόνα, καθετί άλλο φαντάζει προσωπικός μικρόκοσμος. Στο δικό μου μικρόκοσμο λοιπόν…
Θα θυμάμαι το 2007 ως τη χρονιά που εκτίμησα την επαγγελματική σταθερότητα: ένιωσα πώς είναι να είσαι μισθωτός –και όχι freelancer-και να αισθάνεσαι ασφαλής. Ακόμα, πώς είναι σταδιακά να νιώθεις ικανοποίηση σε μια εργασία. Κι όλα τα παραπάνω να μην τα βαφτίζεις «μικροαστικά». «Συμβατικά». Άραγε, η σύμβαση είναι συνώνυμη με τον συμβιβασμό; Έτσι νόμιζα κάποτε. Όχι πια.
Θα χαμογελάω γλυκά επειδή το 2007 «δραπέτευσα» σε μια άλλη γειτονιά. Είδα πόσο δύσκολο είναι τελικά να σου μένουν χρήματα για το ενοίκιο, το φαγητό, τους λογαριασμούς, τις εξόδους, την κάρτα απεριορίστων διαδρομών και τη φωτογραφία που είναι το νέο μου χόμπι.
Φυσικά το 2007 θα το θυμάμαι και για άλλα. Δυσάρεστα και μη που ακόμη και ανείπωτα, θα μείνουν στη μνήμη μου. Εύχομαι το 2008 να έρθουμε όλοι πιο κοντά στους στόχους μας. Να είμαστε υγιείς. Πλήρεις. Να κάνουμε σοφότερες επιλογές. Ας το αποχαιρετήσουμε με μια ενθουσιώδη «ιαχή» (για να ταιριάζει και με τη φωτό, βρε!), σαν αυτή που έβγαζαν οι μυθικοί, τηλεοπτικοί Dukes όταν έκαναν άλμα με το αμάξι. Προσδεθείτε. Είστε έτοιμοι; ΓΙΟΥΧΟΥ!!!!

Συμμετέχετε στη συνέντευξη του Τσίπρα στα blogs

Ο Αλέξης Τσίπρας θα δώσει συνέντευξη στα blogs μέσα στον Ιανουάριο, έπειτα από πρωτοβουλία του Ματθαίου Τσιμιτάκη, δημοσιογράφου στην Καθημερινή. Όπως γράφει ο δημοσιογράφος σε σχετικό post στο blog του Μετά την Εφημερίδα «στην σημαντικότερη στιγμή της πολιτικής του διαδρομής ο (κατά πάσα πιθανότητα) μελλοντικός πρόεδρος του Συνασπισμού αποφασίζει να ανοίξει τα χαρτιά του στους χρήστες του internet απευθείας και όχι στα media, θέλοντας έτσι να σηματοδοτήσει και επικοινωνιακά την στροφή που έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει ο ΣΥΝ, προς τους νέους και τις νέες αλλά και τις άμεσες μορφές επικοινωνίας και πολιτικοποίησης» και συνεχίζει: «Τα blogs που θα αποδεχτούν την πρόσκληση να αναρτήσουν ένα post το οποίο θα ζητάει από τον κόσμο τους να συμμετάσχει καταθέτοντας ερωτήσεις. Στις 2 Ιανουαρίου, όλες οι ερωτήσεις να συγκεντρωθούν εδώ όπου θα γίνει το ξεσκαρτάρισμα και ο γενικός συντονισμός».
Το Καβουράκι (που αύριο κλείνει τον ένα μήνα λειτουργίας του) περιμένει τις ερωτήσεις σας στον Αλέξη Τσίπρα, ώστε να τις προωθήσει.

Αξίζουμε πάντα ό,τι έχουμε;

Η δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, υποψήφιας για την πρωθυπουργία στο Πακιστάν στις επικείμενες εκλογές τον Ιανουάριο, ίσως σημαίνει ότι δεν θα αλλάξουν πολλά στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Τα σενάρια που θα διατυπωθούν τις προσεχείς μέρες είναι σίγουρα πολλά. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί σε κάποιες χώρες τα δικτατορικά καθεστώτα βασιλεύουν και γιατί αυτό συμβαίνει σε τόσο μεγάλο βαθμό σε αφρικανικές, ασιατικές χώρες καθώς και σε κράτη της Λατινικής Αμερικής; «Δεν είχαν εκπαιδευτεί από τους αποίκους αφέντες τους πώς να κυβερνούν τη χώρα τους. Δεν υπήρχε ανάμεσά τους κανείς με εμπειρία στη διακυβέρνηση και στις ατομικές ελευθερίες» είναι η άποψη του Φίλιπ Τσιγάντες (Εξουσία&απληστία, 2004). Αλλά και στην Ελλάδα, γιατί η διαφθορά και το «φαγοπότι» ανθούν; Μήπως επειδή ο τρόπος που συγκροτήθηκε το νέο ελληνικό κράτος ευνόησε και συνεχίζει να ενθαρρύνει συμπεριφορές «τζαμπατζήδων» και πελατειακών σχέσεων; (Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, 1996). Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Γι'αυτό και δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη ότι «κάθε λαός έχει τους κυβερνήτες που του αξίζουν».

Είμαι απαράδεκτη...

Το Καβουράκι έχει άδεια από τη δουλειά και το'χει ρίξει έξω: το σαββατοκύριακο χουζούρευε και σήμερα το πρωί περιπλανιόταν στο Σύνταγμα "για δουλειές" (καφέ, βόλτα κ.ά). Το βράδυ θα πάει σε μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική. Όποτε βρίσκει χρόνο, παρακολουθεί και επικαιρότητα!
Είμαι λίγο απαράδεκτη, αλλά αυτές τις μέρες θα γράψω στο blogακι μου... (ναι, πριν μπει ο νέος χρόνος)

Από σήμερα αδειούχος!

Νωρίς το απόγευμα προβλέπεται να ξεκινήσει η άδειά μου. Ανυπομονώ να αρχίσω ένα άνευ όρων χουζούρι στο κρεβάτι και μια χωρίς ενοχές νωχελικότητα. Από Δευτέρα δεν ξέρω πού θα είμαι. Ενδέχεται να το παίξω σε δύο ταμπλό: μία στο δώμα, μία στο σπίτι, με την οικογένεια. I'll see... Και τώρα, επιστροφή στο deadline (ναι, πρέπει να τελειώσω ένα θέμα που με περιμένει).

Υ.Γ. Η φωτό απεικονίζει το έργο του Γκογκέν με τίτλο "Nevermore".

Μήπως η TV χρειάζεται ένα Λάκη;

Εχθές πέρασα από το σπίτι για να δω τους δικούς μου. Είδα και Λάκη Λαζόπουλο. Μέχρι πρότινος δεν μου άρεσε καθόλου. Όποτε τον έβλεπα μου θύμιζε κάποιες φιγούρες που καλούν παντού για να μιλήσουν για όλα. Θυμάμαι επί υπουργίας Αρσένη, τότε που γινόταν (και πάλι) χαμός για επικείμενο νομοσχέδιο στην παιδεία, πάλι τον Λάκη κάλεσαν να κάνει εκπομπή σε μια τάξη. Δεν έχω αλλάξει τελείως γνώμη για την «πας παρτού» παρουσία του. Το σκεπτικό όσων τον καλούν παραμένει ίδιο: «προέκυψε αυτό; ας ρωτήσουμε τον Λάκη!»
Ωστόσο, στο Al Τsandiri News τον βρίσκω στα καλύτερά του. Εχθές έδειξε τον Μαγγίνα ντυμένο Ινδό να χορεύει σαν χανουμάκι κάνοντας άπαντες να γελάσουν... πικρά. Μπορεί οι μηνύσεις να πέφτουν σύννεφο από ανθρώπους που έχει σατιρίσει, αλλά μεταξύ μας: η αηδία απέναντι στη Δρούζα και τη φραπελιά της ήταν γενικευμένη. Από την άλλη, μπορεί κι εγώ να θεωρώ «μακάκα» τον συνθέτη που σατιρίζει (και τον οποίο αποκαλεί με αυτήν ακριβώς τη λέξη) και να μην καταλαβαίνω γιατί ο τηλεοπτικός «Ταρζάν» τον κάλεσε στη «ζούγκλα» του. Αλλά ποιος βγαίνει να τα πει; Εχθές βρήκα το Λάκη κορυφαίο. Viva.

Υ.Γ. Τελικά αυτοί που του κάνουν μήνυση, θα θίγονταν αν ο κόσμος δεν γέλαγε επιβεβαιώνοντας, έτσι, το Λαζόπουλο;

Η σοκολάτα, ο δρόμος και άλλες βρώμικες ιστορίες: ο συγγραφέας του "Hugo" μιλά στο καβουράκι

Το σαββατοκύριακο μάζευα αποκόμματα για το blog. Το editorial της Ματίνας Στεβή στο τελευταίο τεύχος του Blow, της free press έκδοσης του Κύρτσου, στο οποίο με θάρρος εξηγεί γιατί δεν απεργεί. Μάζεψα κι άλλα, αλλά σήμερα δεν είχα καθόλου όρεξη να μιλήσω για κάτι από αυτά. Είδα το email που έφτασε από τον παλιό μου συμφοιτητή Simen Sætre, σήμερα 33 χρόνων, δημοσιογράφο και συγγραφέα δύο βιβλίων. Ο Σίμεν κάνει πραγματική δημοσιογραφία. Από τότε που σπουδάζαμε ταξίδευε, έκανε έρευνες. Πίσω από τις γνωστές σοκολατοβιομηχανίες ανακάλυψε παιδιά- εργάτες στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Και πίσω από τον Hugo, έδειξε το ρατσισμό απέναντι στους περιθωριακούς. Το τελευταίο βιβλίο του αναμένεται και στην Ελλάδα. Μέχρι τότε, απολαύστε τον...

Γεια σου Σίμεν. Χαίρομαι που σε βρίσκω online. Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Σπίτι. Από το μπαλκόνι βλέπω το Όσλο...αυτό είναι το καλό με αυτό το σπίτι, ότι βλέπω όλη την πόλη. Τα κτίρια δεν είναι πολύ ψηλά γιατί υπάρχει νόμος που το απαγορεύει. Γι’αυτό μπορείς να απολαύσεις φύση και πάρκα.

Συστήσου στο ελληνικό κοινό: Ποια είναι η βασική σου δουλειά;
Μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στη δημοσιογραφία και στη συγγραφή βιβλίων. Αυτή τη στιγμή είμαι περισσότερο συγγραφέας. Επίσης, δουλεύω σε μια εβδομαδιαία εφημερίδα, την Morgenbladet.

Πρόσφατα έγραψες ένα βιβλίο, το Hugo, το οποίο προτάθηκε και για βραβείο. Περί τίνος πρόκειται;
Είναι η βιογραφία του Ούγκο, ενός ανθρώπου που ζει στους δρόμους του Όσλο. Τον ακολούθησα στην καθημερινή του ζωή: έκανα κι εγώ το ζητιάνο, συναναστράφηκα με ναρκομανείς, ένιωσα πώς είναι να σε απορρίπτει η κοινωνία. Το βιβλίο έχει αποσπάσει καλές κριτικές και προτάθηκε για το βραβείο Brage στην κατηγορία των βιβλίων non-fiction. Ίσως μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Ωστόσο, το νορβηγικό κοινό σε πρωτογνώρισε to 2004, όταν έγραψες για τις σοκολατοβιομηχανίες.
Στο «Άσχημο Βιβλίο της Σοκολάτας» («Den lille Stygge Sjokoladeboka») ασχολήθηκα με τις παγκόσμιες σοκολατοβιομηχανίες και εξέτασα το ρόλο που παίζουν στην αλυσίδα οι καλλιεργητές κακάο, τα παιδιά-εργάτες που συνάντησα στη Δυτική Αφρική και οι Νορβηγοί καταναλωτές. Το βιβλίο διερευνά τον τρόπο που οι σοκολατοβιομηχανίες επηρεάζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Το διάστημα που έκανα την έρευνα έμαθα αρκετά για τις εταιρείες αυτές και είμαι περισσότερο επικριτικός με τις μεγάλες: Mars, Kraft Foods, Nestle, Cadbury, Hershey. Όταν τελείωσα την έρευνα ήταν πολύ δύσκολο να βάλω σοκολάτα στο στόμα μου. Τώρα προσπαθώ να τρώω μόνο «fair trade» σοκολάτες που εγγυώνται ότι οι συνθήκες εργασίας είναι καλές και οι καλλιεργητές πληρώνονται καλά. Αυτό το βιβλίο σε λίγο καιρό θα εκδοθεί και στα αραβικά από έναν Αιγύπτιο που αγόρασε τα δικαιώματα.

Αυτές τις μέρες οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα κάνουν απεργίες για επικείμενο νομοσχέδιο που ενδέχεται να θίξει τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Οι Νορβηγοί συνάδελφοι έχουν παρόμοια προβλήματα;
Όχι, δεν πιστεύω ότι έχουν τόσα. Σίγουρα εργάζονται πολύ σκληρά, αρρωσταίνουν νωρίς και οι πιο νέοι στο επάγγελμα δεν μπορούν να βρουν σταθερή δουλειά. Επιπλέον, δύσκολα τους αναθέτουν σοβαρά θέματα, καθώς όλα τα ΜΜΕ θέλουν τις ειδήσεις που «τρέχουν» και ό,τι έχει να κάνει με ψυχαγωγία. Ωστόσο, οι Νορβηγοί πληρώνονται καλύτερα από τους συναδέλφους τους στη νότια Ευρώπη.

Στο βιβλίο σου για τις σοκολατοβιομηχανίες χρηματοδότησες μόνος σου τα ταξίδια σου. Θα μου λύσεις την απορία που βρήκες τόσα χρήματα;
Γενικά μαζεύω χρήματα από τη δουλειά μου. Εργάζομαι από τα 15 μου και σπούδασα με δάνειο που πήρα από την τράπεζα. Επίσης, κάθε φορά που πηγαίνω στο εξωτερικό γράφω άρθρα σε νορβηγικές εφημερίδες και έτσι χρηματοδοτώ τα ταξίδια μου. Η Νορβηγία είναι πολύ ακριβή χώρα. Κοστίζει πολύ να ζήσεις εδώ. Όταν, όμως, ταξιδεύω σε μια χώρα με χαμηλότερο κόστος ζωής τα χρήματα μου φτάνουν για να ζήσω αρκετό διάστημα. Εδώ δίνεις περίπου 1000 δολάρια στο ενοίκιο για να μείνεις σε ένα μικρό διαμέρισμα. Με αυτά τα λεφτά μπορείς να ζήσεις σε ένα ξενοδοχείο στην Κίνα για ένα μήνα.

NOR-WAY: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΒΟΡΡΑ
Και τώρα θα ήθελα να μου πεις κάποια πράγματα για την καθημερινότητα στη Νορβηγία. Την περίοδο του μεσονυκτίου δουλεύεις;
Φυσικά. Αλλά για μένα εκείνες οι μέρες είναι καταθλιπτικές. Δεν βλέπω φως και γίνομαι ακόμη πιο άσπρος. Είναι δύσκολο να ξυπνάς το πρωί και έξω να είναι σκοτάδι. Και το σαββατοκύριακο που δεν δουλεύω θέλω να μένω στο κρεβάτι που είναι ζεστά. Γι' αυτό πάντα αισθάνομαι ότι τα καλοκαίρια είναι καταπληκτικά: ζέστη, φως, όμορφοι άνθρωποι, πάρτι, θάλασσα...Αυτό, εξάλλου, πιστεύουμε και για τους Έλληνες: έχετε όλο το χρόνο καλοκαίρι. Πολλοί δεν αντέχουν τον χειμώνα και πηγαίνουν μερικές εβδομάδες Ελλάδα ή Ισπανία για να γεμίσουν τις μπαταρίες τους και μετά επιστρέφουν εδώ.

Πώς εξηγείς ότι έχετε από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών στην Ευρώπη;
Δεν ήξερα ότι είναι τόσο μεγάλο! Αλλά μπορώ να φανταστώ γιατί συμβαίνει. Επειδή ο χειμώνας είναι τόσο κρύος και έχει συνέχεια σκοτάδι, οι άνθρωποι γίνονται κυκλοθυμικοί και μελαγχολούν. Κάποιοι δεν μιλάνε πολύ και τους είναι δύσκολο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Πες μου κάποιες Νορβηγικές λέξεις που δεν υπάρχουν αλλού.
Κάποιες νορβηγικές λέξεις είναι tran, rognebær, gudbrandsdalsost, όλα είδη τυριών. Το νορβηγικό τυρί είναι καφέ, έχει γεύση καραμέλας, αλλά δεν είναι τόσο γλυκό όσο αυτή.

Τι θα έδειχνες από τη χώρα σου σε έναν Έλληνα;
Θα τον πήγαινα σε ένα δάσος το χειμώνα για να κάνει σκι, να νιώσει το κρύο, να αισθανθεί τον παγωμένο αέρα στο πρόσωπό του, να βυθιστεί στο μαλακό χιόνι και να δει τον μπλε και καθαρό ουρανό.

Ο George A.Papandreou στο facebook

Μετά από μια απομαγνητοφώνηση, μπήκα στο Facebook (http://www.facebook.com/) για να στείλω μήνυμα σε κάποιον φίλο στην Κύπρο. Δεν θυμάμαι κι εγώ πώς, αλλά έπεσα στο προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου που από ότι είδα πρέπει να έχει λογαριασμό στην παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα από το τέλος Νοεμβρίου. Μου αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση που σου δίνει το μέσο, να νομίζεις δηλαδή ότι βρίσκεσαι κοντά σε όλους. Ο Παπανδρέου εμφανίζεται να έχει περισσότερους από 500 "φίλους" στον κόσμο και έχει ανεβάσει στο προφίλ του αυτή τη φωτογραφία που τον παρουσιάζει ως λαοφιλή ηγέτη. Όσο συμπαθής κι αν μου είναι, δεν μπορώ να μην το πω: Μακάρι να ήταν εξίσου δυναμικός και στην αντιπολίτευση...
Υ.Γ. Πριν λίγες μέρες το Έθνος είχε αναφερθεί στο θέμα παρουσιάζοντας τους Έλληνες πολιτικούς που έχουν προφίλ στο facebook.

Έχω ανάγκη από...

...διακοπές. Από τότε που κλείσαμε τεύχος δεν μπορώ να γράψω τίποτα (για το τεύχος, γιατί για το blog μια χαρά όρεξη έχω). Τέτοια έλλειψη συγκέντρωσης καιρό είχε να με "χτυπήσει". Μπορεί να'ναι η άδεια που έχω στο μυαλό μου και δεν έχω πάρει ακόμα. Ορίστε, εκεί είναι οι μέρες, δώδεκα συνολικά: στέκονται στη γωνία και με περιμένουν. "Όχι τώρα" μου είπαν. "Δεν θα προλάβεις να κάνεις τα θέματά σου". Μα το σώμα μου δεν θέλει να δουλέψει. Ακολουθεί το μυαλό. Που είναι αλλού.
Άντε να δούμε πώς θα βγάλω τα επόμενα deadlines!

Ασφαλιστικό (Μέρος ΙΙ)

Ημέρα «διαφωτισμού» η σημερινή. Εκπρόσωπος της ΕΣΠΗΤ επισκέφτηκε τον όμιλό των περιοδικών, όπου εργάζομαι, σε μια προσπάθεια ενημέρωσής μας σχετικά με την επικείμενη απεργία την Τετάρτη. Η επίσημη αντίθεση των δημοσιογράφων με το αναμενόμενο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, όπως εκφράζεται από την ΕΣΠΗΤ έγκειται στη:
•συγχώνευση των ταμείων των δημοσιογράφων σε ένα Ενιαίο Ταμείο Επιστημόνων που θα απαρτίζουν τα εύρωστα ταμεία δικηγόρων, υγιεινομικών, μηχανικών και εργαζομένων στον Τύπο.
•μείωση συντάξεων κατά 20%, θέμα από το οποίο δεν προκύπτει καταβολή λιγότερων εισφορών.
•μεταφορά 10% των αποθεματικών του Ενιαίου Ταμείου στο κοινωνικό ταμείο του κράτους.
•αύξηση των ορίων για συνταξιοδότηση που μπορεί να φτάσουν τα 39 χρόνια εργασίας.
Ακόμη, ο εκπρόσωπος της ΕΣΠΗΤ εξέφρασε τον φόβο η συγχώνευση σε Ενιαίο Ταμείο Επιστημόνων να οδηγήσει σε επιβολή απόκτησης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος για τους δημοσιογράφους (αυτό δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο κακό). Η ΕΣΠΗΤ αντιπροτείνει την συγχώνευση όλων των ταμείων των δημοσιογράφων σε ένα Ενιαίο Ταμείο Τύπου, το οποίο θα οδηγήσει και σε ένα ενιαίο συνδικάτο Τύπου. Μέχρι στιγμής, η ΕΣΗΕΑ δεν έχει συμφωνήσει με αυτή τη θέση.
Στην «ώρα ενημέρωσης» έλαμψε με την παρέμβασή της η διευθύντρια κουτσομπολίστικου περιοδικού (και τονίζω την λέξη ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΣΤΙΚΟ-παρόλο που δεν εργάζομαι σε τέτοιο- για εκείνους που υποτιμούν όλους όσους έτυχε να βρεθούν σε gossip έντυπα). Η κυρία έβαλε τα γυαλιά σε όλους. Ήταν η μόνη που ανέφερε το πρόβλημα που υπάρχει με τους freelancers. «Κωφεύετε όλοι με τα μπλοκάκια και στέλνετε τους δημοσιογράφους στο ΤΕΒΕ. Ποτέ η ΕΣΠΗΤ δεν θα γίνει δυνατή αν δεν πάρουμε μαζί μας τα μπλοκάκια» είπε δυναμικά. Πρόσθεσε ότι σε συνεδριάσεις της ΕΣΠΗΤ, όπου δίνει το παρών, το θέμα αποφεύγεται να συζητηθεί. Ο εκπρόσωπος είπε ότι η επιτροπή της ΕΣΠΗΤ για τους Freelancers (δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) προωθεί διάταξη που ορίζει ότι από 1/1/08 οι freelancers δεν θα εξαιρούνται από τις συμβάσεις (αλλά σε αυτή δεν θα εντάσσονται όσοι δεν έχουν σταθερές απολαβές). Παραθέτω την παρέμβαση με τα μπλοκάκια, γιατί έχω θίξει το πρόβλημα στο Ασφαλιστικό Μέρος Ι. Μπορεί πλέον να είμαι μισθωτή, αλλά έχω περάσει από αυτή τη φάση και καταλαβαίνω. Επιπλέον, ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα...
Υ.Γ. Παρέλειψα να πω ότι ντουμανιάσαμε από τον καπνό. Ένα κύμα ομίχλης απλώθηκε στο γραφείο....

Ασφαλιστικό (Μέρος I)

Το 2003 βρέθηκα για ένα χρόνο στο εξωτερικό για να κυνηγήσω το όνειρο ενός πολυπόθητου μεταπτυχιακού στην ευρωπαϊκή δημοσιογραφία. Σε ένα μάθημα, έπρεπε να αξιολογήσω την εργασία κάποιων συμφοιτητριών μου, οι οποίες μιλούσαν για την τάση των νέων Βρετανών να αγοράζουν συνταξιοδοτικά πακέτα. Τότε το θέμα τους με ξένισε. Είπα γελώντας: «οι νέοι σήμερα αγχώνονται αν θα βρουν δουλειά και όχι τι σύνταξη θα πάρουν».
Ε, λοιπόν, σήμερα δε γελάω καθόλου. Η ίδια τάση έχει έρθει και στην Ελλάδα. Μια φίλη μου δημοσιογράφος πληρώνει ήδη συνταξιοδοτικό πακέτο σε ασφαλιστική εταιρεία. Είναι τριάντα ετών και μέχρι και πριν ένα χρόνο δεν ήταν καν στο μισθολόγιο. Πλήρωνε μόνη της το ΤΕΒΕ και σκεφτόταν ότι όταν συνταξιοδοτηθεί η ιδιωτική ασφάλιση θα την ενισχύει οικονομικά επιστρέφοντάς της τα χρήματα που δίνει όλα αυτά τα χρόνια. Μια άλλη φίλη γύρισε πέρυσι από τη Γαλλία, όπου σπούδαζε. Βρήκε δουλειά φέτος, στα 31 της. Εκείνη εντάχθηκε σε ιδιωτικό πρόγραμμα υγείας σε ασφαλιστική εταιρεία, καθώς μέχρι πρότινος δεν είχε βιβλιάριο υγείας. Όσο για μένα; Στα έξι χρόνια που εργάζομαι επαγγελματικά, τα ένσημά μου αντιστοιχούν μεταβίας σε 3 χρόνια δουλειάς. Φυσικά, η «τζάμπα» εργασία που έκανα για προϋπηρεσία, το πρόγραμμα stage, η προφορική «πρόσληψη» με χρωστούμενα που κυνήγησα για να πάρω, η εργασία με παροχή υπηρεσιών (πληρώνεσαι με το κείμενο, άσχετα αν βρίσκεσαι ώρες στο γραφείο) δεν μετράνε καθόλου.
Και η ΕΣΠΗΤ, η δημοσιογραφική ένωση στην οποία ήθελα διακαώς να ενταχθώ; Μου έχει αναγνωρίσει μόνο ένα χρόνο προϋπηρεσίας. Σύμφωνα με τα κριτήριά της, ένας δημοσιογράφος πρέπει να παρουσιάσει τουλάχιστον 1 χρόνο ΣΥΝΕΧΟΥΣ εργασίας για να γίνει μέλος της. Ποιος νέος δημοσιογράφος πληρεί όλα τα παραπάνω σήμερα που τα μπλοκάκια ανθούν; Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Ενώσεις των δημοσιογράφων έχουν ελιτίστικα κριτήρια. Αλλά, βέβαια, οι ενώσεις δεν φωνάζουν για την εκμετάλλευση των νέων δημοσιογράφων.
Την άλλη εβδομάδα, στις 12 Δεκεμβρίου, οι δημοσιογράφοι έχουν πάλι απεργία με αφορμή τη νέα νομοθεσία για το ασφαλιστικό. Δεν ξέρω αν θα συμμετέχω (γιατί να ξαναχαρίσω τα λεφτά που χρειάζομαι;) Την προηγούμενη φορά το έκανα. Όχι για τη συγχώνευση των ταμείων που προσωπικά δεν με ενοχλεί σαν ιδέα. Αλλά για όλα τα παραπάνω επιχειρήματα που δεν αναφέρονται και για εκείνα που φωνάζουν όλοι: η δική μου γενιά θα πληγεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Δεν ξέρω καν αν θα προλάβω να πάρω σύνταξη. Πότε θα γίνει αυτό; Στα 65 μου; Μετά; Πόση θα είναι; Άραγε, θα είμαι καλά τότε;

Fly, fly, fly!

Θυμάμαι ακόμη τη ρητορική ερώτηση που είδα γραμμένη σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί το Σάββατο στην έκθεση Accidental Woman στη γκαλερί Kalfayan στο Κολωνάκι. Οι καλλιτέχνες έγραψαν "Πόσο ψηλά θα μπορούσες να πετάξεις αν ήξερες ότι δεν θα πέσεις;"

Για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκα τι θα άλλαζε στη ζωή μου αν καταργούσα τα αν.

Η μόδα στα καμένα είναι ...ντεμοντέ

Πριν λίγο καιρό δύο γυναικεία περιοδικά, το ΒημαDonna και το Votre Beaute Δεκεμβρίου (η φωτό είναι από το Votre Beaute) φιλοξένησαν το ίδιο concept μόδας: μοντέλα σε καμένα δάση λάνσαραν μια goth αισθητική. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι "η μόδα στα καμένα πρέπει να είναι πολύ in. Φρίκη... "

Διαβάζοντας το επιχείρημα της άλλης πλευράς που υποστήριξε τη θέση της, παραθέτω την άποψη της Μαρίας Καλλιμασιάς, διευθύντριας έκδοσης του Votre Beaute, η οποία εξήγησε στο editorial της: «Ας μην ξεχνάμε και την άλλη δύναμη της μόδας. Αυτή που είναι κρυμμένη πίσω από τα όμορφα φτιασίδια και εκφράζει την άλλη της πλευρά, την πιο άγρια, μυστηριώδη και ανήσυχη. Εκείνη που ενθουσιάζεται να στέλνει μηνύματα και σκέψεις» και συνεχίζει: "είναι αλήθεια ότι δεν αντέχουμε τις άγριες, τις σκοτεινές, τις τραυματισμένες πλευρές των άλλων, τις δικές μας, του δάσους...αλλά τι να κάνεις; Είναι εδώ, είναι εκεί, είναι μέσα μας και ζητάνε να χωρέσουν κάπου, έστω και μέσα σε μια φωτογράφηση μόδας».

Είναι γνωστό ότι τα περιοδικά μόδας και ομορφιάς δεν έχουν ως πρώτη τους προτεραιότητα τον προβληματισμό ή την είδηση. Επιπλέον, οι διαφημιστές θέλουν λαμπερά, φρέσκα, χαρούμενα θέματα και πρόσωπα για να υποστηρίξουν τα προϊόντα τους. Μια φωτογράφηση μόδας στα καμένα μπορεί να είναι καλλιτεχνική και να προκαλέσει συζήτηση (αν και έχουν προηγηθεί άλλοι, όπως η εταιρεία Benetton με τέτοιας λογικής concept). Όμως, αν μια επιχείρηση θέλει να υιοθετήσει την περίφημη "εταιρική κοινωνική ευθύνη", μπορεί να κάνει άλλα πράγματα πετυχημένα, ακολουθώντας το παράδειγμα του τηλεοπτικού σταθμού Sky. Ποιος πείθεται από μια λογική του τύπου "τα καμένα είναι εδώ, άρα γιατί να μην κάνουμε και λίγη μόδα για να σκεφτεί ο κόσμος"; Αστεία πράγματα!

Celebrating December

Γυρνώντας χθες το βράδυ στο μικρό μου δώμα, χριστουγεννιάτικα λαμπάκια φώτιζαν τη σκοτεινή είσοδο της πολυκατοικίας. Παρόλο που αυτό το υποβλητικό εορταστικό πνεύμα με μελαγχολεί κάθε φορά που έρχονται γιορτές και πρέπει να δείχνουμε χαρούμενοι, μου άρεσε αυτή η αίσθηση της ζεστασιάς που υπήρχε στην ατμόσφαιρα της νέας μου πολυκατοικίας. Ίσως επειδή ήξερα ότι στο δώμα μετά τις 10 πάλι θα έπιανε κρύο... Μπρρρ!

Επέλεξα να ύποδεχτώ το Δεκέμβρη με αυτή τη φωτογραφία του Ryan Mc Ginley από την έκθεσή του Celebrating Life στο μουσείο Foam (http://www.foam.nl/), στο Άμστερνταμ (http://www.ryanmcginley.com/). Για τις ανάγκες του project του διέσχισε με το αυτοκίνητο, με φίλους, την Αμερική. Η αίσθηση της φυγής και της ελευθερίας δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα...

Ματαίωση

Τις τελευταίες μέρες λαμβάνω μηνύματα στο κινητό από λάθος ανθρώπους. Τις λάθος ώρες. Εχθές στις 1.30 τα μεσάνυχτα το μήνυμα που ήρθε ήταν επαγγελματικό. Και ήταν λάθος επειδή οι προσδοκίες μου ήταν από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που δε λέει να απαντήσει. Η Ματαίωση, αν ήταν Θεά, θα διασκέδαζε μαζί μου.

Let's start!!!

Υποτίθεται ότι πρέπει να παραδώσω ένα κείμενο σε μισή ώρα, αλλά... μάλλον πρώτα θα κάνω πράξη κάτι που σκεφτόμουν μήνες και το ανέβαλα καθώς δεν είχα βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που με "ταλάνιζαν". Το blog μου θα είναι ανώνυμο ή όχι; θα υπάρχει αυτολογοκρισία; Απαντήσεις δεν έχω ακόμα. Γι'αυτό και οι αναβολές τελείωσαν. Το ξεκινάω χωρίς προσδοκίες και ας με οδηγήσει όπου θέλει!