Γιατί "ψηφίζω" Ομπάμα

Η είδηση που ξεχωρίζω αυτές τις μέρες- ανάμεσα στο βομβαρδισμό στοιχείων σχετικών με την υπόθεση Ζαχόπουλου που ακόμη δεν αποκαλύπτουν το είδος του σκανδάλου- είναι η πρώτη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα στην πολιτεία της Αϊόβα. «Αυτός θέλω να νικήσει» είπα χθες στον αδερφό μου. «Γιατί νομίζεις ότι είναι καλύτερος; Επειδή είναι μαύρος;» με ειρωνεύτηκε. Όχι. Βρίσκω κι εγώ αφελές ένα τέτοιο επιχείρημα που θέλει όσους πέρασαν άσχημα στη ζωή τους να γίνονται δίκαιοι ηγέτες. Εξάλλου, η επίσης μαύρη Κοντολίζα Ράις δεν αποδείχτηκε ένα από τα πιο σκληρά «γεράκια» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής επί προεδρίας Μπους; Ωστόσο, αναζητώντας τα επιχειρήματα εκείνα που δικαιολογούν την «συμπάθειά» μου στο πρόσωπο του σαραντάρη επίδοξου υποψηφίου για το χρίσμα των δημοκρατικών-και αουτσάινερ σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Ομπάμα με κερδίζει γιατί, πράγματι, "μιλάει" στο θυμικό μου. Και το καταφέρνει όσο κανένας άλλος.
Καταρχήν δεν κρύβω την προτίμησή μου στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών στο οποίο ανήκει. Στο διακηρυγμένο πρόγραμμά τους και οι τέσσερις υποψήφιοι εκφράζουν την πρόθεσή τους να κλείσουν το Γκουαντάναμο στην Κούβα, να αποσύρουν το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων στο Ιράκ, να δεσμευτούν σε μέτρα μείωσης εκπομπής ρύπων CO2 κατά 80% έως το 2050 (αν και το ποσοστό της μείωσης ισχύει σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 και όχι με τα σημερινά!). Αντίθετα, οι τέσσερις υποψήφιοι των ρεπουμπλικάνων υποστηρίζουν την παραμονή των στρατευμάτων στο Ιράκ, μόνο δύο, ο ευαγγελιστής Χάκαμπι και ο Μακέιν, θέλουν να κλείσει το Γκουαντάναμο και κανένας δεν έχει δηλώσει κάτι συγκεκριμένο ως προς τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Ως πολίτης του κόσμου με ενδιαφέρει ο επόμενος πλανητάρχης να μην συνεχίσει την υπάρχουσα παρεμβατική εξωτερική πολιτική και να δεσμευτεί σε μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτή τη στιγμή, οι ΗΠΑ περιφρονούν το πρωτόκολλο του Κιότο που παρά τις ελλείψεις του, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα.
Είναι, όμως, τελικά οι Δημοκρατικοί καλύτεροι; Επί προεδρίας Κλίντον το Κόσοβο βομβαρδίστηκε. Μας εγγυάται κάποιος υποψήφιος ότι δεν θα ξεκινήσει πόλεμο σε ένα νέο μέτωπο; (Ιράν, Βόρεια Κορέα κ.ά). Η απάντηση είναι όχι. Γι'αυτό και οποιαδήποτε ορθολογικά επιχειρήματά μου εξαντλούνται. Όπως είπε και κάποιος πρύτανης σε τηλεοπτικό σταθμό, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν θα αλλάξει πολύ, είτε βγει ο Ομπάμα είτε η Χίλαρι. Επομένως, καταλήγω να παραδεχτώ ότι αυτός ο άνθρωπος έχει επικοινωνιακό χάρισμα. Επιπλέον, είναι άφθαρτος, διαθέτει σταθερό πολιτικό λόγο, αξιοπρεπές προφίλ και έχει μία Όπρα στο πλευρό του που δίνει «ρέστα» σε κάθε της σόου. Από την άλλη, η Χίλαρι έχει θέσεις που αλλάζουν ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις. Όσο για το προφίλ της; Θυμάστε την επίσκεψή της στην Αθήνα επί Κλιντον; Όταν άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου άρχισαν να παρελαύνουν πρώτα τα ρούχα της σε κρεμάστρες επί τουλάχιστον πέντε λεπτά ώστε να τα θαυμάσει ο ελληνικός λαός και μετά ξεπρόβαλε η ίδια (το έχετε ξαναδεί αυτό από επίσημο; Να κατεβαίνουν πρώτα τα ρούχα του και μετά ο ίδιος;). Στο πλευρό της φιγουράρουν το «γεράκι» του πολέμου στο Κόσοβο, η Μαντλίν Ολμπράιτ και, φυσικά, ο Μπιλ. Ακόμη και ο Αλ Γκορ που θα μπορούσε να αποδειχτεί μεγάλο της ατού, είναι απών. Μια τέτοια παρέα, δεν σας κρύβω, με κάνει και ανατριχιάζω…