Τροφή για σκέψη

Διαβάζοντας την επιγραφή (στη φωτό) της προτομής ενός ιερέα που έχασε τη ζωή του από τους Τούρκους στο Δίστομο, όπου βρέθηκα την Κυριακή, σκέφτηκα ότι κάποτε η θρησκεία πραγματικά σήμαινε κάτι. Οι άνθρωποι που την υπηρετούσαν ήταν σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και συμμετείχαν στη λύση των προβλημάτων της.
Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που είναι δηλωμένοι χριστιανοί περισσότερο από παράδοση και λιγότερο από πίστη. Μπορεί η εποχή να ενθαρρύνει λαϊκά προσκυνήματα σε αρχιεπισκόπους μέχρι ηθοποιούς και πρωθυπουργούς, όμως πολύ θα ήθελα να δω το έργο της εκκλησίας να μην περιορίζεται σε δηλώσεις και παρεμβάσεις για την εξωτερική πολιτική και το βιβλίο της ιστορίας που θυμίζουν φτηνή δημαγωγία. Θα ήθελα η κοινωνική προσφορά, όπως είναι η Κιβωτός του Κόσμου, να μην αποτελεί μεμονωμένη ενέργεια κάποιων ανθρώπων της.

Στο βιβλίο του Who Owns The World , o Βρετανός συγγραφέας Κέβιν Καχίλ αφιερώνει μια σελίδα στην Ελλάδα και αναφέρεται στην τεράστια εκκλησιαστική περιουσία. Τα λεφτά παραείναι πολλά και θα μπορούσατε να κάνετε περισσότερα για τον κόσμο, κύριοι...
Ενδεικτικά, για την εκκλησιαστική περιουσία διαβάστε: Η εκκλησιαστική περιουσία

Υ.Γ. Η προτομή βρίσκεται στην ιστορική μονή του Οσίου Λουκά στο Δίστομο

Για γνήσιους "μόρτηδες"

Εχθές το βράδυ «ρούφηξα» ένα ημερολόγιο με τίτλο «Σ’αυτόν τον Ψεύτικο Ντουνιά» που έπεσε στα χέρια μου. Πρόκειται για ένα φωτογραφικό λεύκωμα-ιστορικό ντοκουμέντο-ημερολόγιο του 2008 (ναι, είναι όλα αυτά) που έχει εκδώσει ο δήμος Κερατσινίου. Στις περίπου 60 σελίδες του – η συγγραφική ομάδα περιλαμβάνει το Θωμά Σίδερη με τη Μαρία Ψαρρού στην έρευνα- ξεδιπλώνονται η ιστορία της περιοχής την περίοδο του μεσοπολέμου, η αναγέννηση του ρεμπέτικου, αφηγήσεις και περιστατικά με πρωταγωνιστές θρυλικούς ρεμπέτες, όπως οι Μάρκος Βαμβακάρης, Ανέστης Δελιάς κ.ά. Στο προσκήνιο έρχονται ρεμπέτικες ιστορίες, τα Ταμπούρια, οι τεκέδες, τα Βούρλα, όπου ρεμπέτες έβρισκαν τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιας που πουλούσε τις υπηρεσίες της. Είναι τόσο ενδιαφέρον και ενημερωμένο ημερολόγιο, πλούσιο σε πηγές και φωτογραφίες, που φαντάστηκα ότι κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Αλλά σε επικοινωνία που είχα με το δήμο με ενημέρωσαν ότι η έκδοση βασίστηκε σε δική τους χρηματοδότηση και διανέμεται δωρεάν. Έχουν απομείνει λίγα αντίτυπα ακόμη. Συγχαρητήρια, λοιπόν, για την έκδοση.

Και επειδή είχα όρεξη για κάτι... μόρτικο βρήκα «Τα Ματόκλαδά σου Λάμπουν» στο youtube και μας το αφιερώνω. Άλα μας!

Ένας υπέροχος, δικός μου θνητός

Θυμάμαι ότι ήμουν στη δουλειά όταν έμαθα ότι τον κράτησαν για εξετάσεις. Ήταν την επομένη της γιορτής μου. Όταν κρατάνε κάποιον στο νοσοκομείο σκέφτεσαι ότι θα’ναι σοβαρό. Όμως, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Τελικά ήταν.
Κάποια στιγμή, αφού είχε αρχίσει το χειρουργείο, τη βρήκα να κλαίει. Τα μάτια της ήταν χαμένα. Καθόταν «συρρικνωμένη» σε μια καρέκλα. Έμοιαζε εύθραυστη. Και αδύναμη. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα. Γιατί φοβάσαι όταν ένας βράχος καταρρέει. Το μόνο που θυμάμαι να μου λέει ήταν «τώρα θα κάνουμε τον κλόουν».
Έτσι κι έγινε. Τους μήνες που ακολούθησαν δεν έμαθε τι είχε. «Θα σταματήσει να ελπίζει» είπαμε. Πλέον πιστεύω κι εγώ ότι δεν θα το άντεχε. Η ειρωνεία και ο κυνισμός είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αυτός που «αγνοεί» γίνεται αυτόπτης μάρτυρας στον ίδιο του το θάνατο. Ακούει τη φωνή του να γίνεται ψίθυρος. Το ζωηρό περπάτημα αργόσυρτος βηματισμός. «Ο γιατρός με κοροϊδεύει» μου είπε μια μέρα. «Θα βγεις» του είπα κι εκείνος με κοίταξε λυπημένα. Σαν να μου έλεγε «κι εσύ;»
Το δικό μου "ρέκβιεμ" δεν έχει να κάνει με τον αρχιεπίσκοπο. Μαθαίνοντας σήμερα για το θάνατό του σκέφτηκα κάτι δικό μου. Έναν δικό μου θνητό. Ένιωσα ότι ήθελα να το μοιραστώ. Λακωνικά. Χωρίς ονόματα και χώρο για σχόλια...

Ο καρκίνος σε αριθμούς
Υπάρχουν 100 διαφορετικές μορφές καρκίνου. Η ασθένεια «χτυπά» κάθε μέρος του σώματος
Το 70% των θανάτων από καρκίνο συμβαίνουν σε χώρες με χαμηλό εισόδημα
Οι 5 συχνότερες μορφές καρκίνου στους άντρες: πνεύμονας, στομάχι, συκώτι, παχύ έντερο, οισοφάγος
Οι 5 συχνότερες μορφές στις γυναίκες: μαστός, πνεύμονας, στομάχι, παχύ έντερο, ωοθήκες
Το κάπνισμα είναι 1 από τις αιτίες που μπορεί να προληφθεί
Το 1/3 των θανάτων μπορεί να προληφθεί με έγκαιρη διάγνωση
Το 40% των καρκίνων μπορεί να προληφθεί με υγιεινό διαιτολόγιο, αποχή από το κάπνισμα, φυσική άσκηση
Περισσότερα: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

Homo Homini Lupus

"Ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος" είχε υποστηρίξει ο γνωστός πολιτικός φιλόσοφος Τόμας Χομπς (1588-1679), πατέρας του Λεβιάθαν. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο άνθρωπος είναι εγωιστής και αυτή του η φύση βρίσκεται πάντα πίσω από τις έριδες και τις διαμάχες σε μια κοινωνία. Γι'αυτό και η πολιτεία οφείλει με την εξουσία και με τους νόμους της να περιορίζει την αδικία.
Τις τελευταίες μέρες η διάθεσή μου είναι πεσιμιστική και μαύρη, όπως και η ρήση του Χομπς. Αηδία και απογοήτευση εναλλάσσονται. Σκάνδαλα εναντίον κυβέρνησης. Η κυβέρνηση υπεράνω των νόμων. Εκδότης εναντίον εκδότη. Συνέταιρος εναντίον συνεταίρου. Σε αυτό το παιχνίδι ποιος θα νικήσει; Και ποιος θα κρυφτεί;

Ακόμη και στο δικό μου, ατομικό "στοίχημα" χρόνων αναρωτιέμαι πόσο λύκος πρέπει να γίνω για να νικήσω. Βγαίνει νικητής όποιος χυμά στην αρένα αιμοδιψής και κερδίζει χάρη στις κραυγές και τα δόντια του ή όποιος επιλέγει έναν χωρίς αντιπαραθέσεις, μοναχικό δρόμο; Σε αυτή την πρόκληση του άγριου, αιμοδιψούς λύκου ψηφίζω τον καθαρόαιμο, δυνατό, μοναχικό που μπορεί και βγάζει το πονεμένο ερωτικό κάλεσμα. Περιμένω να τον δω νικητή...

Το κλίμα έρμαιο των λόμπι;

Μια σημαντική είδηση που πέρασε στα ψιλά ήρθε πριν λίγες μέρες στο φως. Η κυβέρνηση της Βρετανίας ανακοίνωσε την κατασκευή σύγχρονων πυρηνικών σταθμών με σκοπό να διασφαλίσει το ενεργειακό της μέλλον- τη μείωση διάθεσης των ορυκτών καυσίμων- και να συμβάλει στην αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι σταθμοί θα κατασκευαστούν με ιδιωτικό κεφάλαιο πριν το 2020.
Η απάντηση της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace δεν άργησε να έρθει. «Αυτά είναι κακά νέα για την ενεργειακή ασφάλεια της Βρετανίας και για την προσπάθειά μας να διασώσουμε το κλίμα. Η πυρηνική ενέργεια δεν θα σώσει το πρόβλημα της υπερθέρμανσης, καθώς μπορεί να συμβάλει μόνο σε ένα 4% της μείωσης των εκπομπών ρύπων και αυτό μετά το 2020». Επιπλέον, ακόμη δεν έχει βρεθεί λύση στη διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων που παραμένουν ραδιοενεργά για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Οι περιβαλλοντολόγοι επισημαίνουν ότι ο κίνδυνος να επαναληφθεί ένα ακόμη πυρηνικό ατύχημα στην ήδη πλούσια λίστα είναι υπαρκτός.
Όπως είναι γνωστό, η Greenpeace προτείνει έξυπνες στρατηγικές-τη λεγόμενη ενεργειακή επανάσταση- που θα οδηγήσουν στην αποδέσμευση από τα ορυκτά καύσιμα και στην αντικατάστασή τους από τις ανεξάντλητες και καθαρές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Σύμφωνα με μελέτη της οργάνωσης, έως το 2050 το 50% της ενέργειας που χρειαζόμαστε μπορεί να προέρχεται από ΑΠΕ. Μια ματιά σε ευρωπαϊκές πόλεις αποδεικνύει ότι η στρατηγική είναι υλοποιήσιμη: Η Ισλανδία έχει αξιοποιήσει το ανεξάντλητο γεωθερμικό της πεδίο και παράγει το 70% των ενεργειακών της αναγκών από ΑΠΕ. Στον αντίποδα βρίσκεται η Ελλάδα που έχει πλούσιο αιολικό δυναμικό, αλλά μόλις το 3% της ηλεκτροπαραγωγής καλύπτεται από ΑΠΕ.
Καταφεύγοντας σε διάφορες πηγές για να ενημερωθώ για το θέμα διάβασα ότι ένα πλήθος χωρών στρέφονται στην πυρηνική ενέργεια για την κάλυψη των αναγκών σε ηλεκτρικό ρεύμα: Η Γαλλία και η Φιλανδία ήδη κατασκευάζουν πυρηνικούς σταθμούς, η Αίγυπτος έχει ανακοινώσει ότι θα προχωρήσει στην κατασκευή τους, ενώ τελευταία δημοσιεύματα φέρνουν στο φως σενάρια για ανέγερση πυρηνικού εργοστασίου στη Βουλγαρία από τη ΔΕΗ (για να μην υπάρξουν αντιδράσεις στην Ελλάδα). Η δική μου απορία ήταν και παραμένει η εξής: για ποιο λόγο οι χώρες προτιμούν να προχωρήσουν στην υψηλού κόστους κατασκευή πυρηνικών σταθμών αντί να διευκολύνουν την ανέγερση υποδομών που θα φιλοξενήσουν εντελώς καθαρές ΑΠΕ; Μια απάντηση μου έδωσε η ανακοίνωση των Πρασίνων που διάβασα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η οποία αποκαλύπτει την εξουσία του πυρηνικού λόμπι. Πατήστε το link.

Αναδάσωση Πεντέλης

Δυο συνάδελφοι που μένουν στην περιοχή μου διεμήνυσαν ότι αύριο, Κυριακή, από τις 9πμ-15.00 θα δώσουν "το παρών" στην προσπάθεια αναδάσωσης που θα γίνει στο βουνό της Πεντέλης που κάηκε το καλοκαίρι. Συγκεκριμένα, η συνάντηση θα γίνει στο Τρίστρατο, στο τέρμα της οδού Ξενίας. Η αναδάσωση θα πραγματοποιηθεί στα όρια Νέας Πεντέλης και Κεφαλαρίου. Μακάρι η συμμετοχή να είναι μεγάλη και τα δέντρα αυτά να αλλάξουν το τοπίο...
Με τέτοιες κινήσεις κάποιος μπορεί να συμβάλει θετικά στη διάσωση του περιβάλλοντος και όχι με αστείας λογικής κόνσεπτ. Τι εννοώ; Διαβάστε εδώ.

Ο νόμος "άκου, βλέπε, σώπα"

Διαβάζοντας τις προάλλες το blog του συναδέλφου Μάκη Νοδάρου, δημοσιογράφου που καλύπτει θέματα τοπικού ενδιαφέροντος στην Ελευθεροτυπία και στον τύπο της Ηλείας, είδα με έκπληξη ένα post του με τίτλο: «Ηλεία: Η δημοσιογραφία στο απόσπασμα» με εικόνα ένα φιμωμένο πρόσωπο. Σε επικοινωνία μαζί του μου είπε ότι εδώ και καιρό ο τοπικός τύπος δεν δημοσιεύει κανένα από τα ρεπορτάζ του για το δήμο Ζαχάρως. Όπως μου εξήγησε «ο τύπος στην Ηλεία είναι δέσμιος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των πολιτικών παραγόντων, καθώς πίσω από τις εφημερίδες υπάρχουν μπίζνες. Οι εκδότες διατηρούν εφημερίδες σαν βιτρίνα και τις χρησιμοποιούν σαν μέσο πίεσης προκειμένου να προωθήσουν τις δουλειές τους». Ο Μάκης Νοδάρος μου ξεκαθάρισε ότι αυτή η προβληματική συνεργασία δεν υφίσταται στην Ελευθεροτυπία η οποία δημοσιεύει κανονικά τα θέματά του. Αναρωτιέμαι, δεν είναι ειρωνικό οι πολίτες ενός νομού να μαθαίνουν τα του τόπου τους από μια έκδοση πανελλαδικής κυκλοφορίας-επειδή ευτυχώς δεν αδιαφορεί για την τοπική αυτοδιοίκηση- και όχι από τον τοπικό τύπο που είναι και πιο κοντά σε πρόσωπα και πράγματα;
Βέβαια, η ελευθερία της έκφρασης δεν «βιάζεται» μόνο στην Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, τη χρονιά που μας πέρασε 86 δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους στον κόσμο στην προσπάθειά τους να φέρουν στο φως την αλήθεια. Περίπου μισοί από αυτούς δολοφονήθηκαν στο Ιράκ. Στη Γκάμπια η δημοσιογραφική ένωση Gambia Press Union παλεύει με κάθε τρόπο να προστατεύσει τη ζωή των μελών της. Στην Ελλάδα οι Ενώσεις-εκτός από το να φωνάζουν για το ασφαλιστικό- κάνουν κάτι για τη λογοκρισία ή μήπως αρνούνται και ότι υπάρχει;

Στις 6 μιλά ο Alexis

Υπενθυμίζω το post για τη σημερινή, διαδικτυακή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Μπείτε στις 6 εδώ: tsimitakis.wordpress.com
http://ustream.tv/channel/metablogging-radio–tv
http://www.mogulus.com/metabloggingradiotv
left.gr
histologion-gr.blogspot.com
http://www.radiobubble.gr/
http://www.aggelopoulos.com/
bromeros.blogspot.com
taraxopoios.pblogs.grarxediamedia.blogspot.com
afmarx.wordpress.com
oneiros.gr

ΝΟΡΝΤΟΣΤ έως 20/1

Τρεις γυναίκες, τρεις ιστορίες και ένα λιτό σκηνικό. Οι μνήμες από την 23η Οκτωβρίου 2002 στη Ρωσία του Πούτιν ζωντανεύουν. Τότε Τσετσένοι αυτονομιστές εισέβαλαν στο θέατρο Ντουμπρόβκα, κατά τη διάρκεια του μιούζικαλ Νορντόστ, και κράτησαν τους θεατές σε ομηρία επί τρεις μέρες. Τρεις χήρες- μια τσετσένα «μαύρη χήρα» που έζησε, μια Λετονή και μια Ρωσίδα- διηγούνται η καθεμία τη δική της εκδοχή για το περιστατικό και αναπαριστούν βήμα-βήμα τον τρόπο που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Οι ηθοποιοί Μάνια Παπαδημητρίου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου και Σοφία Σεϊρλή «γεμίζουν» με την ερμηνεία τους τη σκηνή σε μια παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη και με πολιτικές προεκτάσεις.
Πρέπει να σας πω ότι δεν είμαι θεατρόφιλος. Αλλά η παράσταση που παρακολούθησα χθες στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν (http://www.theatro-technis.gr/, τηλ.: 210-3222760) ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Όλα ήταν τόσο απλά, από το σκηνικό μέχρι τα λόγια και τα ρούχα των ηθοποιών που έπαιξαν με περηφάνια την τέχνη τους. Μια ηλεκτρονική οθόνη κατέγραφε πληροφορίες για το συμβάν και την εξέλιξή του. Σήμερα μεγάλος αριθμός των επιζώντων έχει απευθυνθεί στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ζητώντας την αποζημίωση που η ρωσική κυβέρνηση τους έχει αρνηθεί.
Το έργο του Γερμανού Τόρστεν Μπούχσταϊνερ γράφτηκε το 2005 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2006. Έχει ανέβει σε Γκρατς, Δρέσδη, Στοκχόλμη, Κοπεγχάγη, Ζυρίχη, Όσλο, Σάλτσμπουργκ, Στουτγάρδη, Νυρεμβέργη, Μπρέγκεντς. Δεν έχει παιχτεί ποτέ στη Ρωσία. Επίσης, έχει διασκευαστεί στο ραδιόφωνο. Ο ενημερωμένος οδηγός του θεάτρου εξηγεί το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο του πολέμου μεταξύ Τσετσένων και Ρώσων, είναι εμπλουτισμένος με μαρτυρίες δημοσιογράφων και με έρευνες ανθρώπων που ενεπλάκησαν στην έρευνα της υπόθεσης (όπως η Ρωσίδα δημοσιογράφος Πολιτόφσκαγια, ο «πονοκέφαλος» του Πούτιν, η οποία έχασε με περίεργο τρόπο της ζωή της). Ο οδηγός φέρνει στο φως την εμπλοκή των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και τα λάθη από την επέμβασή τους που στοίχισε τη ζωή σε 170 ανθρώπους.
Η αξιόλογη αυτή παράσταση, αν και δέχεται υποχρεωτική κρατική επιχορήγηση δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ. Το θέμα φέρνει στο φως φυλλάδιο που διανεμήθηκε στους θεατές.

Γιατί "ψηφίζω" Ομπάμα

Η είδηση που ξεχωρίζω αυτές τις μέρες- ανάμεσα στο βομβαρδισμό στοιχείων σχετικών με την υπόθεση Ζαχόπουλου που ακόμη δεν αποκαλύπτουν το είδος του σκανδάλου- είναι η πρώτη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα στην πολιτεία της Αϊόβα. «Αυτός θέλω να νικήσει» είπα χθες στον αδερφό μου. «Γιατί νομίζεις ότι είναι καλύτερος; Επειδή είναι μαύρος;» με ειρωνεύτηκε. Όχι. Βρίσκω κι εγώ αφελές ένα τέτοιο επιχείρημα που θέλει όσους πέρασαν άσχημα στη ζωή τους να γίνονται δίκαιοι ηγέτες. Εξάλλου, η επίσης μαύρη Κοντολίζα Ράις δεν αποδείχτηκε ένα από τα πιο σκληρά «γεράκια» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής επί προεδρίας Μπους; Ωστόσο, αναζητώντας τα επιχειρήματα εκείνα που δικαιολογούν την «συμπάθειά» μου στο πρόσωπο του σαραντάρη επίδοξου υποψηφίου για το χρίσμα των δημοκρατικών-και αουτσάινερ σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Ομπάμα με κερδίζει γιατί, πράγματι, "μιλάει" στο θυμικό μου. Και το καταφέρνει όσο κανένας άλλος.
Καταρχήν δεν κρύβω την προτίμησή μου στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών στο οποίο ανήκει. Στο διακηρυγμένο πρόγραμμά τους και οι τέσσερις υποψήφιοι εκφράζουν την πρόθεσή τους να κλείσουν το Γκουαντάναμο στην Κούβα, να αποσύρουν το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων στο Ιράκ, να δεσμευτούν σε μέτρα μείωσης εκπομπής ρύπων CO2 κατά 80% έως το 2050 (αν και το ποσοστό της μείωσης ισχύει σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 και όχι με τα σημερινά!). Αντίθετα, οι τέσσερις υποψήφιοι των ρεπουμπλικάνων υποστηρίζουν την παραμονή των στρατευμάτων στο Ιράκ, μόνο δύο, ο ευαγγελιστής Χάκαμπι και ο Μακέιν, θέλουν να κλείσει το Γκουαντάναμο και κανένας δεν έχει δηλώσει κάτι συγκεκριμένο ως προς τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Ως πολίτης του κόσμου με ενδιαφέρει ο επόμενος πλανητάρχης να μην συνεχίσει την υπάρχουσα παρεμβατική εξωτερική πολιτική και να δεσμευτεί σε μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτή τη στιγμή, οι ΗΠΑ περιφρονούν το πρωτόκολλο του Κιότο που παρά τις ελλείψεις του, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα.
Είναι, όμως, τελικά οι Δημοκρατικοί καλύτεροι; Επί προεδρίας Κλίντον το Κόσοβο βομβαρδίστηκε. Μας εγγυάται κάποιος υποψήφιος ότι δεν θα ξεκινήσει πόλεμο σε ένα νέο μέτωπο; (Ιράν, Βόρεια Κορέα κ.ά). Η απάντηση είναι όχι. Γι'αυτό και οποιαδήποτε ορθολογικά επιχειρήματά μου εξαντλούνται. Όπως είπε και κάποιος πρύτανης σε τηλεοπτικό σταθμό, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν θα αλλάξει πολύ, είτε βγει ο Ομπάμα είτε η Χίλαρι. Επομένως, καταλήγω να παραδεχτώ ότι αυτός ο άνθρωπος έχει επικοινωνιακό χάρισμα. Επιπλέον, είναι άφθαρτος, διαθέτει σταθερό πολιτικό λόγο, αξιοπρεπές προφίλ και έχει μία Όπρα στο πλευρό του που δίνει «ρέστα» σε κάθε της σόου. Από την άλλη, η Χίλαρι έχει θέσεις που αλλάζουν ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις. Όσο για το προφίλ της; Θυμάστε την επίσκεψή της στην Αθήνα επί Κλιντον; Όταν άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου άρχισαν να παρελαύνουν πρώτα τα ρούχα της σε κρεμάστρες επί τουλάχιστον πέντε λεπτά ώστε να τα θαυμάσει ο ελληνικός λαός και μετά ξεπρόβαλε η ίδια (το έχετε ξαναδεί αυτό από επίσημο; Να κατεβαίνουν πρώτα τα ρούχα του και μετά ο ίδιος;). Στο πλευρό της φιγουράρουν το «γεράκι» του πολέμου στο Κόσοβο, η Μαντλίν Ολμπράιτ και, φυσικά, ο Μπιλ. Ακόμη και ο Αλ Γκορ που θα μπορούσε να αποδειχτεί μεγάλο της ατού, είναι απών. Μια τέτοια παρέα, δεν σας κρύβω, με κάνει και ανατριχιάζω…

Τη Δευτέρα η συνέντευξη του Τσίπρα στα blogs

Αναπαράγω από το tsimitakis.wordpress.com τη διαδικασία που θα ακολουθήσετε, ώστε να παρακολουθήσετε live (και να συμμετέχετε με σχόλια) τη διαδικτυακή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα τη Δευτέρα 7/1 στις 6 μμ. Σας ενημερώνω ότι δεν έχουν επιλεγεί όλες οι ερωτήσεις σας, καθώς ο όγκος όσων έφτασαν στα blogs που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία του Μ. Τσιμιτάκη ήταν τεράστιος, γεγονός που απαίτησε να γίνει επιλογή.
Για να παρακολουθήσετε τη συνέντευξη με εικόνα και ήχο:
α. Πηγαίνετε στις σελίδες http://ustream.tv/channel/metablogging-radio–tv
ή http://www.mogulus.com/metabloggingradiotv (η πιο απλή λύση)
β. Επισκεφτείτε το blog tsimitakis.wordpress.com και ανοίξτε τη σελίδα Streaming.
γ.Δείτε την συνέντευξη από το blog σας, αφού πρώτα έχετε ενσωματώσει τον απαραίτητο κωδικό. Αυτό το εγχείρημα απαιτεί κάποια μικρή τεχνική ικανότητα, ειδικά για όσους δεν εχετε blog στο wordpress.com.
Όσοι θέλετε απλά να ακούσετε την συνέντευξη, χωρίς να έχετε εικόνα, μπορείτε να ανοίξετε το stream του radiobubble σε ένα media player. Η διεύθυνση του stream είναι : http://webradio.radiobubble.gr:8000/stream
Τέλος, η συνέντευξη θα αναρτηθεί και στο youtube αν όχι την ίδια μέρα, την επόμενη.
Περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες στο tsimitakis.wordpress.com

Ένας Γιατρός του Κόσμου θυμάται (μέρος ΙΙ)

Η γαλλική ανθρωπιστική οργάνωση Κιβωτός της Ζωής που είχε αναλάβει τη μεταφορά 103 παιδιών, φερόμενων ως ορφανών, από το Τσαντ στη Γαλλία, με σκοπό τη διάθεσή τους σε οικογένειες βρέθηκε πρόσφατα στο στόχαστρο. Η ΜΚΟ της Αρχιεπισκοπής, η Αλληλεγγύη, ήρθε επίσης στο προσκήνιο στην τελευταία κυριακάτικη Ελευθεροτυπία του 2007, για τα τεράστια ποσά που έχει λάβει από το ΥΠΕΞ. Την περίοδο 2002-2004, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, έλαβε το 65% των κονδυλίων που δόθηκαν σε ΜΚΟ και τώρα καλείται να αποδείξει πού τα διέθεσε. Υπάρχει διαφθορά στις ΜΚΟ; Στο β' μέρος της συνέντευξης, ο Ηλίας Μαχαιρίδης μας καταθέτει την άποψή του και μας ενημερώνει ότι αυτές τις μέρες τρία νέα σχολεία ανοίγουν για τα παιδιά του τσουνάμι χάρη στους ΓτΚ Ελλάδας.

Ο κόσμος θέλει να γνωρίζει αν τα χρήματα / τρόφιμα κ.ά φτάνουν πάντα στον προορισμό τους, κάτι που δεν ακούστηκε στην περίπτωση της Σρι Λάνκα με το τσουνάμι. Τότε ειπώθηκε ότι μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού δεν βοηθήθηκε γιατί οι Ταμίλ είχαν τον έλεγχο της κατάστασης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να δίνουμε βοήθεια σε χρήματα απευθείας στις κυβερνήσεις και να περιμένουμε αυτές να λειτουργούν με δικαιοσύνη τη στιγμή που έχει προηγηθεί εμφύλιος πόλεμος. Νομίζω ότι ήταν λάθος από την πλευρά της Ελληνικής κυβέρνησης αλλά και διεθνών οργανισμών να δώσουν μέρος των χρημάτων απευθείας σε κυβερνήσεις για να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες του Τσουναμι. Σε καμία περίπτωση δεν μειώνεται η προσφορά των Ελλήνων από το υστέρημα τους. Οι ΓτΚ (Γιατροί το Κόσμου) πιστεύουν ότι βοηθούμε στοχευμένα και στηρίζουμε πρώτα αυτούς που έχουν ανάγκη. Ως απόδειξη, η αποστολή στη Σρι Λάνκα δραστηριοποιήθηκε στη Μπατικαλόα, περιοχή που ελέγχεται από τους αντάρτες, χωρίς να μας δημιουργήσει πρόβλημα η κυβέρνηση η οποία πρόσφερε όλες τις διευκολύνσεις όπως άδειες εργασίας κτλ. Επισης αποφεύγουμε να δίνουμε την βοήθεια σε χρήματα, όπου γίνεται πιο εύκολα κακή χρήση. Σε λίγες ημέρες είμαστε έτοιμοι να εγκαινιάσουμε 3 σχολεία στη Σρι Λάνκα πράγμα που καταδεικνύει τον μακροχρόνιο σχεδιασμό και τη στοχευμένη δράση μας. Περιστατικά κακής διαχείρισης υπήρχαν και μάλλον θα υπάρχουν πάντα σε καταστάσεις κρίσης. Εμείς διασφαλίζουμε το δίκαιο καταμερισμό τις βοήθειας έχοντας πάντα εκπροσώπους μας στο πεδίο.
«Φάρμακα και όχι τρόφιμα» είναι η πεποίθηση των ΓΧΣ. Πράγματι, πριν λίγα χρόνια, στις αποθήκες των Γιατρών του Κόσμου βρέθηκαν τρόφιμα ληγμένα από τη βοήθεια που ποτέ δεν θα έφτανε στον προορισμό της. Τελικά, πώς πρέπει να καλύπτονται οι ανάγκες;
Δέχομαι ότι στο παρελθόν υπήρξαν κάποια προβλήματα διαχείρισης ορισμένων υλικών, όμως διαβεβαιώνω ότι οι ΓτΚ παίρνουν όλα τα δυνατά μέτρα για να περιορίζουν στο ελάχιστο τέτοιου είδους απώλειες. Η αποστολή υλικής βοήθειας εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς, από την άλλη πλευρά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορεί να υπάρξει μια λύση καρμπόν σε όλες τις καταστάσεις. Όταν π.χ. στεγάσαμε πρόχειρα σε σκηνές έναν αριθμό πάνω από 1000 ανθρώπους στο Αριάμπατι της Σρι Λάνκα, δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγοράσουμε τόσες σκηνές στη χώρα και έπρεπε να γίνει άμεσα αποστολή του υλικού το οποίο έφτασε σε χρόνο ρεκόρ. Οι ΓτΚ πάντα πριν λάβουμε αποφάσεις έχουμε αξιολογήσει την κατάσταση, συνήθως με εθελοντές μας στο πεδίο.
Αισθάνθηκες ποτέ ότι η πολιτική παίζει ρόλο σε μια ΜΚΟ;
Σε μια ανθρωπιστική οργάνωση ξεχνάς τις πολιτικές και άλλες τοποθετήσεις σου και προσπαθείς με ομαδικό πνεύμα να συνθέσεις απόψεις με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα. Οι ΓτΚ ανήκουν στους εθελοντές τους και όχι σε κόμματα ή παρατάξεις. Ίσως είναι η πιο ανοικτή στους πολίτες και διάφανη ΜΚΟ στην Ελλάδα. Δεν αποτελεί κλειστό κλαμπ λίγων και προνομιούχων και αυτό το λέω από προσωπική μου εμπειρία. Σε ότι αφορά τώρα τις σχέσεις οργανώσεων μεταξύ τους ή με διάφορες κρατικές υπηρεσίες που χρηματοδοτούν ΜΚΟ πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές. Έχω ακούσει για διάφορες διακρίσεις στο παρελθόν, αλλά δεν μου αρέσει να μιλώ χωρίς να έχω στοιχεία. Οφείλουν να λειτουργούν με διαφάνεια και αξιοκρατία, αυτό επιτάσσει η δημοκρατία και απαιτούν οι πολίτες.

Η ΕΛΠΙΔΑ
Μου είπες ότι το 2008 ενδέχεται να φύγεις πάλι για αποστολή. Τι σε κάνει να θέλεις να ξαναπάς;
Το να πηγαίνω σε αποστολή είναι κάτι ιερό για μένα, μου γεμίζει τις «μπαταρίες» της ψυχής και ελπίζω να μπορώ να το κάνω και στο μέλλον. Ως ιατροί, έχουμε αυτή την υποχρέωση απέναντι στο όρκο του Ιπποκράτη ο οποιος εκτός από πατέρας της ιατρικής είναι και πατέρας της ιδέας περί ανιδιοτελούς προσφοράς.

Ένας Γιατρός του Κόσμου θυμάται (μέρος Ι)

Πώς είναι να περνάς Πρωτοχρονιά με θύματα του τσουνάμι; Να χρειάζεται να συνομιλείς με τους αντάρτες Ταμίλ; Να βλέπεις συναδέλφους σου να δολοφονούνται εν ψυχρώ ακόμη κι αν βρίσκονται σε μια χώρα για να σώσουν ζωές; Ο Ηλίας Μαχαιρίδης, Γιατρός στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ), έχει συμμετάσχει σε αποστολές σε Σρι Λάνκα, Μαρόκο, Αφγανιστάν, Συρία, Μολδαβία, Κόσοβο, Αλγερία, Λίβανο. Στο Α’ μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε στο Καβουράκι μιλά για τη σκληρή καθημερινότητα σε μια αποστολή που έχει σκοπό να δώσει πίσω στους ανθρώπους ό,τι οι συνθήκες τους άρπαξαν βίαια.


ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ
Έχεις περάσει ποτέ Πρωτοχρονιά σε αποστολή; Πώς ήταν;
Έτυχε να περάσω την ποιο συγκλονιστική μου Πρωτοχρονιά πριν 3 χρόνια στη Σρι Λάνκα. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι μέσω Ντουμπάϊ, Βομβάης και Μαλδίβων φτάσαμε στο Κολόμπο. Η αποστολή απαρτιζόταν από μένα και δυο πολύ αξιόλογους ιατρούς, τον Σαράντη Μουρταράκο και την Ελένη Μαυροπούλου. Στο Κολόμπο προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε, να κάνουμε τις απαραίτητες επαφές με τις αρμόδιες αρχές και άλλες διεθνείς οργανώσεις. Αρχικά κατευθυνθήκαμε νοτιοδυτικά, όπου καλύψαμε κάποιους καταυλισμούς και μετά από δυο ημέρες είδαμε ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικό να δραστηριοποιηθούμε στα ανατολικά της χώρας όπου η βοήθεια δεν είχε φτάσει ακόμη. Εκείνη τη μέρα οι τρεις, μαζί με τον οδηγό / μεταφραστή καταλύσαμε στο σπίτι ενός κατεστραμμένου χωριού, μαζί με ένα ζευγάρι Γερμανών και τους ιδιοκτήτες, ένα ηλικιωμένο ανδρόγυνο. Δώσαμε ραντεβού για το ρεβεγιόν στο χώρο υποδοχής του σπιτιού. Στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι μοιραστήκαμε ξηρά στρατιωτική τροφή και λίγο ντόπιο ποτό. Οι Γερμανοί είχαν χάσει όλα τους τα υπάρχοντα από το Τσουνάμι. Σε αντίθεση με τα υλικά αγαθά, τα συναισθήματα ήταν σε αφθονία: φόβος, πόνος, συμπόνια, αναγνώριση, σεβασμός, ανιδιοτελής αγάπη και προσφορά. Ένιωθα σαν να τους γνώριζα όλους χρόνια, ενώ στην πραγματικότητα δεν τους γνώριζα παρά μόνο μερικές ημέρες ή ώρες! Τη μέρα της Πρωτοχρονιάς εγώ και η ομάδα μου πέσαμε σε δυο αλλεπάλληλα μπλόκα από κυβερνητικές και αυτονομιστικές (Ταμίλ Τίγρεις) ένοπλες ομάδες που μας συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη αποστολή σου;
Αν εξαιρέσουμε τις δυσκολίες στο Λίβανο λόγω ανεπαρκούς ασφάλειας εξαιτίας των βομβαρδισμών, η πιο δύσκολη αποστολή ήταν στο Αφγανιστάν. Πολύ κακές συνθήκες διαβίωσης και συνεχής προβληματισμός για την ασφάλειά μας. Ωστόσο, καταφέραμε να στηρίξουμε ένα μεγάλο ορφανοτροφείο με 1000 παιδιά από το οποίο μάλιστα εξαλείψαμε μια πολύ επικίνδυνη αρρώστια που λέγεται λεϊσμανίαση.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΒΟΗΘΕΙΑ
Θα ήθελα να μου περιγράψεις την καθημερινότητά σου στην τελευταία αποστολή σου, στη Βηρυτό.
Οι ΓτΚ Ελλαδας ανταποκρίθηκαν άμεσα με βοήθεια στα θύματα των αεροπορικών βομβαρδισμών που έκανε το Ισραήλ ως αντίποινα στην απαγωγή μικρού αριθμού στρατιωτών από τη Χεσμπολάχ. Αρχικά αποστείλαμε υλική βοήθεια και μόλις το επέτρεψαν οι συνθήκες, έγινε άμεση αποστολή ιατρών. Η ομάδα μας δραστηριοποιήθηκε σε 2 άξονες: α) Επισκέψεις σε σχολεία (καταυλισμούς προσφύγων) και β) Λειτουργία Ιατρείου στην περιοχή Kanda al Kamik στα όρια της νοτίου Βηρυτού, που ήταν ένας από τους κύριους στόχους των βομβαρδισμών. Το προσωπικό του ιατρείου αποτελείτο από τους άλλους δυο ιατρούς και από ντόπιους εθελοντές. Η συμμετοχή των ντόπιων συνεργατών αποδεικνύει την ευρύτατη αποδοχή των δράσεων μας από τον ντόπιο πληθυσμό και τη δική μας βούληση να μην είμαστε απλά ένα «ξένο σώμα» στις περιοχές που στηρίζουμε.
Τις μέρες του πολέμου, η Kanda al Kamik φιλοξενούσε περίπου 20.000 πρόσφυγες οι οποίοι προέρχονταν από τον νότιο Λίβανο και τα βομβαρδισμένα νότια προάστια. Επρόκειτο κυρίως για γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά μιας και οι περισσότεροι άντρες είχαν μείνει στις περιοχές τους με σκοπό να αντισταθούν σε μια ενδεχόμενη εισβολή του Ισραηλινού στρατού στον νότιο Λίβανο, αλλά και για να συνεχίσουν τις επιθέσεις μέσα στο κράτος του Ισραήλ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι φιλοξενούνταν από οικογένειες μέσα σε μικρά διαμερίσματα. Οι υπεύθυνοι της τοπικής κοινότητας, είχαν αγκαλιάσει την προσπάθεια των ΓτΚ στην περιοχή τους προσφέροντας απλόχερα όποια βοήθεια τους είχε ζητηθεί από τα μέλη του κλιμακίου. Πρόκειται για Σιϊτες Μουσουλμάνους οι οποίοι έχουν κατηγορηθεί για την στήριξη που παρέχουν στην Χεσμπολάχ. Χαρακτηριστικά μας έλεγαν πως επειδή μεγάλο μέρος των ντόπιων ιατρών έφευγαν από τη χώρα, εκείνοι αναγνώριζαν και συγκινούνταν από τη δική μας προσπάθεια να τους βοηθήσουμε χωρίς να υπολογίζουμε τους πιθανούς κινδύνους.
Το ιατρείο λειτούργησε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Οι ΓτΚ συνεχίζουν να στηρίζουν τον λαό το Λιβάνου με επιπλέον αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας.
Είσαι πάντα ο γιατρός της αποστολής. Εκτός από τις ιατρικές γνώσεις χρειάζονται και άλλες δεξιότητες;
Όλα τα μέλη που λαμβάνουν μέρος σε τέτοιου είδους αποστολές πρέπει να πιστεύουν και να αγαπούν αυτό που κάνουν! Ανεξάρτητα από το αν είναι ιατροί, διοικητικό προσωπικό ή έχουν κάποια άλλη ειδίκευση πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον Αγγλικά, να διακρίνονται από ομαδικό πνεύμα, να έχουν αυξημένη ικανότητα στο να αντιλαμβάνονται περίπλοκες καταστάσεις και να χειρίζονται με λεπτότητα διάφορα θέματα. Έχει τύχει να συνομιλώ με αντάρτες και άλλες ένοπλες ομάδες προκείμενου να ενημερωθούμε για τις ανάγκες και να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους αναξιοπαθούντες. Ο επικεφαλής μπορεί να χρειαστεί να συνομιλήσει με υπουργούς και άλλους εκπροσώπους επίσημων φορέων. Γι’αυτό πρέπει να είναι επικοινωνιακός, αλλά και δυναμικός, ώστε να είναι σε θέση να ασκήσει και πιέσεις, αν χρειαστεί. Τέλος είναι σημαντικό να γνωρίζει τους κανόνες του «παιχνιδιού», κυρίως τους κανόνες και τις αξίες της οργάνωσης με την οποία συμμετέχει στην αποστολή αλλά και τους κανόνες, τις αρχές και τις αξίες της κοινωνίας π.χ. τι ενδείκνυται και τι όχι σε ό,τι αφορά τις ενδυματολογικές συνήθειες, να σέβεται τις διαφοροποιήσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις κυρίως αυτές μεταξύ ανθρώπων αντίθετου φύλου (Μουσουλμανικές χώρες) κ.α.
Θα ήθελα να θυμηθείς μια ιστορία που αξίζει να αναφέρουμε.
Μετά από μια σκληρή ημέρα δουλειάς, κατά την οποία έχουμε δει πάνω από 100 ασθενείς, ο μεταφραστής μου λέει ότι μια κυρία με παρακαλεί να πάω στο σπίτι της να δω τον σύζυγο της. Ήταν μια κυρία στην ηλικία της μητέρας μου. Ο άντρας της ήταν περίπου 65-70 ετών. Μετά από ένα σύντομο ιστορικό και κλινική εξέταση αντιλήφθηκα ότι έπασχε από μεταστατικό καρκίνο. Δεδομένων των συνθηκών, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να του απαλύνω λίγο τον πόνο-έτυχε να έχουμε δυνατά παυσίπονα- και να τον βοηθήσω σε ένα σοβαρό πρόβλημα δυσκοιλιότητας δίνοντάς του το κατάλληλο σκεύασμα. Τον επισκέφτηκα έπειτα από μερικές μέρες 3-4 φορές. Μετά από λίγο καιρό πέθανε. Λίγες ημέρες πριν φύγω η σύζυγος του ήρθε και με βρήκε με τον γιο της για να με ευχαριστήσει. Το πρώτο πράγμα που πήγε να κάνει ήταν να μου φιλήσει το χέρι. Όταν κλαίγοντας μου είπε ότι οι τελευταίες ημέρες του συζύγου της δεν ήταν τόσο οδυνηρές δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν ήταν δάκρυα λύπης. Ίσως να ήταν ηθική ικανοποίηση, μια ανταμοιβή... Σκέφτομαι πολλές φορές αυτή την κυρία. Ελπίζω να είναι καλά.
Αν σου ζητήσω να θυμηθείς κάποιον άνθρωπο που δεν θα ξεχάσεις;
Είναι ο Dr Μπέρη, φοιτητής ιατρικής που εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της πατρίδας του, τη Δυτική Σαχάρα. Μετά από μια μάχη κουβάλησε έναν συναγωνιστή του τρεις ολόκληρες νύκτες στη πλάτη του, ώσπου τον μετέφερε στο στρατόπεδό του. Τη νύχτα περπατούσε και τη μέρα κρυβόταν. Είναι ένας από τους πιο ανιδιοτελείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, με μεγάλη γενική μόρφωση, ενδιαφέρουσες απόψεις και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι ΜΚΟ είναι προστατευμένες σε εμπόλεμες ζώνες κ.ά. Εσύ αισθάνθηκες ποτέ ότι η ζωή σου κινδυνεύει;
Η προστασία είναι πολύ σχετική, καθώς μέλη ανθρωπιστικών αποστολών γίνονται θύματα ενώ προσπαθούν να βοηθήσουν. Δυστυχώς τα περιστατικά αυξάνονται τελευταία και αυτό ίσως συμβαίνει ως πίεση σε διάφορες κυβερνήσεις για πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά ανταλλάγματα. Άλλες φορές μέλη ανθρωπιστικών αποστολών εκτελούνται εν ψυχρώ για να μην καταγγείλουν και μαρτυρήσουν την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή άλλων παράνομων πράξεων.
Στη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο ασθενοφόρα και άλλα οχήματα που χρησιμοποιούνταν από ανθρωπιστικές οργανώσεις έγιναν στόχοι επειδή υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να μετέφεραν οπλισμό, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους τραυματίες μεταφέροντας τους σε ασφαλείς τοποθεσίες.
Ως προσωπική εμπειρία αναφέρω την πορεία μας από τη Δαμασκό (Συρία) οδικώς προς την Βηρυτό. Επιβαίναμε σε ένα όχημα με 6 ανθρώπους, φορτωμένο με κιβώτια από φάρμακα και άλλο υλικό. Τα πρώτα εικοσιτετράωρα του πολέμου είδαμε τουλάχιστον 4-5 βομβαρδισμένα οχήματα στη πορεία μας. Είμαι επισης αυτίκους μάρτυρας περιστατικών με μέλη ΜΚΟ τα οποία γλίτωσαν καθαρά από τύχη από παρόμοιες επιθέσεις. Το 2004 ενώ ήμουν στο Αφγανιστάν μια ομάδα 5-6 των ΓΧΣ είχε εκτελεστεί εν ψυχρώ. Προσωπικά, αλλά και όλες οι ανθρωπιστικές οργανώσεις καταδικάζουμε τέτοιες πρακτικές που μας οδηγούν πολλά χρόνια πίσω και βλάπτουν ότι καλύτερο έχει ίσως να επιδείξει η ανθρωπότητα σήμερα: το έμψυχο δυναμικό των ΜΚΟ.