Ασφαλιστικό (Μέρος I)

Το 2003 βρέθηκα για ένα χρόνο στο εξωτερικό για να κυνηγήσω το όνειρο ενός πολυπόθητου μεταπτυχιακού στην ευρωπαϊκή δημοσιογραφία. Σε ένα μάθημα, έπρεπε να αξιολογήσω την εργασία κάποιων συμφοιτητριών μου, οι οποίες μιλούσαν για την τάση των νέων Βρετανών να αγοράζουν συνταξιοδοτικά πακέτα. Τότε το θέμα τους με ξένισε. Είπα γελώντας: «οι νέοι σήμερα αγχώνονται αν θα βρουν δουλειά και όχι τι σύνταξη θα πάρουν».
Ε, λοιπόν, σήμερα δε γελάω καθόλου. Η ίδια τάση έχει έρθει και στην Ελλάδα. Μια φίλη μου δημοσιογράφος πληρώνει ήδη συνταξιοδοτικό πακέτο σε ασφαλιστική εταιρεία. Είναι τριάντα ετών και μέχρι και πριν ένα χρόνο δεν ήταν καν στο μισθολόγιο. Πλήρωνε μόνη της το ΤΕΒΕ και σκεφτόταν ότι όταν συνταξιοδοτηθεί η ιδιωτική ασφάλιση θα την ενισχύει οικονομικά επιστρέφοντάς της τα χρήματα που δίνει όλα αυτά τα χρόνια. Μια άλλη φίλη γύρισε πέρυσι από τη Γαλλία, όπου σπούδαζε. Βρήκε δουλειά φέτος, στα 31 της. Εκείνη εντάχθηκε σε ιδιωτικό πρόγραμμα υγείας σε ασφαλιστική εταιρεία, καθώς μέχρι πρότινος δεν είχε βιβλιάριο υγείας. Όσο για μένα; Στα έξι χρόνια που εργάζομαι επαγγελματικά, τα ένσημά μου αντιστοιχούν μεταβίας σε 3 χρόνια δουλειάς. Φυσικά, η «τζάμπα» εργασία που έκανα για προϋπηρεσία, το πρόγραμμα stage, η προφορική «πρόσληψη» με χρωστούμενα που κυνήγησα για να πάρω, η εργασία με παροχή υπηρεσιών (πληρώνεσαι με το κείμενο, άσχετα αν βρίσκεσαι ώρες στο γραφείο) δεν μετράνε καθόλου.
Και η ΕΣΠΗΤ, η δημοσιογραφική ένωση στην οποία ήθελα διακαώς να ενταχθώ; Μου έχει αναγνωρίσει μόνο ένα χρόνο προϋπηρεσίας. Σύμφωνα με τα κριτήριά της, ένας δημοσιογράφος πρέπει να παρουσιάσει τουλάχιστον 1 χρόνο ΣΥΝΕΧΟΥΣ εργασίας για να γίνει μέλος της. Ποιος νέος δημοσιογράφος πληρεί όλα τα παραπάνω σήμερα που τα μπλοκάκια ανθούν; Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Ενώσεις των δημοσιογράφων έχουν ελιτίστικα κριτήρια. Αλλά, βέβαια, οι ενώσεις δεν φωνάζουν για την εκμετάλλευση των νέων δημοσιογράφων.
Την άλλη εβδομάδα, στις 12 Δεκεμβρίου, οι δημοσιογράφοι έχουν πάλι απεργία με αφορμή τη νέα νομοθεσία για το ασφαλιστικό. Δεν ξέρω αν θα συμμετέχω (γιατί να ξαναχαρίσω τα λεφτά που χρειάζομαι;) Την προηγούμενη φορά το έκανα. Όχι για τη συγχώνευση των ταμείων που προσωπικά δεν με ενοχλεί σαν ιδέα. Αλλά για όλα τα παραπάνω επιχειρήματα που δεν αναφέρονται και για εκείνα που φωνάζουν όλοι: η δική μου γενιά θα πληγεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Δεν ξέρω καν αν θα προλάβω να πάρω σύνταξη. Πότε θα γίνει αυτό; Στα 65 μου; Μετά; Πόση θα είναι; Άραγε, θα είμαι καλά τότε;