Αντίο, αλλά προσωρινά

Αποφάσισα να αλλάξω διαδι- κτυακή κατοικία για λόγους που θα εξηγήσω στο νέο "blogo-σπιτο" που θα με φιλοξενεί στο διαδίκτυο. Το ετοιμάζω και σε λίγες μέρες θα είναι έτοιμο και πλήρως εξοπλισμένο, ευελπιστώ με hi-tech ιδέες και περισσότερες συνεντεύξεις. θα ειδοποιήσω με email τους πιο συχνούς επισκέπτες...
Η φωτό είναι του Banksy.

Μου άρεσε...

...το τραγούδι Fire in Your Eyes. Έίναι η πρώτη φορά που βάζω τραγούδι στο blog μου, αλλά το συγκεκριμένο που ερμήνευσε ο Ισραηλινός Boaz στο χθεσινό μουσικό διαγωνισμό της Eurovision με έκανε να κολλήσω. Αν ψήφιζα οι 12 μονάδες μου θα ήταν δικές του.

Φταίχτη ψάχναμε, το facebook βρήκαμε...

Μια ερώτηση στις διοικήσεις των εταιρειών:

Αφού κόψατε την πρόσβαση σε ιστοσελίδες τύπου facebook για να μη χαζεύουμε, μπορείτε να απαγορεύσετε και το κάπνισμα μέσα στα γραφεία για να συγκεντρωθούμε;

Και η αφορμή:

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φταίχτης στην έλλειψη απόδοσης των εργαζομένων; Ο δημοσιογραφικός όμιλος που εργάζομαι-και που κατά τα άλλα χαίρομαι που είμαι εκεί- έκρινε ότι ιστοσελίδες, όπως αυτή του Facebook αποτελούν σοβαρή απειλή για την συγκέντρωσή μας. Πλέον δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτή και να μιλάμε με φίλους (ε, ναι, το κάναμε. Αλλά δεν το παρακάναμε!). Μια συνάδελφος μου είπε ότι σε άλλον δημοσιογραφικό όμιλο-δεν τον αναφέρω μέχρι να το διασταυρώσω- δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα blogs. Προσωπικά έχω χρησιμοποιήσει το Facebook ακόμη και για να βρω κάποιον που έψαχνα για συνέντευξη. Και μου απάντησε την ίδια μέρα. Όμως, οι διοικήσεις κρίνουν ότι με το facebook και τα blogs οι εργαζόμενοι χαζεύουν. Ενώ χωρίς αυτά θα εκτελούν απρόσκοπτα τα καθήκοντά τους.

Εδώ και αρκετούς μήνες έχω πει ανοιχτά σε κάθε άνθρωπο με θέση ευθύνης πόσο με ενοχλεί το κάπνισμα στο γραφείο: από τους επικεφαλής (εκδότρια, διευθύντρια, εκπρόσωπο των εργαζομένων)μέχρι, φυσικά, τους καπνιστές που εργάζονται δίπλα μου. Κάποια στιγμή βρέθηκα να βγαίνω έξω από το γραφείο γιατί δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ από τον πονοκέφαλο. Δεν ίδρωσε το αυτί και δεν επλήγη η συνείδηση κανενός. Πλέον αυτό το γεγονός με κάνει να πιστεύω ότι ο λόγος διακοπής πρόσβασης σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες δεν είναι παρά ένα άλλοθι για να συγκεντρωθούμε- στην ουσία εξυπηρετεί την επιθυμία να μην γράφονται (και διαβάζονται)-σε γνωστά δημοσιογραφικά blogs- πράγματα που θίγουν τα "κεφάλια". Αναρωτιέμαι λοιπόν: Τώρα οι διοικήσεις μπορούν να απαγορεύσουν και το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους και να προστατεύσουν την υγεία όσων από εμάς καπνίζουμε, άθελά μας, παθητικά;

Εργατική πρωτομαγιά στο Πέραμα

Το πιο ακριβό μεροκάματο στοιχίζει μια ζωή και είναι ανασφάλιστο. Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη βρίσκεται στη μαύρη λίστα με τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα κάθε χρόνο. Η δουλειά εποχική. Οι εφοπλιστές δηλώνουν αναρμόδιοι, οι εργολάβοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσο για τις ομαδικές ασφαλίσεις; Δεν προβλέπονται καν!

«Από τα ανέλπιστα…»
Σε μια ήσυχη γειτονιά του Κορυδαλλού μένει τα τελευταία πενήντα χρόνια ο κ. Χρήστος Αρβανίτης με την οικογένειά του. Είναι ο πρώτος αμμοβολιστής που βγήκε σε σύνταξη στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και ο μοναδικός στην Ελλάδα του 1994. «Εγώ ήμουν από τα ανέλπιστα», εξομολογείται χαμογελώντας πικρά. Τότε η ανταμοιβή του για τις 6.309 εργάσιμες μέρες ήταν 113.273δρχ. Σήμερα, στα 74 του χρόνια, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα 738 ευρώ, δοξάζει, όμως, τον Θεό για την υγεία του. Η αναμνηστική πλακέτα, δώρο του Σωματείου Αμμοβολιστών, όπου είναι επίτιμος, του δόθηκε «ως επιβράβευση της μακροχρονίου και αισίου τέλους της πορείας του στην Ένωση». Κυνικός ρεαλισμός: Τριάντα δύο χρόνια σε μια χειρονακτική και σκληρή εργασία για μια σύνταξη που «οι περισσότεροι δεν θα πάρουν». Οι κακές συνθήκες εργασίας, η επαφή με τις χημικές και τοξικές ουσίες αφαιρεί τη ζωή πριν τα 60 χρόνια.
«Μπροστά στην ανεργία και την πείνα δεν φοβηθήκαμε τον θάνατο», μου λέει και συνεχίζει: «Σε αυτή τη δουλειά, αν αντέξεις άντεξες, αλλιώς έμεινες άρρωστος. Πρώτα δουλεύαμε με σχοινιά. Τώρα έβαλαν σκαλωσιές. Αλλά και στις σκαλωσιές έχουν σκοτωθεί άνθρωποι, γιατί μπορεί να υπάρχουν κενά, χωρίς προστατευτικό σωλήνα. Έπειτα, σου δίνουν τεχνητό αέρα από το κομπρεσέρ, εισπνέεις δηλαδή διοξείδιο του άνθρακα. Εγώ πρόσεξα πάρα πολύ. Ήμουν ο μόνος που παράταγα τη δουλειά. Ίσως γι’ αυτό σώθηκα» καταλήγει. Και μετά ήταν και η δουλειά στο εξωτερικό που καμία σχέση δεν έχει με τις συνθήκες εργασίες στην Ελλάδα: «Εργάστηκα σε Δανία, Πολωνία, Γερμανία, Σαουδική Αραβία…Στη Γερμανία και στη Δανία αν δεν είχες κράνος, άρβυλα, γυαλιά δεν σε άφηναν να μπεις στο καράβι να δουλέψεις. Στη Σαουδική Αραβία σού έκοβαν μέρος του μισθού. Σου έδιναν ό,τι χρειάζεται για να βάψεις». Όσο για την ασφάλειά του; το ΙΚΑ ήταν η κύρια και μοναδική του ασφάλιση. «Ήρθαν κάποιες ασφαλιστικές επάνω στα βαπόρια, αλλά δεν ασφαλίστηκα ούτε εγώ ούτε σχεδόν κανείς. Δεν έφταναν τα λεφτά, δουλεύαμε εποχιακά».

Η πραγματικότητα των στατιστικών
Το 2006-τότε χρονολογούνται τα πιο πρόσφατα στοιχεία του υπουργείου Απασχόλησης- 6.255 εργατικά δυστυχήματα, εκ των οποίων τα 128 ήταν θανατηφόρα, δηλώθηκαν στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ). Στον κλάδο των κατασκευών σημειώθηκαν τα περισσότερα με 61 νεκρούς, αποτελώντας ταυτόχρονα και έναν από τους κλάδους με την μεγαλύτερη παραβατικότητα. Τα περισσότερα από τα δυστυχήματα αφορούν σε πτώσεις από ύψος (30,5%), έκθεση σε ή επαφή με ηλεκτρικό ρεύμα (16,4%), ενώ ένα σημαντικό 22,7% δεν χαρακτηρίζεται. Οι συνθήκες στο εργασιακό περιβάλλον είναι ο πρώτος παράγοντας εργατικού ατυχήματος με ποσοστό 25%. Οι εργαζόμενοι ηλικίας 45-54 χρόνων είναι η πιο ευάλωτη ομάδα στα θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα (25%) και ακολουθεί η ηλικιακή ομάδα 35-44 χρόνων (24,22%).

Ποιος φταίει;
Μπροστά στη θλιβερή πραγματικότητα των αριθμών, οι φορείς δίνουν μάχη καταμερισμού των ευθυνών. «Δεν συντρέχει δόλος ή ανευθυνότητα και δεν είναι μελετημένο», επισημαίνει ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά, Δημήτρης Μεταξάς. Σύμφωνα με τον ίδιο, το νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει κυρώσεις για τους παραβάτες και οι έλεγχοι που γίνονται από την πενταμελή επιτροπή είναι αρκετοί. Όμως, ο ανθρώπινος παράγοντας και το μερίδιο ευθύνης των ίδιων των εργαζομένων που μπορεί να μη γνωρίζουν να χειριστούν σωστά τα μηχανήματα διαδραματίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο με την ευθύνη των εργοδοτών στο να συμβεί το μοιραίο. «Αν έρθει μια επιτροπή και πει “γιατί δεν έχεις αντιαναρροφητική;” δεν σημαίνει ότι εφόσον δεν την έχεις ο εργαζόμενος εκτίθεται σε κίνδυνο. Εκείνος που το χειρίζεται δεν το είδε;» αναρωτιέται, επισημαίνοντας ότι από την πλευρά τους οι εργοδότες έχουν δώσει βάση στην εκπαίδευση των εργαζομένων τους μέσα από μια σειρά προγραμμάτων που θα τεθούν σε εφαρμογή.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου Μετάλλου Σωτήρη Πουλικόγιαννη, οι εργαζόμενοι παγιδεύονται στο καθεστώς της εποχικής απασχόλησης. Ποιος κάνει διαπραγματεύσεις μπροστά στην ανάγκη να βγάλει το μεροκάματο; «Βλέπω έναν εργαζόμενο να παλεύει σ’ ένα μαδέρι χωρίς σκαλωσιά. Όταν έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που έχει να κάνει μεροκάματο και η οικογένειά του πεινά είναι τέτοια η σχέση εργασίας που όταν ο εργοδότης τού λέει “ανέβα τώρα”, εκείνος δεν έχει άμυνες από πουθενά. Μετά το 20ήμερο θα απολυθεί και ο εργολάβος μπορεί να μην του ξαναδώσει δουλειά», εξηγεί. Από την άλλη, οι πλοιοκτήτες δηλώνουν αναρμόδιοι να παράσχουν μέτρα ασφαλείας σε εργαζομένους που δεν υπάγονται σε αυτούς αλλά στους εργολάβους που έχουν μισθώσει να αναλάβουν το έργο.

Απροστάτευτοι οι εργαζόμενοι
Το ασφαλιστικό πρόβλημα των εργαζομένων της ΝΕΖ είναι ότι η εποχική απασχόληση δεν τους εξασφαλίζει ένσημα για αξιοπρεπή συνταξιοδότηση και εξασφάλιση σε περίπτωση ατυχήματος. Επιπλέον, κάποιες ειδικότητες, όπως οι αμμοβολιστές, έχουν υψηλό όριο συνταξιοδότησης και δεν προλαβαίνουν να πάρουν σύνταξη. Το ΙΚΑ δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει και οι ιδιωτικές εταιρείες δεν έχουν διεισδύσει στην αγορά, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι εργαζόμενοι να μη συμμετέχουν σε ομαδική ασφάλιση.
«Συμβαίνει το εξής τραγικό», εξηγεί ο κ. Μεταξάς: «Υπάρχει μια υποχρεωτική ασφάλιση στο ΙΚΑ, αλλά το κόστος της συνδρομής επιχείρησης-εργαζομένου φτάνει περίπου τα 1.300 ευρώ τον μήνα. Όταν ένας εργαζόμενος χτυπήσει έχει και τον πόνο του και το οικονομικό του πρόβλημα. Είναι εντελώς ακάλυπτος. Αν μείνει μερικώς ανίκανος του βγάζουν μια πρόωρη σύνταξη με την οποία δεν μπορεί να ζήσει. Αν είχε ιδιωτική ασφάλιση θα ήταν καλυμμένος πλήρως. Με το ΙΚΑ καταστράφηκε», παραδέχεται και συνεχίζει: «Μέχρι πρότινος υπήρχε μια ιδιομορφία και δεν μπορούσε να λειτουργήσει το σύστημα της ομαδικής ασφάλισης, αλλά τώρα έχουν βρει μια λύση. Το θέμα είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν έκτακτη απασχόληση. Σήμερα που έχουμε αντικείμενο βάζουμε μια δουλειά για 10 ανθρώπους και πρέπει να τους παρουσιάσουμε στην ασφαλιστική εταιρεία. Αύριο όμως βλέπουμε ότι η δουλειά απαιτεί άλλους 10 τους οποίους πρέπει να καλύψει η ασφάλεια».
Στον αντίποδα των λεγομένων του βρίσκεται ο κ. Πουλικόγιαννης που εκπροσωπεί το Σωματείο. «Παίζεται ένα ωραίο παιχνίδι σήμερα όπου οι ασφαλιστικές εταιρείες συνεργάζονται με το πολιτικό σύστημα για να μας οδηγήσουν προς την ιδιωτική ασφάλιση. Ίσως έτσι όπως έχει καταντήσει το ΙΚΑ η ιδιωτική ασφάλιση να είναι ένα αποκούμπι, όμως εμείς είμαστε ξεκάθαρα κατά. Θεωρούμε ότι το ΙΚΑ είναι ένας γίγαντας που αν λειτουργήσει σωστά δεν θα αδυνατεί να πληρώνει συντάξεις».
Αβέβαιοι για το μέλλον τους οι εργαζόμενοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο ακόμα. Σε αυτό το κλίμα της ανασφάλειας, το υπουργείο Απασχόλησης γιόρτασε στις 28 Απριλίου την Παγκόσμια Ημέρα για την Ασφάλεια & Υγεία στην Εργασία..

Το κείμενο προήλθε από ρεπορτάζ που είχα κάνει για ασφαλιστικό, κλαδικό περιοδικό. Οι φωτό είναι από το google και θα αντικατασταθούν σε λίγο καιρό.

Στον απόηχο της Μαρόνα

Αυτές τις πέντε μέρες που έλειψα από την Αθήνα ξεκουράστηκα αρκετά. Χάρισα στον εαυτό μου την πολυτέλεια του ύπνου που αναζητάς στην αρχή των διακοπών σου. Έκανα βόλτες στη θάλασσα. Ξαναβρέθηκα με τους δικούς μου. Ηρέμησα. Διάβασα. Εκτός από το τελευταίο τεύχος του National Geographic που είναι αφιερωμένο εξολοκλήρου στην Κίνα-και είναι σούπερ- ένα βιβλίο μου τράβηξε το ενδιαφέρον: Η Σχισμή της βραβευμένης με Νόμπελ Ντόρις Λέσινγκ.
Σχισμή είναι το όνομα ενός βράχου, γύρω από τον οποίο κυλά ήρεμα-και βαρετά- η ζωή των Σχισμών, μιας κοινωνίας γυναικών. Σχισμή είναι και το σημείο του σώματός τους από όπου έρχονται στον κόσμο μόνο κορίτσια. Σε αυτή την μοναδική κοινωνία δεν υπάρχουν άντρες. Μέχρι που οι Σχισμές αρχίζουν κάποια στιγμή να γεννούν και αγόρια. Και επειδή διαφέρουν στην εμφάνιση-και υπολείπονται κάποιας σχισμής στο σώμα τους-θεωρούνται τέρατα. Παραγκωνίζονται, κακοποιούνται και αφήνονται στην τύχη τους. Τα μαζεύουν οι… αετοί και τα μεταφέρουν σε μια πεδιάδα, όπου φτιάχνουν την κοινωνία των αντρών. Με την πάροδο του χρόνου, τα δύο φύλα συναντιούνται, ερωτεύονται και κάνουν παιδιά. Αυτή τη φορά μαζί. Και παρά τις διαφορές, τους τσακωμούς, τους χωρισμούς και την αναζήτηση άλλης «γης», διαπιστώνουν ότι ο ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλο.
Στον απόηχο της Μαρόνα και του Χόρχα, των αρχηγών των δύο κοινωνιών που στο τέλος ξανασμίγουν για πάντα, βρέθηκα σήμερα το βράδυ να χαζεύω στο facebook, τον διαδικτυακό κατάλογο, μια «κατάκτηση» που ήθελε να βγει μαζί μου. Δεν έχουμε γνωριστεί. Από την κοινωνία χωρίς άντρες –την οποία δεν θέλω να φανταστώ-αισθάνθηκα ότι ζω σε αυτήν όπου οι άντρες και οι γυναίκες "βρίσκονται" από απόσταση. Αυτό που ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω είναι γιατί αυτοί οι δύο αδυνατούν να συναντηθούν στην καθημερινότητα. Και γιατί η αναζήτηση του "2" μοιάζει τόσο δύσκολη, τη στιγμή που το 1 δεν νιώθει πλήρες μόνο του.
Οι φωτό είναι από το Παρίσι:ένα ανυποψίαστο ζευγάρι (1) και μια έκθεση στον πύργο του Άιφελ (2)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Paris, je t'aime...

Δεν ξέρω τι μου άρεσε περισσότερο στο Παρίσι:



οι βόλτες στις όχθες του ποταμού Σηκουάνα...





τα χρώματά του...





ο φωταγωγημένος πύργος τη νύχτα...




Η κίνησή του...






ήταν όλα αυτά που με έκαναν να μη θέλω να γυρίσω...

Ένας "ελεύθερος" κόσμος

Αντί για "ελεύθερος", θα μπορούσε να λέγεται και "ατομοκεντρικός". Μια Βρετανίδα, νέα, όμορφη και μητέρα απολύεται για ανάρμοστη συμπεριφορά (έτσι λέγεται η αντίδραση στο χούφτωμα του εργοδότη). Αποφασίζει να ανοίξει δικό της γραφείο κάνοντας ό,τι ξέρει καλά: να διοχετεύει μετανάστες σε εργοδότες που θέλουν φτηνό, εργατικό δυναμικό. Στην πορεία χάνει το παιχνίδι. Το "γραφείο" είναι η αυλή μιας καφετέριας και η "στρατολόγηση" των εργαζομένων περιλαμβάνει ακόμη και ανθρώπους χωρίς χαρτιά. Φυσικά, ο μισθός που παίρνουν είναι ο κατώτερος. Και στο τέλος, χάνουν τα λεφτά τους. Στο μεταξύ, η ίδια και η συνέταιρός της, έχουν πλουτίσει. Αφού τους έχουν "στίψει".
Η ταινία It's a Free World που είδα το Σάββατο- και παίζεται ακόμη-μιλά για μια πραγματικότητα που ισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένα από τα συμπτώματα της παγκοσμιοποίησης είναι ότι το μέγιστο κέρδος κατευθύνεται σε αυτούς που συγκεντρώνουν το κεφάλαιο στα χέρια τους. Και αυτοί δεν είναι οι Ινδοί που εργάζονται σε τηλεφωνικά δίκτυα στη χώρα τους εξυπηρετώντας γραμμές μέσω δορυφόρου (για να μην πληρώνουν περισσότερα χρήματα σε δικούς τους οι δυτικές επιχειρήσεις), ούτε οι μετανάστες που εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες στα φραουλοχώραφα της Ηλείας.

Χορεύοντας σε δύο τροχούς...

Χιλιάδες ποδηλάτες στο κέντρο της πόλης; Όσο εφικτό ακούγεται για την ολλανδική πρωτεύουσα, άλλο τόσο παρανόηση για την ελληνική. Μια ακόμη ποδηλατοπορεία που έγινε σήμερα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας έδειξε ότι οι οπαδοί του αυξάνονται και περιμένουν τη μέρα που το όχημά τους από αουτσάιντερ θα γίνει βασιλιάς.

Ελληνικές… πεταλιές μετ’ εμποδίων
Είναι οικολογικό, οικονομικό και αγχολυτικό. Μαζί του αισθάνεσαι «σαν παιδί», «τον αέρα να σε φυσάει», «την ενδορφίνη να εκρήγνυται». Ακόμη, «καθαρίζει το μυαλό σου», είναι «κεραυνοβόλος έρωτας», «εξάρτηση». Κάπως έτσι περιγράφουν οι λάτρεις του το μέσο που έχουν εισάγει στην καθημερινότητά τους για τις μετακινήσεις τους. Ένα μέσο στριμωγμένο, αποκλεισμένο από το μετρό, αναγκασμένο να συνυπάρχει με το αυτοκίνητο των υψηλών ταχυτήτων σε συνθήκες στενότητας χώρου και συγκοινωνιακού φόρτου. Ακολουθώντας καθημερινές διαδρομές μαζί με ποδηλάτες, γευτήκαμε την πικρή γεύση του να βάζεις φωτιά στα πετάλια στις ελάχιστες και ελαττωματικές ποδηλατικές υποδομές.

Αθήνα. Τα στατιστικά θέλουν τους ποδηλάτες στην πρωτεύουσα να αγγίζουν μόλις ένα 0,5%, γεγονός που πιστοποιούν και οι ελάχιστες πωλήσεις του μέσου στη χώρα μας: Δεν ξεπερνούν τις 200.000 ετησίως. Οι υποδομές αποτελούν το μεγαλύτερο κίνητρο στην αγορά ποδηλάτου και αυτές είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Όμως, οι ποδηλάτες που διεκδικούν ρόλο στην κυκλοφορία, υποστηρίζουν ότι η κοινότητά τους αυξάνεται, απλά χρειάζεται κυκλοφοριακές λύσεις για να νιώσει ασφαλής: «Είμαστε σαν καλαμιά στον κάμπο. Δεν υπάρχει καμία περιοχή που να ενδείκνυται για ποδήλατο στην Αθήνα και καμία πρόληψη για εμάς» επισημαίνει ο 29χρονος Παναγιώτης Θεοφιλάς που μετακινείται συχνά από το Χαϊδάρι στο κέντρο της Αθήνας. «Έχουμε δέσει την ανθρωπότητα στα ορυκτά καύσιμα. Η νοοτροπία του Έλληνα είναι αντιαθλητική» προσθέτει ο 23χρονος Γιάννης. «Έχω πάει κάποιες φορές στη δουλειά μου με ποδήλατο, αλλά έκανα την προσευχή μου που έφτασα ζωντανή. Να φτιάξουνε οπωσδήποτε ποδηλατόδρομους. Είναι ανάγκη» τονίζει η 35χρονη Χριστίνα που μετακινείται στο κέντρο από τα Μελίσσια.

Την ίδια στιγμή, η ποδηλατική οργάνωση των Cyclists επιχειρεί να οργανώσει το θεσμό «Κριτική Μαζική Ποδηλατοκίνηση» (CMR) κατά το πρότυπο του Σαν Φρανσίσκο. Ο επικεφαλής της και ιδρυτής του ιστότοπου cyclist.gr Δημήτρης Μουμτζίδης, πρώην πρωταθλητής ποδηλασίας, ονειρεύεται τη μέρα που 1.000 έλληνες ποδηλάτες θα παραλύουν το κέντρο της πόλης «όχι εναντίον των αυτοκινητιστών, αλλά για να χρησιμοποιούμε τους δρόμους μαζί τους». Ουτοπία; Σύμφωνα με τον ίδιο και το ηλεκτρονικό του φόρουμ, πρόκειται για εφικτό στόχο που έχει αρχίσει να υλοποιείται. «Στην Ελλάδα η γνώμη που επικρατεί για τον ποδηλάτη είναι ότι δεν έχει λεφτά να πάρει αυτοκίνητο ή ότι είναι ρομαντικός. Τίποτε δεν ισχύει. Το ποδήλατο είναι το πιο λαϊκό άθλημα στην Ευρώπη, σε διατηρεί ζωντανό και εμείς είμαστε χιλιάδες», λέει με πυγμή.

Η πολιτική για το ποδήλατο στην Ελλάδα ξεκίνησε αγκομαχώντας το 2001 με πρόγραμμα του υπουργείου Μεταφορών που ανέθεσε σε καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να συντάξουν μελέτες για κατασκευή ποδηλατόδρομου σε 17 δήμους. Το έργο υλοποιήθηκε με χρήματα της ΕΕ μόνο σε τέσσερις: Καρδίτσα, Λάρισα, Μεσολόγγι και Ν.Ψυχικό, πόλεις σχετικά μικρές και χωρίς μεγάλο συγκοινωνιακό φόρτο. Παράλληλα, το υπουργείο Εσωτερικών ενέκρινε τη χρηματοδότηση του έργου σε 97 δήμους οι οποίοι έσπευσαν να ενταχθούν στο πρόγραμμα «Κατασκευή Ποδηλατόδρομων σε ΟΤΑ της χώρας» συνολικού προϋπολογισμού 11.446.000 ευρώ. Μόλις 39 το ολοκλήρωσαν λαμβάνοντας 118.000 ευρώ έκαστος. Ωστόσο, τα έργα δεν συνόδευσε κάποια οργανωμένη ενημερωτική καμπάνια που να προωθεί τη χρήση του μέσου με αποτέλεσμα λίγες από τις υποδομές να είναι χρηστικές σήμερα. Κάποιες, όπως στο Νέο Ψυχικό, λειτουργούν ως θέσεις πάρκινγκ, ενώ άλλες, όπως στο Ξυλόκαστρο γίνονται ένα με το

δρόμο, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των ποδηλατών. Την ίδια στιγμή, η ζωή σε μια άλλη πρωτεύουσα στη βόρεια Ευρώπη κυλά φυσιολογικά σε δυο ρόδες.

Άμστερνταμ:Ο βασιλιάς της ολλανδικής ασφάλτου
Καλώς ήρθατε στην κουλτούρα του ποδηλάτη. Παρκαρισμένα δίπλα στα κανάλια, έξω από καταστήματα και καφετέριες, σε ειδικές θέσεις μέσα σε μετρό και τρένο, περισσότερα από ένα ποδήλατα αντιστοιχούν ανά κάτοικο. Στη χώρα της τουλίπας, τα μαγαζιά για ποδήλατα υπερβαίνουν τις 3.000 και κάνουν χρυσές δουλειές: Πάνω από 1,3 εκατ. πωλήσεις ετησίως. Ο Ίνγκμαρ Βριεσίμα, 27 χρονών, ανήκει στο 27% των Ολλανδών που επιλέγουν για τις μετακινήσεις τους το ποδήλατο. Πηγαίνει στη δουλειά του με αυτό καθημερινά και το αφήνει σε ειδικό χώρο που διαθέτει η εταιρεία του. Η ποδηλασία στην ολλανδική πρωτεύουσα είναι βασικό στοιχείο της εθνικής κουλτούρας: «Η ποδηλατική μας κουλτούρα οφείλεται στο τοπίο. Όλα είναι επίπεδα, χωρίς βουνά ή λόφους και αυτό συνιστά τέλειες συνθήκες για ποδηλασία» εξηγεί ο ίδιος και συνεχίζει: «Επιπλέον, το ποδήλατο είναι φτηνό και οι Ολλανδοί είμαστε λίγο έμποροι. Όμως, ο σημαντικότερος λόγος που το ποδήλατο είναι τόσο δημοφιλές στη χώρα μου είναι η βαρύτητα που δίνουμε στην ισότητα. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να αξίζεις περισσότερο από τους άλλους. Γι’ αυτό και δεν αποδεχόμαστε οι υπουργοί μας να κυκλοφορούν σε μεγάλα και ακριβά αυτοκίνητα. Είναι πολύ κοινό να τους δεις να πηγαίνουν στο γραφείο τους με ποδήλατο» καταλήγει.

Στο Άμστερνταμ οι άνθρωποι μετακινούνται με ποδήλατο σε ποσοστό 25% σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δίκτυο που απλώνεται σε 500χλμ. Στις Κάτω Χώρες οι πολίτες κάνουν ποδήλατο όσο πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Η πολιτική για αυτό αποτελεί εθνική στρατηγική ενός γενικότερου συγκοινωνιακού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού που λαμβάνει χώρα σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Στην εκτέλεσή του η τοπική αυτοδιοίκηση παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Την περίοδο 1990-1997 που το «Εθνικό Σχέδιο για το Ποδήλατο» πήρε σάρκα και οστά, οι δήμοι, το υπουργείο Μεταφορών και οι περιφέρειες επένδυσαν όλοι οικονομικά στην πραγματοποίησή του. Με το πέρας του προγράμματος, η κεντρική και περιφερειακή πολιτική συνεχίζεται. Στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας, το Άμστερνταμ, «η πολιτική για το ποδήλατο περιλαμβάνει προγράμματα που έχουν στόχο να επεκταθεί το ποδηλατικό δίκτυο σε δρόμους και γέφυρες, να κατασκευαστούν ασφαλείς χώροι στάθμευσης, να μειωθούν οι κλοπές ποδηλάτων και να διορθωθούν οποιαδήποτε επικίνδυνα σημεία υπάρχουν στις διασταυρώσεις», μας ενημερώνει η κ. Ρία Χίλχορστ, μέλος της ομάδας του δήμου που εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Ομοίως, σε κυβερνητικό επίπεδο, το Συμβούλιο για το Ποδήλατο στο ολλανδικό υπουργείο Μεταφορών συσκέπτεται προκειμένου να ενημερώσει τους πολιτικούς και να ανταλλάξει τεχνογνωσία με ειδικούς.

Ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας
Στοίχημα κοινωνικό για το νεοέλληνα που θεωρεί το αυτοκίνητο μέσο νεοπλουτισμού, στοίχημα τεχνικό για το συγκοινωνιολόγο που καλείται να εφεύρει κυκλοφοριακές λύσεις σε καθεστώς στενότητας, η εισαγωγή χώρου για περισσότερο ποδήλατο στη ζωή μας προϋποθέτει συνεργασία ανάμεσα σε πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση και ομάδες πίεσης. «Αυτοί που είναι κοντά στο άθλημα είναι η ομοσπονδία της ποδηλασίας. Όμως, η ομοσπονδία κινείται πολιτικά. Όταν αλλάζει η κυβέρνηση αλλάζει και αυτή και ο πρόεδρος μπορεί να μην έχει σχέση με το ποδήλατο» παρεμβαίνει ο Δημήτρης Μουμτζίδης. Από την άλλη, η ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζει μια τοπική αυτοδιοίκηση πνιγμένη στα χρέη, εξαρτημένη οικονομικά από την πολιτεία. Ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος να δώσει χώρο στο ποδήλατο και να τον μειώσει από το αυτοκίνητο; «Δεν μπορείς να δεις το ποδήλατο απομονωμένα, αλλά σαν μία από τις συνιστώσες της γενικότερης κυκλοφοριακής παρέμβασης, ώστε η πόλη να γίνει πιο ανθρώπινη», επισημαίνει ο κ.Αθανάσιος Βλαστός, συγκοινωνιολόγος, που εκπόνησε τις μελέτες για τους ποδηλατόδρομους του υπουργείου Μεταφορών και καταλήγει: «Στην Ελλάδα πρέπει να επιδείξουμε περισσότερη ευαισθησία στην προώθηση του ποδηλάτου και της δημόσιας συγκοινωνίας από ότι στην Ολλανδία. Οι πόλεις μας είναι στενές, σφικτές και ακατάλληλες για το αυτοκίνητο. Όμως, όλος ο κόσμος είναι εξαρτημένος από αυτό».

Υποσημείωση: Το άρθρο γράφτηκε πριν πολύ καιρό για κυριακάτικο περιοδικό. Άλλαξα δουλειά και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Φωτό κειμένου: Αλεξάνδρα Χαρμπαλή

Ένα μήνυμα στο μπουκάλι

Εχθές ο ουρανός άνοιξε και έβρεξε μια θάλασσα.
Όπως μου έγραψε στο Facebook ο Joe, παλιός συμφοιτητής: "The industrious worker bee, working late, can steal a bit of the Queen's honey! And if you are blue, enjoy it, go home in the rain and listen to your favorite blue song, for it is at this time that life feels real, and poetry is simply around the corner".
("ως μια εργάτρια μέλισσα που δουλεύεις αργά κλέψε λίγο μέλι από τη βασίλισσα. Αν σε έχει πιάσει μελαγχολία, πήγαινε σπίτι μέσα στη βροχή, άκουσε την αγαπημένη σου μελαγχολική μουσική, γιατί αυτή τη στιγμή η ζωή είναι αληθινή και η ποίηση είναι στη γωνία και σε περιμένει")

Εσείς είστε ύποπτος;

Σε αυτή τη θέση δεν θα ήθελα να βρεθώ. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η οικονομική. Είναι η θέση των υπόπτων, η prisoners' class. Δεν πληρώνεις τίποτε, μόνο την οδυνηρή εμπειρία να βρεθείς σε μια τέτοια παράνομη πτήση. Η αμερικανική κυβέρνηση παραδέχτηκε το 2006 ότι υπήρχε πρόγραμμα μυστικών πτήσεων. Εκατοντάδες απαγωγές ανθρώπων με προορισμό το άγνωστο. Και μετά; κρατήσεις σε φυλακές υπό αμερικανική διοίκηση. Έτσι απλά; Ναι. Χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, "ευρωπαϊκά αεροδρόμια, μεταξύ των οποίων και το ελληνικό, χρησιμοποιήθηκαν από παράνομες πτήσεις που μετέφεραν υπόπτους για τρομοκρατία σε τόπους κράτησης εκτός κάθε προστασίας του διεθνούς δικαίου".

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την έκθεση της διεθνούς οργάνωσης που γίνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος με έργα γραφιστών και φωτογράφων που κλήθηκαν να φτιάξουν μια αφίσα για τη Διεθνή Αμνηστία. Από όλες τις φωτογραφίες που είδα κράτησα αυτήν στη μηχανή μου. Έμεινα να την κοιτάζω λίγα λεπτά μόνη μου μια μέρα ακούγοντας πίσω μου φωνές από ανθρώπους που έτρεχαν να προλάβουν την πτήση τους. Δυστυχώς δεν φρόντισα να σημειώσω το όνομα του καλλιτέχνη. Θα'πρεπε, γιατί αξίζει. Προλαβαίνετε να πάτε στην έκθεση που γίνεται στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" μέχρι τις 30 Απριλίου. Έως τότε κάνετε κλικ στη φωτό για να διαβάσετε τη σημείωση.

Χειροκροτήστε τους

Είναι ήδη 11+, έχω φτάσει στο γραφείο, θα πιω καφέ -από ρουτίνα-αλλά σκέφτομαι ακόμη πώς πέρασα χθες. Μου πρότειναν μια βραδιά στο καλλιτεχνικό δίδυμο Σαββόπουλος-Παπακωνσταντίνου (Θανάσης) και φυσικά άλλο που δεν ήθελα. Πείτε μου να πάμε σε μουσική σκηνή. Δεν θα χρειαστεί να με πείσετε. Το πρόγραμμα ήταν καταπληκτικό, ο Σαββόπουλος μου θύμισε καλό "παππού της ροκ", σε άψογη φόρμα και με καταπληκτική σκηνική παρουσία, χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Ξέρετε, εντυπωσιακά χορευτικά και τέτοια. Φυσικά, οι ιστορίες του εν μέσω προγράμματος ήταν παροιμιώδεις. Ο δε Παπακωνσταντίνου είχε δική του εξέδρα. Στην είσοδο είχε έρθει δικό του φαν κλαμπ που έχει ιστοσελίδα στο internet. Κρίμα που η παράσταση ήταν η τελευταία τους στο Polis Theater. Και φυσικά όταν είδα τη φωτογραφία που τους έβγαλα-γιατί καθόμασταν στη "γαλαρία"- κατάλαβα πόσο δίκιο είχε γνωστός φωτογράφος που είπε κάποτε: "αν θες να βγάλεις μια καλή φωτογραφία από μακρυά, πήγαινε κοντά".

Υ.Γ. Λυπάμαι για την γκρίνια μου τελευταία. Μου πέρασε. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.

Θέλω να φωνάξω...

Σήμερα, πριν έρθω στο γραφείο, γνώρισα μια γυναίκα που είδε να της ακρωτηριάζουν σε ένα μήνα τα τέσσερα δάχτυλα του ενός ποδιού. Είναι γύρω στα ογδόντα. Έχει νευροπάθεια λόγω διαβήτη.
Έχουν περάσει ώρες από τότε που έφτασα στη δουλειά. Δεν ξέρω αν δικαιούμαι να είμαι τόσο πεσμένη για λόγους που ηχούν υπερβολικά αστείοι μπροστά στους δικούς της. Όμως, είμαι.
Μέρες σαν τη σημερινή θα ήθελα να είχα δίπλα μου αυτούς που με αγαπάνε. Και που μπορούν να μου το δείξουν. Έχω ανάγκη μόνο μια σφιχτή αγκαλιά.
Θα ήθελα να μπορώ να τηλεφωνήσω σε 1-2 φίλους (άντρες) με τους οποίους δεν μιλάμε πια. Με αποφεύγουν από τότε που κατάλαβαν ότι δεν τους βλέπω ερωτικά. Ή από τότε που σταμάτησε να "κυλάει". Ειδικότερα, θα ήθελα να με αγκαλιάσει ένας συγκεκριμένος που με πλήγωσε. Και να το εννοεί. Ακόμη κι αυτόν θα ήθελα να δω σήμερα.
Θα ήθελα να μην διστάσω να "ζαλίσω" με τα δικά μου τις κολλητές με τις οποίες δεν επικοινωνούμε συχνά. Η μία είναι φουλ στον έρωτα. Η άλλη χώρισε πρόσφατα.
Οι μέρες μου είναι δύσκολες. Δικαιούμαι να νιώθω έτσι μετά την κυρία που γνώρισα; Το blog παραμένει κάτι προσωπικό και δεν περιμένεις έγκριση από κανέναν για αυτά που γράφεις, αισθάνεσαι και λες, πόσο μάλλον να λογοδοτείς για τα θέλω σου. Ή να δέχεσαι απαγορεύσεις για αυτά. Θέλω, λοιπόν, να φωνάξω από το blog μου το εξής: «what the fuck?».

Σουρεάλ εικόνες μιας πόλης

Καλλίγραμμα γυναικεία πόδια ξεπρόβαλλαν εκεί που περπατούσα με διάθεση να καταβροχθίσουν τους πεζούς. Η δύναμη της μικροσκοπικής κάμερας που κοίταζε έναν περαστικό σε στιγμές απόλυτου ρελάξ ωχριούσε μπροστά σε αυτό το γεμάτο υπερβολή θέαμα.
Επιτέλους, το σ/κ πήγα να φωτογραφίσω. Περιπλανήθηκα στο κέντρο. Από Βασ. Σοφίας μέχρι Ερμού και από Βαρβάκειο έως Πειραιώς. Και ήταν ωραία...

"Εξιλέωση 2". Παίζουν: Τζορτζ Μπους, κ.ά

Δεν είναι ποτέ αργά να βρεις την αγάπη. Αυτό φαίνεται να ισχύει στην περίπτωση του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους που τελευταία πόζαρε περιχαρής σε αρκετά εξώφυλλα περιοδικών- όπως σε αυτό της προηγούμενης έκδοσης του Time-με αφορμή το πρόσφατο ταξίδι του στην Αφρική. Σε μια φωτογραφία βρίσκεται στην αγκαλιά δυο γυναικών, σε μια άλλη παρακολουθεί χορεύτριες με τοπ που απεικονίζουν τον ίδιο (ήμαρτον!) ως ένδειξη τιμής. Επιτέλους, ο πλανητάρχης που προκάλεσε την παγκόσμια οργή για το διακηρυγμένο πόλεμο «εναντίον του κακού» γίνεται αποδέκτης μαζικής λατρείας από το λαό μιας ταλαιπωρημένης ηπείρου.
Στο άρθρο του στο Time, ο ακτιβιστής Μπομπ Γκέλντοφ-ο οποίος τον συνόδευσε στο ταξίδι και του πήρε συνέντευξη- μας μεταφέρει ένα μήνυμα: ότι ίσως δεν πρέπει να είμαστε και τόσο αφοριστικοί μαζί του. Το 2003 μόνο 50.000 Αφρικανοί λάμβαναν αντιρετροϊκά φάρμακα για το έιτζ, τα οποία και πλήρωναν, μας λέει ο Γκέλντοφ. Σήμερα, 1,3εκ. Αφρικανοί τα λαμβάνουν δωρεάν. Επιπλέον, οι ΗΠΑ συνεισφέρουν σήμερα στο 50% της παγκόσμιας παροχής βοήθειας σε τρόφιμα (είναι τόσο;). Στο ταξίδι του ο Μπους ανακοίνωσε ότι θα δοθούν επιπλέον 350εκ δολάρια για ασθένειες που μπορούν να εξαλειφθούν. Ο Γκέλντοφ δεν παραλείπει να πετάξει το υπονοούμενο ότι οι αμερικανικές αγαθοεργίες συμπίπτουν χρονικά με την οικονομική διείσδυση της Κίνας στην ήπειρο. Βέβαια κάτι άλλο που δεν αναφέρει είναι ότι το τέλος της προεδρίας Μπους πλησιάζει και o χρόνος δεν ευνοεί την υστεροφημία του. Ίσως αυτό το συγκινητικό ενδιαφέρον για την Αφρική είναι μια ύστατη προσπάθεια εξιλέωσης. Όμως, οι φιλανθρωπίες σε άλλα μέτωπα δεν μπορούν να ξεπλύνουν τους λεκέδες που άφησε το Αμπου Γκράιμπ και το Γκουαντάναμο. Η εξιλέωση, βέβαια, μπορεί και να έρθει για εκείνον. Μέχρι να βγει ο επόμενος πρόεδρος…

Ανταπόκριση από τη Ρουάντα (2)

Την περίοδο του εμφυλίου ένας ρ/δ σταθμός δυναμίτιζε το μίσος της μιας φυλής εναντίον της άλλης. Ποιος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ σήμερα;
Πλέον οι αρχές της Ρουάντας ασκούν σοβαρό έλεγχο στη «τέταρτη εξουσία» της χώρας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του μίσους, γνωστός ως σταθμός των Χιλίων Λόφων (La Radio des Mille Collines), υπήρξε ένα από τα ισχυρότερα όργανα προπαγάνδας και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία και την εφαρμογή του σχεδίου γενοκτονίας των Τούτσι. Το πρωινό κάλεσμά του που ζητούσε στους Χούτου να «καθαρίσουν τον τόπο από τις Ινιένζι (Ιnyenzi = κατσαρίδες) - έτσι ονόμαζαν τους Τούτσι- καθώς και οι ανακοινώσεις για τα μέρη στα οποία κρύβονταν όσοι προσπαθούσαν να γλιτώσουν από το τσεκούρι (machette) τους, στοιχειώνουν ακόμη τη μνήμη όσων επέζησαν.

Πόσοι βρίσκονται στη φυλακή και τι ρόλο έπαιξαν στον πόλεμο;
Μετά το τέλος του πολέμου, η Ρουάντα δεν ακολούθησε το παράδειγμα άλλων χωρών της Αφρικής, όπως της Σιέρα Λεόνε ή της Λιβερίας που προτίμησαν τη λύση της αμνηστίας. Η χώρα θέλησε να απονείμει δικαιοσύνη στα θύματα της γενοκτονίας δικάζοντας τους υπεύθυνους της τραγωδίας, καθώς και όλους όσοι συμμετείχαν άμεσα η έμμεσα σε αυτήν, πιστεύοντας ότι μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας θα επιτευχθεί η εθνική συμφιλίωση.
Αυτή τη στιγμή στις φυλακές της χώρας βρίσκονται 60.000 άτομα που έχουν δικαστεί για συμμετοχή στη γενοκτονία. Ο αριθμός τους έχει μειωθεί κατά 30.000 σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2007, επειδή η κυβέρνηση προωθεί το πρόγραμμα των Εργασιών Κοινού Οφέλους προκειμένου να ανταποκριθεί στο πρόβλημα της υπερπληρότητας των φυλακών.
Το 2007 επισκεφτήκαμε 100.000 κρατουμένους σε 103 διαφορετικά κέντρα κράτησης (φυλακές, αστυνομικά τμήματα, στρατόπεδα). Οι επισκέψεις μας αυτές γίνονται έπειτα από "κλειστές" συζητήσεις με τις υπεύθυνες αρχές και έχουν στόχο τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η κυβέρνηση Κλίντον είχε αρνηθεί να αναγνωρίσει την εμφύλια διαμάχη ως γενοκτονία. Υπάρχουν εταιρείες ξένων συμφερόντων που δρουν στη χώρα;
Η Ρουάντα είναι μια γεωργική χώρα που ευτυχώς διαθέτει ένα πολύ φτωχό υπέδαφος. Δεν διαθέτει διαμάντια, χρυσό, πετρέλαιο, χαλκό, κοβάλτιο, ουράνιο, όπως το γειτονικό Κονγκό, που παρά τον πλούτο του παραμένει μια από τις πιο φτωχές και προβληματικές χώρες της Αφρικάνικης ηπείρου.
Είναι αλήθεια ότι η Διεθνής Κοινότητα άργησε να αντιδράσει μπροστά στο δράμα που διεξαγόταν στην Ρουάντα. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα τις υποχρέωνε να αναλάβουν δράση. Με την σιωπή τους επέτρεψαν αυτό το έγκλημα και όλες τις παραβιάσεις των κανόνων Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου που το συνόδευσαν. Στις 29 Απριλίου 1994, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε μια δήλωση στην οποία χρησιμοποιήθηκε εξ’ ολοκλήρου η ορολογία που συναντούμε στη «Συνθήκη για την πρόληψη, την πάταξη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας» του 1948, αλλά παραδόξως απέρριψε την χρήση του όρου «γενοκτονία». Η σφαγή των 800.000 Τούτσι και μετριοπαθών Χούτου αναγνωρίστηκε ως γενοκτονία με μια «μικρή καθυστέρηση» κάποιων μηνών.

Θα σου ζητήσω να θυμηθείς μια μέρα που έκλαψες/ θύμωσες / στενοχωρήθηκες.
3 Σεπτεμβρίου του 2007: έκλαψα από συγκίνηση και χαρά κατά την διάρκεια μιας οικογενειακής επανασύνδεσης. Μια μητέρα που έχασε την κόρη της μέσα στη δίνη του πολέμου κατόρθωσε να την ξανασφίξει στην αγκαλιά της ύστερα από 13 χρόνια χωρισμού χάρη στις επιτυχείς προσπάθειες έρευνας του προσωπικού της Διεθνούς Επιτροπής του Ε.Σ.

Τελικά, τι κάνει όμορφη αυτή τη χώρα;
Η άγρια φύση των «χιλίων λόφων» της!

Ανταπόκριση από την Ρουάντα (Μέρος Ι)

Στη Χώρα των Χιλίων Λόφων, όπως αποκαλείται η Ρουάντα, εκεί, στην πρωτεύουσα Κιγκάλι, δεν ήταν παρά το 1994 που εξτρεμιστές της φυλής των Χούτου σφάγιαζαν τους Τούτσι. Μέσα σε 100 μέρες, 800.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Σε αυτούς τους Χιλίους Λόφους, η Γεωργία Τρισμπιώτη, Συντονίστρια Επικοινωνίας της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού στην Ρουάντα-της μόνης ΜΚΟ που παρέμεινε στη χώρα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας-αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της για να μας στείλει μια ανταπόκριση και να μιλήσει για την καθημερινότητα και τις προσπάθειες ενός Διεθνούς Κινήματος που το 2008 θα επενδύσει 9 εκ. δολάρια για την ανασύσταση της χώρας.

Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΧΙΛΙΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΚΙΓΚΑΛΙ
Θα ήθελα να πάρεις για λίγο το ρόλο του δημοσιογράφου και να μας στείλεις μια ανταπόκριση για τον μήνα που πέρασε.
Ο Φεβρουάριος ήταν ένας από τους χειρότερους μήνες τον τελευταίο χρόνο. Δύο σεισμικές δονήσεις των 6,8 και 5.0 της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο την λίμνη Κιβού προκάλεσαν τον θάνατο 36 ατόμων και τον τραυματισμό 517 στις περιφέρειες Ρουσίζι και Νιαμασέκε.
Από τις πρώτες ώρες της καταστροφής το επιτελείο του Ερυθρού Σταυρού της Ρουάντα βρέθηκε στο πλευρό των θυμάτων προσφέροντάς τους τις πρώτες βοήθειες και αξιολογώντας τις ανάγκες των σεισμόπληκτων πληθυσμών.
Ως υπεύθυνη Επικοινωνίας έμεινα μέχρι αργά το βράδυ στο γραφείο, λαμβάνοντας φαξ, απαντώντας στα emails και στα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορειών, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να ενημερωθώ για την ακριβή κατάσταση στο πεδίο, προκείμενου η πληροφορία που βγαίνει προς τα έξω να είναι έγκυρη και απαλλαγμένη από υπερβολές, ανακρίβειες και κινδυνολογίες. Την επόμενη μέρα ξεκίνησε η καταγραφή των ζημιών που υπέστησαν οι δυο περιφέρειες, αλλά και η αναζήτηση λύσεων, έτσι ώστε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες των θυμάτων αυτής της καταστροφής με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.

ΜΕΤΑ ΤΟ... HOTEL RWANDA
Ποια είναι τα προγράμματα του Ερυθρού Σταυρού στη Ρουάντα; Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα και ο προϋπολογισμός τους;
Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού βρίσκεται στη Ρουάντα από το 1990. Υπήρξε η μόνη οργάνωση που κατά τη διάρκεια των θλιβερών γεγονότων, αρχής γενομένης της 6ης Απριλίου 1994, επίσημη έναρξη της γενοκτονίας των Τούτσι, δεν εγκατέλειψε τη χώρα, αλλά παρέμεινε για να προστατεύσει τους κυνηγημένους, να περιθάλψει τους τραυματίες, να φροντίσει τα ορφανά, να παράσχει άσυλο. Μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια παρουσίας στη χώρα, η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού εργάζεται στο πλευρό του λαού της Ρουάντας με απώτερο σκοπό να συμβάλει στην ανοικοδόμηση και σταθεροποίηση της χώρας στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών.
Οι δραστηριότητες το 2008 δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτές της δεκαετίας του 1990 (χειρουργεία πολέμου, ιατρική και νοσοκομειακή φροντίδα, ενημέρωση και προφύλαξη από τον κίνδυνο των ναρκών κ.λ.π.). Η χώρα βρίσκεται στο δρόμο της προόδου ενώ σημαντικές εξελίξεις έχουν σημειωθεί σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Έτσι έχουμε επικεντρωθεί στο θέμα των συνθηκών κράτησης, τη διάδοση των κανόνων Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και την επανένωση οικογενειών. Αξίζει να αναφέρουμε τα έργα ύδρευσης, τα οποία πραγματοποιούνται στις αγροτικές περιφέρειες της χώρας.
Τα προγράμματα της Οργάνωσης (εξαίρεση αποτελούν τα έργα ύδρευσης) σταματούν όταν καλύπτονται πλήρως οι ανάγκες. Ο προϋπολογισμός της αντιπροσωπείας μας για το 2008 εκτιμάται στα 9,5 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα (περίπου 9,1 εκατομμύρια δολάρια).

Τι θυμίζει τη γενοκτονία σήμερα;
Είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς το σφαγιασμό των 800.000 Τούτσι και μετριοπαθών Χούτου που έγινε μέσα σε μόνο 3 μήνες. Δεν περνάει μέρα που τουλάχιστον μία εφημερίδα να μην αφιερώσει έναν τίτλο στην γενοκτονία. Τα χιλιάδες ορφανά, οι χήρες, οι επιζήσαντες, οι εκκλησίες, οι πλατείες, οι λόφοι, όλα θυμίζουν τις φρικαλεότητες. Σε μια εκκλησία 5.000 άτομα εκτελέστηκαν από συνάνθρωπους, γείτονες, φίλους τους, μέσα σε λίγες ώρες!

Η ειρηνευτική διαδικασία είναι πετυχημένη;
Οι επιθέσεις του FDRL (Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ρουάντας αποτελούμενη από Χούτου) στα δυτικά σύνορα της χώρας καθώς και η αδυναμία της κυβέρνησης του Κονγκό να αποστρατεύσει τους αντάρτες Χούτου που δρουν στο έδαφος της αποτελούν έναν από τους «πονοκεφάλους» της κυβέρνησης Καγκαμέ και υπονομεύουν τις προσπάθειες για εθνική συμφιλίωση.
Για την ιστορία, τον Ιούλιο του 1994 το Πατριωτικό Μέτωπο για την Ρουάντα (FPR), αποτελούμενο από Τούτσι πρόσφυγες στην Ουγκάντα και υπό την ηγεσία του στρατηγού Καγκαμε, κατατρόπωσε τον τακτικό Στρατό της Ρουάντας και κηρύχθηκε κατάπαυση πυρός. Μετά από 17 χρόνια η εξουσία πέρασε πάλι στα χέρια των Τούτσι. Οι πολιτοφύλακες του προηγούμενου καθεστώτος όπως και πολλοί Interahamwe που σημαίνει στην τοπική γλώσσα «αυτοί που δουλεύουν μαζί»–(παραστρατιωτική οργάνωση Χούτου η οποία εκτέλεσε το πρόγραμμα γενοκτονίας των Τούτσι)- βρήκαν καταφύγιο στο γειτονικό ανατολικό Ζαΐρ (τωρινό Κονγκό) όπου και ίδρυσαν το FDRL το 2000.

Θα φέρει ο Χριστόφιας τη θάλασσα κοντά στη Λευκωσία;

«Πριν από την εισβολή του 1974 η Λευκωσία ήταν σχεδόν μια παραθαλάσσια πόλη. Σε είκοσι λεπτά βρισκόσουν στη θάλασσα, ανέβαινε το αυτοκίνητο στο βουνό κι ο δρόμος κατέβαινε κατακόρυφα προς την Κερύνεια, προς τη θάλασσα, μια μαγεμένη θάλασσα. Συχνά κλείνω τα μάτια και κάνω νοερά το ταξίδι αυτό προς τη θάλασσα. Πάνε πια 26 χρόνια. Για να πας σε αντάξια θάλασσα θέλεις δυόμισι ώρες ταξίδι. Η θάλασσα χάθηκε από την καθημερινότητα της πόλης».
Αυτά και πολλά άλλα γράφει η Νίκη Μαραγκού, που ζει στη Λευκωσία, στο βιβλίο διηγημάτων της Ο Δαίμων της Πορνείας. Όταν το διάβασα πριν μέρες -(τότε που χιόνιζε)- το μυαλό μου κόλλησε σε αυτό το παράδειγμα: Να αλλάζεις διαδρομές για 26 χρόνια. Τι κι αν ζεις σε μια χώρα με υψηλό βιοτικό επίπεδο, αυτές τις αλλαγές στην καθημερινότητά σου που περιλαμβάνουν από το να στερείσαι τις εικόνες που είχες όταν ήσουν παιδί μέχρι το σπίτι σου, δεν μπορεί να στις «εξαργυρώσει» κανείς.
Ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως το Reuters, απέδωσαν με απλοϊκό τρόπο την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια, πρώην γ.γ. του ΑΚΕΛ, στην προεδρία, κάνοντας λόγο για τη σκληροπυρηνική στάση που είχε επιδείξει ο προκάτοχός του Τάσσος Παπαδόπουλος στο σχέδιο Ανάν. Και είναι αφελές επιχείρημα, καθώς ο συνασπισμός ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ που στήριξε τον τελευταίο δεν επαναλήφθηκε. Η κάθε παράταξη προώθησε τον δικό της υποψήφιο. Ο Δημήτρης Χριστόφιας έσπευσε κιόλας να ζητήσει έναρξη του διαλόγου με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλή Αλάτ. Αναρωτιέμαι, θα καταφέρει ο νέος πρόεδρος αυτό που δεν πέτυχε κανένας από το 1974; να φέρει τη θάλασσα κοντά στην Λευκωσία και να είναι και οι δύο πλευρές ευχαριστημένες;

ΣΥΝΤΟΜΑ: ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΑΝΤΑ

Λιώστε το χιόνι με ρούμι

Εχθές το μεσημέρι, πολύ πριν αρχίσει να χιονίζει, βρέθηκα σε μια εντελώς βαρετή επαγγελματική συνάντηση. Μετά την ενημέρωση για ένα θέμα πλαστικών επεμβάσεων που θα καλύψω, και ενώ θα ακολουθούσε φαγητό σε εστιατόριο, τους παράτησα όλους-φανταστείτε πόσο βαρετά ήταν-και πήγα κατευθείαν στο κέντρο της πόλης. Στην αίθουσα διαλέξεων στο μετρό Συντάγματος η Αντριάνα Μαρτίνεζ, εκδότρια του περιοδικού Sol Latino είχε οργανώσει σε συνεργασία με πρεσβείες της Λατινικής Αμερικής, την έκθεση "Η Συνάντηση των Μύθων". Ο πιο αγαπημένος μου μύθος ήταν από την Κούβα. Πρωταγωνίστριά του η Δόνια Ισαβέλ δε Μπομπαδίγια. Ο καλός της μετανάστευσε στη Φλόριντα αναζητώντας την πηγή της αιώνιας νεότητας. Αλλά δε γύρισε ποτέ πίσω. Η αγαπημένη του ανέβαινε κάθε μέρα σε ένα βράχο και κοίταζε μήπως εμφανιστεί το πλοίο που θα τον φέρει πάλι κοντά της. Ακόμη, ανάμεσα στους μύθους που οι επισκέπτες μπορούσαν να διαβάσουν στις αφίσες της έκθεσης, υπήρχε κι ένας για το τάνγκο που αναφερόταν ως αντρικός χορός. Και πράγματι, ήταν εμφανής η κυριαρχία του αρσενικού στο θηλυκό. Ήταν ορατή η διάκριση των ρόλων. Τελικά η δύναμη του αρσενικού-που δεν είναι συνώνυμη με την κατάχρηση εξουσίας και τα λεφτά-ίσως είναι το απόλυτο αφροδισιακό.
Μελό; Όχι σε μια τέτοια ατμόσφαιρα γιορτής και μπροστά στο χορευτικό θέαμα που σου έβγαζε ερωτισμό και πάθος. Μία ώρα μετά τη συζήτηση για επεμβάσεις λιποαναρρόφησης, βρισκόμουν σε έναν αληθινό κόσμο που οι γυναίκες καμάρωναν για τις καμπύλες τους και λικνίζονταν με χάρη δίπλα σε άντρες μελαχρινούς και σέξι.

Η ομορφιά υπάρχει μέσα μας. Κρίμα σε όσους δε μπορούν να τη δουν.

Η συγνώμη άργησε 38 χρόνια

Μου φάνηκε πολύ συγκινητικό το κείμενο της συγνώμης προς τους Αβορίγινες που ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Κέβιν Ραντ διάβασε στο κοινοβούλιο. Η σύγχρονη Αυστραλία αποφάσισε να έρθει αντιμέτωπη με τις ενοχές της για τα εγκλήματα που διέπραξε απέναντι στους αυτόχθονες την περίοδο 1915-1970. Τότε 100.000 παιδιά γηγενών της Αυστραλίας απομακρύνθηκαν βίαια από τους γονείς τους και δόθηκαν σε λευκούς πολίτες σε μια προσπάθεια «εκπολιτισμού» τους.
«Σήμερα τιμούμε τους αυτόχθονες αυτής της χώρας, που έχουν τον πιο αρχαίο πολιτισμό στην ανθρώπινη ιστορία. Σκεφτόμαστε τον πολύ άσχημο τρόπο που τους φερθήκαμε στο παρελθόν. Ειδικότερα η σκέψη μας βρίσκεται σε εκείνους που ανήκουν στις κλεμμένες γενιές- αυτό το αμαυρωμένο κεφάλαιο της εθνικής μας ιστορίας» δήλωσε ο πρωθυπουργός. Η ομιλία του ολοκληρώθηκε με μια υπόσχεση: «ένα μέλλον όπου όλοι οι Αυστραλοί, όποια κι αν είναι η καταγωγή τους θα είναι πραγματικά ίσοι, θα έχουν ίσες ευκαιρίες και ίδιο μερίδιο στη διαμόρφωση του επόμενου κεφαλαίου της ιστορίας αυτής της χώρας». Μακάρι οι υποσχέσεις να συνοδευτούν και από μέτρα με στόχο τη βελτίωση της εκπαίδευσης και των υγειονομικών υπηρεσιών στις περιοχές όπου κατοικούν.

Τροφή για σκέψη

Διαβάζοντας την επιγραφή (στη φωτό) της προτομής ενός ιερέα που έχασε τη ζωή του από τους Τούρκους στο Δίστομο, όπου βρέθηκα την Κυριακή, σκέφτηκα ότι κάποτε η θρησκεία πραγματικά σήμαινε κάτι. Οι άνθρωποι που την υπηρετούσαν ήταν σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και συμμετείχαν στη λύση των προβλημάτων της.
Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που είναι δηλωμένοι χριστιανοί περισσότερο από παράδοση και λιγότερο από πίστη. Μπορεί η εποχή να ενθαρρύνει λαϊκά προσκυνήματα σε αρχιεπισκόπους μέχρι ηθοποιούς και πρωθυπουργούς, όμως πολύ θα ήθελα να δω το έργο της εκκλησίας να μην περιορίζεται σε δηλώσεις και παρεμβάσεις για την εξωτερική πολιτική και το βιβλίο της ιστορίας που θυμίζουν φτηνή δημαγωγία. Θα ήθελα η κοινωνική προσφορά, όπως είναι η Κιβωτός του Κόσμου, να μην αποτελεί μεμονωμένη ενέργεια κάποιων ανθρώπων της.

Στο βιβλίο του Who Owns The World , o Βρετανός συγγραφέας Κέβιν Καχίλ αφιερώνει μια σελίδα στην Ελλάδα και αναφέρεται στην τεράστια εκκλησιαστική περιουσία. Τα λεφτά παραείναι πολλά και θα μπορούσατε να κάνετε περισσότερα για τον κόσμο, κύριοι...
Ενδεικτικά, για την εκκλησιαστική περιουσία διαβάστε: Η εκκλησιαστική περιουσία

Υ.Γ. Η προτομή βρίσκεται στην ιστορική μονή του Οσίου Λουκά στο Δίστομο

Για γνήσιους "μόρτηδες"

Εχθές το βράδυ «ρούφηξα» ένα ημερολόγιο με τίτλο «Σ’αυτόν τον Ψεύτικο Ντουνιά» που έπεσε στα χέρια μου. Πρόκειται για ένα φωτογραφικό λεύκωμα-ιστορικό ντοκουμέντο-ημερολόγιο του 2008 (ναι, είναι όλα αυτά) που έχει εκδώσει ο δήμος Κερατσινίου. Στις περίπου 60 σελίδες του – η συγγραφική ομάδα περιλαμβάνει το Θωμά Σίδερη με τη Μαρία Ψαρρού στην έρευνα- ξεδιπλώνονται η ιστορία της περιοχής την περίοδο του μεσοπολέμου, η αναγέννηση του ρεμπέτικου, αφηγήσεις και περιστατικά με πρωταγωνιστές θρυλικούς ρεμπέτες, όπως οι Μάρκος Βαμβακάρης, Ανέστης Δελιάς κ.ά. Στο προσκήνιο έρχονται ρεμπέτικες ιστορίες, τα Ταμπούρια, οι τεκέδες, τα Βούρλα, όπου ρεμπέτες έβρισκαν τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιας που πουλούσε τις υπηρεσίες της. Είναι τόσο ενδιαφέρον και ενημερωμένο ημερολόγιο, πλούσιο σε πηγές και φωτογραφίες, που φαντάστηκα ότι κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Αλλά σε επικοινωνία που είχα με το δήμο με ενημέρωσαν ότι η έκδοση βασίστηκε σε δική τους χρηματοδότηση και διανέμεται δωρεάν. Έχουν απομείνει λίγα αντίτυπα ακόμη. Συγχαρητήρια, λοιπόν, για την έκδοση.

Και επειδή είχα όρεξη για κάτι... μόρτικο βρήκα «Τα Ματόκλαδά σου Λάμπουν» στο youtube και μας το αφιερώνω. Άλα μας!

Ένας υπέροχος, δικός μου θνητός

Θυμάμαι ότι ήμουν στη δουλειά όταν έμαθα ότι τον κράτησαν για εξετάσεις. Ήταν την επομένη της γιορτής μου. Όταν κρατάνε κάποιον στο νοσοκομείο σκέφτεσαι ότι θα’ναι σοβαρό. Όμως, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Τελικά ήταν.
Κάποια στιγμή, αφού είχε αρχίσει το χειρουργείο, τη βρήκα να κλαίει. Τα μάτια της ήταν χαμένα. Καθόταν «συρρικνωμένη» σε μια καρέκλα. Έμοιαζε εύθραυστη. Και αδύναμη. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα. Γιατί φοβάσαι όταν ένας βράχος καταρρέει. Το μόνο που θυμάμαι να μου λέει ήταν «τώρα θα κάνουμε τον κλόουν».
Έτσι κι έγινε. Τους μήνες που ακολούθησαν δεν έμαθε τι είχε. «Θα σταματήσει να ελπίζει» είπαμε. Πλέον πιστεύω κι εγώ ότι δεν θα το άντεχε. Η ειρωνεία και ο κυνισμός είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αυτός που «αγνοεί» γίνεται αυτόπτης μάρτυρας στον ίδιο του το θάνατο. Ακούει τη φωνή του να γίνεται ψίθυρος. Το ζωηρό περπάτημα αργόσυρτος βηματισμός. «Ο γιατρός με κοροϊδεύει» μου είπε μια μέρα. «Θα βγεις» του είπα κι εκείνος με κοίταξε λυπημένα. Σαν να μου έλεγε «κι εσύ;»
Το δικό μου "ρέκβιεμ" δεν έχει να κάνει με τον αρχιεπίσκοπο. Μαθαίνοντας σήμερα για το θάνατό του σκέφτηκα κάτι δικό μου. Έναν δικό μου θνητό. Ένιωσα ότι ήθελα να το μοιραστώ. Λακωνικά. Χωρίς ονόματα και χώρο για σχόλια...

Ο καρκίνος σε αριθμούς
Υπάρχουν 100 διαφορετικές μορφές καρκίνου. Η ασθένεια «χτυπά» κάθε μέρος του σώματος
Το 70% των θανάτων από καρκίνο συμβαίνουν σε χώρες με χαμηλό εισόδημα
Οι 5 συχνότερες μορφές καρκίνου στους άντρες: πνεύμονας, στομάχι, συκώτι, παχύ έντερο, οισοφάγος
Οι 5 συχνότερες μορφές στις γυναίκες: μαστός, πνεύμονας, στομάχι, παχύ έντερο, ωοθήκες
Το κάπνισμα είναι 1 από τις αιτίες που μπορεί να προληφθεί
Το 1/3 των θανάτων μπορεί να προληφθεί με έγκαιρη διάγνωση
Το 40% των καρκίνων μπορεί να προληφθεί με υγιεινό διαιτολόγιο, αποχή από το κάπνισμα, φυσική άσκηση
Περισσότερα: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

Homo Homini Lupus

"Ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος" είχε υποστηρίξει ο γνωστός πολιτικός φιλόσοφος Τόμας Χομπς (1588-1679), πατέρας του Λεβιάθαν. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο άνθρωπος είναι εγωιστής και αυτή του η φύση βρίσκεται πάντα πίσω από τις έριδες και τις διαμάχες σε μια κοινωνία. Γι'αυτό και η πολιτεία οφείλει με την εξουσία και με τους νόμους της να περιορίζει την αδικία.
Τις τελευταίες μέρες η διάθεσή μου είναι πεσιμιστική και μαύρη, όπως και η ρήση του Χομπς. Αηδία και απογοήτευση εναλλάσσονται. Σκάνδαλα εναντίον κυβέρνησης. Η κυβέρνηση υπεράνω των νόμων. Εκδότης εναντίον εκδότη. Συνέταιρος εναντίον συνεταίρου. Σε αυτό το παιχνίδι ποιος θα νικήσει; Και ποιος θα κρυφτεί;

Ακόμη και στο δικό μου, ατομικό "στοίχημα" χρόνων αναρωτιέμαι πόσο λύκος πρέπει να γίνω για να νικήσω. Βγαίνει νικητής όποιος χυμά στην αρένα αιμοδιψής και κερδίζει χάρη στις κραυγές και τα δόντια του ή όποιος επιλέγει έναν χωρίς αντιπαραθέσεις, μοναχικό δρόμο; Σε αυτή την πρόκληση του άγριου, αιμοδιψούς λύκου ψηφίζω τον καθαρόαιμο, δυνατό, μοναχικό που μπορεί και βγάζει το πονεμένο ερωτικό κάλεσμα. Περιμένω να τον δω νικητή...

Το κλίμα έρμαιο των λόμπι;

Μια σημαντική είδηση που πέρασε στα ψιλά ήρθε πριν λίγες μέρες στο φως. Η κυβέρνηση της Βρετανίας ανακοίνωσε την κατασκευή σύγχρονων πυρηνικών σταθμών με σκοπό να διασφαλίσει το ενεργειακό της μέλλον- τη μείωση διάθεσης των ορυκτών καυσίμων- και να συμβάλει στην αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι σταθμοί θα κατασκευαστούν με ιδιωτικό κεφάλαιο πριν το 2020.
Η απάντηση της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace δεν άργησε να έρθει. «Αυτά είναι κακά νέα για την ενεργειακή ασφάλεια της Βρετανίας και για την προσπάθειά μας να διασώσουμε το κλίμα. Η πυρηνική ενέργεια δεν θα σώσει το πρόβλημα της υπερθέρμανσης, καθώς μπορεί να συμβάλει μόνο σε ένα 4% της μείωσης των εκπομπών ρύπων και αυτό μετά το 2020». Επιπλέον, ακόμη δεν έχει βρεθεί λύση στη διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων που παραμένουν ραδιοενεργά για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Οι περιβαλλοντολόγοι επισημαίνουν ότι ο κίνδυνος να επαναληφθεί ένα ακόμη πυρηνικό ατύχημα στην ήδη πλούσια λίστα είναι υπαρκτός.
Όπως είναι γνωστό, η Greenpeace προτείνει έξυπνες στρατηγικές-τη λεγόμενη ενεργειακή επανάσταση- που θα οδηγήσουν στην αποδέσμευση από τα ορυκτά καύσιμα και στην αντικατάστασή τους από τις ανεξάντλητες και καθαρές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Σύμφωνα με μελέτη της οργάνωσης, έως το 2050 το 50% της ενέργειας που χρειαζόμαστε μπορεί να προέρχεται από ΑΠΕ. Μια ματιά σε ευρωπαϊκές πόλεις αποδεικνύει ότι η στρατηγική είναι υλοποιήσιμη: Η Ισλανδία έχει αξιοποιήσει το ανεξάντλητο γεωθερμικό της πεδίο και παράγει το 70% των ενεργειακών της αναγκών από ΑΠΕ. Στον αντίποδα βρίσκεται η Ελλάδα που έχει πλούσιο αιολικό δυναμικό, αλλά μόλις το 3% της ηλεκτροπαραγωγής καλύπτεται από ΑΠΕ.
Καταφεύγοντας σε διάφορες πηγές για να ενημερωθώ για το θέμα διάβασα ότι ένα πλήθος χωρών στρέφονται στην πυρηνική ενέργεια για την κάλυψη των αναγκών σε ηλεκτρικό ρεύμα: Η Γαλλία και η Φιλανδία ήδη κατασκευάζουν πυρηνικούς σταθμούς, η Αίγυπτος έχει ανακοινώσει ότι θα προχωρήσει στην κατασκευή τους, ενώ τελευταία δημοσιεύματα φέρνουν στο φως σενάρια για ανέγερση πυρηνικού εργοστασίου στη Βουλγαρία από τη ΔΕΗ (για να μην υπάρξουν αντιδράσεις στην Ελλάδα). Η δική μου απορία ήταν και παραμένει η εξής: για ποιο λόγο οι χώρες προτιμούν να προχωρήσουν στην υψηλού κόστους κατασκευή πυρηνικών σταθμών αντί να διευκολύνουν την ανέγερση υποδομών που θα φιλοξενήσουν εντελώς καθαρές ΑΠΕ; Μια απάντηση μου έδωσε η ανακοίνωση των Πρασίνων που διάβασα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η οποία αποκαλύπτει την εξουσία του πυρηνικού λόμπι. Πατήστε το link.

Αναδάσωση Πεντέλης

Δυο συνάδελφοι που μένουν στην περιοχή μου διεμήνυσαν ότι αύριο, Κυριακή, από τις 9πμ-15.00 θα δώσουν "το παρών" στην προσπάθεια αναδάσωσης που θα γίνει στο βουνό της Πεντέλης που κάηκε το καλοκαίρι. Συγκεκριμένα, η συνάντηση θα γίνει στο Τρίστρατο, στο τέρμα της οδού Ξενίας. Η αναδάσωση θα πραγματοποιηθεί στα όρια Νέας Πεντέλης και Κεφαλαρίου. Μακάρι η συμμετοχή να είναι μεγάλη και τα δέντρα αυτά να αλλάξουν το τοπίο...
Με τέτοιες κινήσεις κάποιος μπορεί να συμβάλει θετικά στη διάσωση του περιβάλλοντος και όχι με αστείας λογικής κόνσεπτ. Τι εννοώ; Διαβάστε εδώ.

Ο νόμος "άκου, βλέπε, σώπα"

Διαβάζοντας τις προάλλες το blog του συναδέλφου Μάκη Νοδάρου, δημοσιογράφου που καλύπτει θέματα τοπικού ενδιαφέροντος στην Ελευθεροτυπία και στον τύπο της Ηλείας, είδα με έκπληξη ένα post του με τίτλο: «Ηλεία: Η δημοσιογραφία στο απόσπασμα» με εικόνα ένα φιμωμένο πρόσωπο. Σε επικοινωνία μαζί του μου είπε ότι εδώ και καιρό ο τοπικός τύπος δεν δημοσιεύει κανένα από τα ρεπορτάζ του για το δήμο Ζαχάρως. Όπως μου εξήγησε «ο τύπος στην Ηλεία είναι δέσμιος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των πολιτικών παραγόντων, καθώς πίσω από τις εφημερίδες υπάρχουν μπίζνες. Οι εκδότες διατηρούν εφημερίδες σαν βιτρίνα και τις χρησιμοποιούν σαν μέσο πίεσης προκειμένου να προωθήσουν τις δουλειές τους». Ο Μάκης Νοδάρος μου ξεκαθάρισε ότι αυτή η προβληματική συνεργασία δεν υφίσταται στην Ελευθεροτυπία η οποία δημοσιεύει κανονικά τα θέματά του. Αναρωτιέμαι, δεν είναι ειρωνικό οι πολίτες ενός νομού να μαθαίνουν τα του τόπου τους από μια έκδοση πανελλαδικής κυκλοφορίας-επειδή ευτυχώς δεν αδιαφορεί για την τοπική αυτοδιοίκηση- και όχι από τον τοπικό τύπο που είναι και πιο κοντά σε πρόσωπα και πράγματα;
Βέβαια, η ελευθερία της έκφρασης δεν «βιάζεται» μόνο στην Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, τη χρονιά που μας πέρασε 86 δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους στον κόσμο στην προσπάθειά τους να φέρουν στο φως την αλήθεια. Περίπου μισοί από αυτούς δολοφονήθηκαν στο Ιράκ. Στη Γκάμπια η δημοσιογραφική ένωση Gambia Press Union παλεύει με κάθε τρόπο να προστατεύσει τη ζωή των μελών της. Στην Ελλάδα οι Ενώσεις-εκτός από το να φωνάζουν για το ασφαλιστικό- κάνουν κάτι για τη λογοκρισία ή μήπως αρνούνται και ότι υπάρχει;

Στις 6 μιλά ο Alexis

Υπενθυμίζω το post για τη σημερινή, διαδικτυακή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Μπείτε στις 6 εδώ: tsimitakis.wordpress.com
http://ustream.tv/channel/metablogging-radio–tv
http://www.mogulus.com/metabloggingradiotv
left.gr
histologion-gr.blogspot.com
http://www.radiobubble.gr/
http://www.aggelopoulos.com/
bromeros.blogspot.com
taraxopoios.pblogs.grarxediamedia.blogspot.com
afmarx.wordpress.com
oneiros.gr

ΝΟΡΝΤΟΣΤ έως 20/1

Τρεις γυναίκες, τρεις ιστορίες και ένα λιτό σκηνικό. Οι μνήμες από την 23η Οκτωβρίου 2002 στη Ρωσία του Πούτιν ζωντανεύουν. Τότε Τσετσένοι αυτονομιστές εισέβαλαν στο θέατρο Ντουμπρόβκα, κατά τη διάρκεια του μιούζικαλ Νορντόστ, και κράτησαν τους θεατές σε ομηρία επί τρεις μέρες. Τρεις χήρες- μια τσετσένα «μαύρη χήρα» που έζησε, μια Λετονή και μια Ρωσίδα- διηγούνται η καθεμία τη δική της εκδοχή για το περιστατικό και αναπαριστούν βήμα-βήμα τον τρόπο που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Οι ηθοποιοί Μάνια Παπαδημητρίου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου και Σοφία Σεϊρλή «γεμίζουν» με την ερμηνεία τους τη σκηνή σε μια παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη και με πολιτικές προεκτάσεις.
Πρέπει να σας πω ότι δεν είμαι θεατρόφιλος. Αλλά η παράσταση που παρακολούθησα χθες στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν (http://www.theatro-technis.gr/, τηλ.: 210-3222760) ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Όλα ήταν τόσο απλά, από το σκηνικό μέχρι τα λόγια και τα ρούχα των ηθοποιών που έπαιξαν με περηφάνια την τέχνη τους. Μια ηλεκτρονική οθόνη κατέγραφε πληροφορίες για το συμβάν και την εξέλιξή του. Σήμερα μεγάλος αριθμός των επιζώντων έχει απευθυνθεί στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ζητώντας την αποζημίωση που η ρωσική κυβέρνηση τους έχει αρνηθεί.
Το έργο του Γερμανού Τόρστεν Μπούχσταϊνερ γράφτηκε το 2005 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2006. Έχει ανέβει σε Γκρατς, Δρέσδη, Στοκχόλμη, Κοπεγχάγη, Ζυρίχη, Όσλο, Σάλτσμπουργκ, Στουτγάρδη, Νυρεμβέργη, Μπρέγκεντς. Δεν έχει παιχτεί ποτέ στη Ρωσία. Επίσης, έχει διασκευαστεί στο ραδιόφωνο. Ο ενημερωμένος οδηγός του θεάτρου εξηγεί το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο του πολέμου μεταξύ Τσετσένων και Ρώσων, είναι εμπλουτισμένος με μαρτυρίες δημοσιογράφων και με έρευνες ανθρώπων που ενεπλάκησαν στην έρευνα της υπόθεσης (όπως η Ρωσίδα δημοσιογράφος Πολιτόφσκαγια, ο «πονοκέφαλος» του Πούτιν, η οποία έχασε με περίεργο τρόπο της ζωή της). Ο οδηγός φέρνει στο φως την εμπλοκή των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και τα λάθη από την επέμβασή τους που στοίχισε τη ζωή σε 170 ανθρώπους.
Η αξιόλογη αυτή παράσταση, αν και δέχεται υποχρεωτική κρατική επιχορήγηση δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ. Το θέμα φέρνει στο φως φυλλάδιο που διανεμήθηκε στους θεατές.

Γιατί "ψηφίζω" Ομπάμα

Η είδηση που ξεχωρίζω αυτές τις μέρες- ανάμεσα στο βομβαρδισμό στοιχείων σχετικών με την υπόθεση Ζαχόπουλου που ακόμη δεν αποκαλύπτουν το είδος του σκανδάλου- είναι η πρώτη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα στην πολιτεία της Αϊόβα. «Αυτός θέλω να νικήσει» είπα χθες στον αδερφό μου. «Γιατί νομίζεις ότι είναι καλύτερος; Επειδή είναι μαύρος;» με ειρωνεύτηκε. Όχι. Βρίσκω κι εγώ αφελές ένα τέτοιο επιχείρημα που θέλει όσους πέρασαν άσχημα στη ζωή τους να γίνονται δίκαιοι ηγέτες. Εξάλλου, η επίσης μαύρη Κοντολίζα Ράις δεν αποδείχτηκε ένα από τα πιο σκληρά «γεράκια» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής επί προεδρίας Μπους; Ωστόσο, αναζητώντας τα επιχειρήματα εκείνα που δικαιολογούν την «συμπάθειά» μου στο πρόσωπο του σαραντάρη επίδοξου υποψηφίου για το χρίσμα των δημοκρατικών-και αουτσάινερ σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Ομπάμα με κερδίζει γιατί, πράγματι, "μιλάει" στο θυμικό μου. Και το καταφέρνει όσο κανένας άλλος.
Καταρχήν δεν κρύβω την προτίμησή μου στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών στο οποίο ανήκει. Στο διακηρυγμένο πρόγραμμά τους και οι τέσσερις υποψήφιοι εκφράζουν την πρόθεσή τους να κλείσουν το Γκουαντάναμο στην Κούβα, να αποσύρουν το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων στο Ιράκ, να δεσμευτούν σε μέτρα μείωσης εκπομπής ρύπων CO2 κατά 80% έως το 2050 (αν και το ποσοστό της μείωσης ισχύει σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 και όχι με τα σημερινά!). Αντίθετα, οι τέσσερις υποψήφιοι των ρεπουμπλικάνων υποστηρίζουν την παραμονή των στρατευμάτων στο Ιράκ, μόνο δύο, ο ευαγγελιστής Χάκαμπι και ο Μακέιν, θέλουν να κλείσει το Γκουαντάναμο και κανένας δεν έχει δηλώσει κάτι συγκεκριμένο ως προς τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Ως πολίτης του κόσμου με ενδιαφέρει ο επόμενος πλανητάρχης να μην συνεχίσει την υπάρχουσα παρεμβατική εξωτερική πολιτική και να δεσμευτεί σε μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτή τη στιγμή, οι ΗΠΑ περιφρονούν το πρωτόκολλο του Κιότο που παρά τις ελλείψεις του, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα.
Είναι, όμως, τελικά οι Δημοκρατικοί καλύτεροι; Επί προεδρίας Κλίντον το Κόσοβο βομβαρδίστηκε. Μας εγγυάται κάποιος υποψήφιος ότι δεν θα ξεκινήσει πόλεμο σε ένα νέο μέτωπο; (Ιράν, Βόρεια Κορέα κ.ά). Η απάντηση είναι όχι. Γι'αυτό και οποιαδήποτε ορθολογικά επιχειρήματά μου εξαντλούνται. Όπως είπε και κάποιος πρύτανης σε τηλεοπτικό σταθμό, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν θα αλλάξει πολύ, είτε βγει ο Ομπάμα είτε η Χίλαρι. Επομένως, καταλήγω να παραδεχτώ ότι αυτός ο άνθρωπος έχει επικοινωνιακό χάρισμα. Επιπλέον, είναι άφθαρτος, διαθέτει σταθερό πολιτικό λόγο, αξιοπρεπές προφίλ και έχει μία Όπρα στο πλευρό του που δίνει «ρέστα» σε κάθε της σόου. Από την άλλη, η Χίλαρι έχει θέσεις που αλλάζουν ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις. Όσο για το προφίλ της; Θυμάστε την επίσκεψή της στην Αθήνα επί Κλιντον; Όταν άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου άρχισαν να παρελαύνουν πρώτα τα ρούχα της σε κρεμάστρες επί τουλάχιστον πέντε λεπτά ώστε να τα θαυμάσει ο ελληνικός λαός και μετά ξεπρόβαλε η ίδια (το έχετε ξαναδεί αυτό από επίσημο; Να κατεβαίνουν πρώτα τα ρούχα του και μετά ο ίδιος;). Στο πλευρό της φιγουράρουν το «γεράκι» του πολέμου στο Κόσοβο, η Μαντλίν Ολμπράιτ και, φυσικά, ο Μπιλ. Ακόμη και ο Αλ Γκορ που θα μπορούσε να αποδειχτεί μεγάλο της ατού, είναι απών. Μια τέτοια παρέα, δεν σας κρύβω, με κάνει και ανατριχιάζω…

Τη Δευτέρα η συνέντευξη του Τσίπρα στα blogs

Αναπαράγω από το tsimitakis.wordpress.com τη διαδικασία που θα ακολουθήσετε, ώστε να παρακολουθήσετε live (και να συμμετέχετε με σχόλια) τη διαδικτυακή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα τη Δευτέρα 7/1 στις 6 μμ. Σας ενημερώνω ότι δεν έχουν επιλεγεί όλες οι ερωτήσεις σας, καθώς ο όγκος όσων έφτασαν στα blogs που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία του Μ. Τσιμιτάκη ήταν τεράστιος, γεγονός που απαίτησε να γίνει επιλογή.
Για να παρακολουθήσετε τη συνέντευξη με εικόνα και ήχο:
α. Πηγαίνετε στις σελίδες http://ustream.tv/channel/metablogging-radio–tv
ή http://www.mogulus.com/metabloggingradiotv (η πιο απλή λύση)
β. Επισκεφτείτε το blog tsimitakis.wordpress.com και ανοίξτε τη σελίδα Streaming.
γ.Δείτε την συνέντευξη από το blog σας, αφού πρώτα έχετε ενσωματώσει τον απαραίτητο κωδικό. Αυτό το εγχείρημα απαιτεί κάποια μικρή τεχνική ικανότητα, ειδικά για όσους δεν εχετε blog στο wordpress.com.
Όσοι θέλετε απλά να ακούσετε την συνέντευξη, χωρίς να έχετε εικόνα, μπορείτε να ανοίξετε το stream του radiobubble σε ένα media player. Η διεύθυνση του stream είναι : http://webradio.radiobubble.gr:8000/stream
Τέλος, η συνέντευξη θα αναρτηθεί και στο youtube αν όχι την ίδια μέρα, την επόμενη.
Περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες στο tsimitakis.wordpress.com

Ένας Γιατρός του Κόσμου θυμάται (μέρος ΙΙ)

Η γαλλική ανθρωπιστική οργάνωση Κιβωτός της Ζωής που είχε αναλάβει τη μεταφορά 103 παιδιών, φερόμενων ως ορφανών, από το Τσαντ στη Γαλλία, με σκοπό τη διάθεσή τους σε οικογένειες βρέθηκε πρόσφατα στο στόχαστρο. Η ΜΚΟ της Αρχιεπισκοπής, η Αλληλεγγύη, ήρθε επίσης στο προσκήνιο στην τελευταία κυριακάτικη Ελευθεροτυπία του 2007, για τα τεράστια ποσά που έχει λάβει από το ΥΠΕΞ. Την περίοδο 2002-2004, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, έλαβε το 65% των κονδυλίων που δόθηκαν σε ΜΚΟ και τώρα καλείται να αποδείξει πού τα διέθεσε. Υπάρχει διαφθορά στις ΜΚΟ; Στο β' μέρος της συνέντευξης, ο Ηλίας Μαχαιρίδης μας καταθέτει την άποψή του και μας ενημερώνει ότι αυτές τις μέρες τρία νέα σχολεία ανοίγουν για τα παιδιά του τσουνάμι χάρη στους ΓτΚ Ελλάδας.

Ο κόσμος θέλει να γνωρίζει αν τα χρήματα / τρόφιμα κ.ά φτάνουν πάντα στον προορισμό τους, κάτι που δεν ακούστηκε στην περίπτωση της Σρι Λάνκα με το τσουνάμι. Τότε ειπώθηκε ότι μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού δεν βοηθήθηκε γιατί οι Ταμίλ είχαν τον έλεγχο της κατάστασης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να δίνουμε βοήθεια σε χρήματα απευθείας στις κυβερνήσεις και να περιμένουμε αυτές να λειτουργούν με δικαιοσύνη τη στιγμή που έχει προηγηθεί εμφύλιος πόλεμος. Νομίζω ότι ήταν λάθος από την πλευρά της Ελληνικής κυβέρνησης αλλά και διεθνών οργανισμών να δώσουν μέρος των χρημάτων απευθείας σε κυβερνήσεις για να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες του Τσουναμι. Σε καμία περίπτωση δεν μειώνεται η προσφορά των Ελλήνων από το υστέρημα τους. Οι ΓτΚ (Γιατροί το Κόσμου) πιστεύουν ότι βοηθούμε στοχευμένα και στηρίζουμε πρώτα αυτούς που έχουν ανάγκη. Ως απόδειξη, η αποστολή στη Σρι Λάνκα δραστηριοποιήθηκε στη Μπατικαλόα, περιοχή που ελέγχεται από τους αντάρτες, χωρίς να μας δημιουργήσει πρόβλημα η κυβέρνηση η οποία πρόσφερε όλες τις διευκολύνσεις όπως άδειες εργασίας κτλ. Επισης αποφεύγουμε να δίνουμε την βοήθεια σε χρήματα, όπου γίνεται πιο εύκολα κακή χρήση. Σε λίγες ημέρες είμαστε έτοιμοι να εγκαινιάσουμε 3 σχολεία στη Σρι Λάνκα πράγμα που καταδεικνύει τον μακροχρόνιο σχεδιασμό και τη στοχευμένη δράση μας. Περιστατικά κακής διαχείρισης υπήρχαν και μάλλον θα υπάρχουν πάντα σε καταστάσεις κρίσης. Εμείς διασφαλίζουμε το δίκαιο καταμερισμό τις βοήθειας έχοντας πάντα εκπροσώπους μας στο πεδίο.
«Φάρμακα και όχι τρόφιμα» είναι η πεποίθηση των ΓΧΣ. Πράγματι, πριν λίγα χρόνια, στις αποθήκες των Γιατρών του Κόσμου βρέθηκαν τρόφιμα ληγμένα από τη βοήθεια που ποτέ δεν θα έφτανε στον προορισμό της. Τελικά, πώς πρέπει να καλύπτονται οι ανάγκες;
Δέχομαι ότι στο παρελθόν υπήρξαν κάποια προβλήματα διαχείρισης ορισμένων υλικών, όμως διαβεβαιώνω ότι οι ΓτΚ παίρνουν όλα τα δυνατά μέτρα για να περιορίζουν στο ελάχιστο τέτοιου είδους απώλειες. Η αποστολή υλικής βοήθειας εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς, από την άλλη πλευρά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορεί να υπάρξει μια λύση καρμπόν σε όλες τις καταστάσεις. Όταν π.χ. στεγάσαμε πρόχειρα σε σκηνές έναν αριθμό πάνω από 1000 ανθρώπους στο Αριάμπατι της Σρι Λάνκα, δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγοράσουμε τόσες σκηνές στη χώρα και έπρεπε να γίνει άμεσα αποστολή του υλικού το οποίο έφτασε σε χρόνο ρεκόρ. Οι ΓτΚ πάντα πριν λάβουμε αποφάσεις έχουμε αξιολογήσει την κατάσταση, συνήθως με εθελοντές μας στο πεδίο.
Αισθάνθηκες ποτέ ότι η πολιτική παίζει ρόλο σε μια ΜΚΟ;
Σε μια ανθρωπιστική οργάνωση ξεχνάς τις πολιτικές και άλλες τοποθετήσεις σου και προσπαθείς με ομαδικό πνεύμα να συνθέσεις απόψεις με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα. Οι ΓτΚ ανήκουν στους εθελοντές τους και όχι σε κόμματα ή παρατάξεις. Ίσως είναι η πιο ανοικτή στους πολίτες και διάφανη ΜΚΟ στην Ελλάδα. Δεν αποτελεί κλειστό κλαμπ λίγων και προνομιούχων και αυτό το λέω από προσωπική μου εμπειρία. Σε ότι αφορά τώρα τις σχέσεις οργανώσεων μεταξύ τους ή με διάφορες κρατικές υπηρεσίες που χρηματοδοτούν ΜΚΟ πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές. Έχω ακούσει για διάφορες διακρίσεις στο παρελθόν, αλλά δεν μου αρέσει να μιλώ χωρίς να έχω στοιχεία. Οφείλουν να λειτουργούν με διαφάνεια και αξιοκρατία, αυτό επιτάσσει η δημοκρατία και απαιτούν οι πολίτες.

Η ΕΛΠΙΔΑ
Μου είπες ότι το 2008 ενδέχεται να φύγεις πάλι για αποστολή. Τι σε κάνει να θέλεις να ξαναπάς;
Το να πηγαίνω σε αποστολή είναι κάτι ιερό για μένα, μου γεμίζει τις «μπαταρίες» της ψυχής και ελπίζω να μπορώ να το κάνω και στο μέλλον. Ως ιατροί, έχουμε αυτή την υποχρέωση απέναντι στο όρκο του Ιπποκράτη ο οποιος εκτός από πατέρας της ιατρικής είναι και πατέρας της ιδέας περί ανιδιοτελούς προσφοράς.

Ένας Γιατρός του Κόσμου θυμάται (μέρος Ι)

Πώς είναι να περνάς Πρωτοχρονιά με θύματα του τσουνάμι; Να χρειάζεται να συνομιλείς με τους αντάρτες Ταμίλ; Να βλέπεις συναδέλφους σου να δολοφονούνται εν ψυχρώ ακόμη κι αν βρίσκονται σε μια χώρα για να σώσουν ζωές; Ο Ηλίας Μαχαιρίδης, Γιατρός στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ), έχει συμμετάσχει σε αποστολές σε Σρι Λάνκα, Μαρόκο, Αφγανιστάν, Συρία, Μολδαβία, Κόσοβο, Αλγερία, Λίβανο. Στο Α’ μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε στο Καβουράκι μιλά για τη σκληρή καθημερινότητα σε μια αποστολή που έχει σκοπό να δώσει πίσω στους ανθρώπους ό,τι οι συνθήκες τους άρπαξαν βίαια.


ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ
Έχεις περάσει ποτέ Πρωτοχρονιά σε αποστολή; Πώς ήταν;
Έτυχε να περάσω την ποιο συγκλονιστική μου Πρωτοχρονιά πριν 3 χρόνια στη Σρι Λάνκα. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι μέσω Ντουμπάϊ, Βομβάης και Μαλδίβων φτάσαμε στο Κολόμπο. Η αποστολή απαρτιζόταν από μένα και δυο πολύ αξιόλογους ιατρούς, τον Σαράντη Μουρταράκο και την Ελένη Μαυροπούλου. Στο Κολόμπο προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε, να κάνουμε τις απαραίτητες επαφές με τις αρμόδιες αρχές και άλλες διεθνείς οργανώσεις. Αρχικά κατευθυνθήκαμε νοτιοδυτικά, όπου καλύψαμε κάποιους καταυλισμούς και μετά από δυο ημέρες είδαμε ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικό να δραστηριοποιηθούμε στα ανατολικά της χώρας όπου η βοήθεια δεν είχε φτάσει ακόμη. Εκείνη τη μέρα οι τρεις, μαζί με τον οδηγό / μεταφραστή καταλύσαμε στο σπίτι ενός κατεστραμμένου χωριού, μαζί με ένα ζευγάρι Γερμανών και τους ιδιοκτήτες, ένα ηλικιωμένο ανδρόγυνο. Δώσαμε ραντεβού για το ρεβεγιόν στο χώρο υποδοχής του σπιτιού. Στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι μοιραστήκαμε ξηρά στρατιωτική τροφή και λίγο ντόπιο ποτό. Οι Γερμανοί είχαν χάσει όλα τους τα υπάρχοντα από το Τσουνάμι. Σε αντίθεση με τα υλικά αγαθά, τα συναισθήματα ήταν σε αφθονία: φόβος, πόνος, συμπόνια, αναγνώριση, σεβασμός, ανιδιοτελής αγάπη και προσφορά. Ένιωθα σαν να τους γνώριζα όλους χρόνια, ενώ στην πραγματικότητα δεν τους γνώριζα παρά μόνο μερικές ημέρες ή ώρες! Τη μέρα της Πρωτοχρονιάς εγώ και η ομάδα μου πέσαμε σε δυο αλλεπάλληλα μπλόκα από κυβερνητικές και αυτονομιστικές (Ταμίλ Τίγρεις) ένοπλες ομάδες που μας συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη αποστολή σου;
Αν εξαιρέσουμε τις δυσκολίες στο Λίβανο λόγω ανεπαρκούς ασφάλειας εξαιτίας των βομβαρδισμών, η πιο δύσκολη αποστολή ήταν στο Αφγανιστάν. Πολύ κακές συνθήκες διαβίωσης και συνεχής προβληματισμός για την ασφάλειά μας. Ωστόσο, καταφέραμε να στηρίξουμε ένα μεγάλο ορφανοτροφείο με 1000 παιδιά από το οποίο μάλιστα εξαλείψαμε μια πολύ επικίνδυνη αρρώστια που λέγεται λεϊσμανίαση.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΒΟΗΘΕΙΑ
Θα ήθελα να μου περιγράψεις την καθημερινότητά σου στην τελευταία αποστολή σου, στη Βηρυτό.
Οι ΓτΚ Ελλαδας ανταποκρίθηκαν άμεσα με βοήθεια στα θύματα των αεροπορικών βομβαρδισμών που έκανε το Ισραήλ ως αντίποινα στην απαγωγή μικρού αριθμού στρατιωτών από τη Χεσμπολάχ. Αρχικά αποστείλαμε υλική βοήθεια και μόλις το επέτρεψαν οι συνθήκες, έγινε άμεση αποστολή ιατρών. Η ομάδα μας δραστηριοποιήθηκε σε 2 άξονες: α) Επισκέψεις σε σχολεία (καταυλισμούς προσφύγων) και β) Λειτουργία Ιατρείου στην περιοχή Kanda al Kamik στα όρια της νοτίου Βηρυτού, που ήταν ένας από τους κύριους στόχους των βομβαρδισμών. Το προσωπικό του ιατρείου αποτελείτο από τους άλλους δυο ιατρούς και από ντόπιους εθελοντές. Η συμμετοχή των ντόπιων συνεργατών αποδεικνύει την ευρύτατη αποδοχή των δράσεων μας από τον ντόπιο πληθυσμό και τη δική μας βούληση να μην είμαστε απλά ένα «ξένο σώμα» στις περιοχές που στηρίζουμε.
Τις μέρες του πολέμου, η Kanda al Kamik φιλοξενούσε περίπου 20.000 πρόσφυγες οι οποίοι προέρχονταν από τον νότιο Λίβανο και τα βομβαρδισμένα νότια προάστια. Επρόκειτο κυρίως για γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά μιας και οι περισσότεροι άντρες είχαν μείνει στις περιοχές τους με σκοπό να αντισταθούν σε μια ενδεχόμενη εισβολή του Ισραηλινού στρατού στον νότιο Λίβανο, αλλά και για να συνεχίσουν τις επιθέσεις μέσα στο κράτος του Ισραήλ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι φιλοξενούνταν από οικογένειες μέσα σε μικρά διαμερίσματα. Οι υπεύθυνοι της τοπικής κοινότητας, είχαν αγκαλιάσει την προσπάθεια των ΓτΚ στην περιοχή τους προσφέροντας απλόχερα όποια βοήθεια τους είχε ζητηθεί από τα μέλη του κλιμακίου. Πρόκειται για Σιϊτες Μουσουλμάνους οι οποίοι έχουν κατηγορηθεί για την στήριξη που παρέχουν στην Χεσμπολάχ. Χαρακτηριστικά μας έλεγαν πως επειδή μεγάλο μέρος των ντόπιων ιατρών έφευγαν από τη χώρα, εκείνοι αναγνώριζαν και συγκινούνταν από τη δική μας προσπάθεια να τους βοηθήσουμε χωρίς να υπολογίζουμε τους πιθανούς κινδύνους.
Το ιατρείο λειτούργησε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Οι ΓτΚ συνεχίζουν να στηρίζουν τον λαό το Λιβάνου με επιπλέον αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας.
Είσαι πάντα ο γιατρός της αποστολής. Εκτός από τις ιατρικές γνώσεις χρειάζονται και άλλες δεξιότητες;
Όλα τα μέλη που λαμβάνουν μέρος σε τέτοιου είδους αποστολές πρέπει να πιστεύουν και να αγαπούν αυτό που κάνουν! Ανεξάρτητα από το αν είναι ιατροί, διοικητικό προσωπικό ή έχουν κάποια άλλη ειδίκευση πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον Αγγλικά, να διακρίνονται από ομαδικό πνεύμα, να έχουν αυξημένη ικανότητα στο να αντιλαμβάνονται περίπλοκες καταστάσεις και να χειρίζονται με λεπτότητα διάφορα θέματα. Έχει τύχει να συνομιλώ με αντάρτες και άλλες ένοπλες ομάδες προκείμενου να ενημερωθούμε για τις ανάγκες και να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους αναξιοπαθούντες. Ο επικεφαλής μπορεί να χρειαστεί να συνομιλήσει με υπουργούς και άλλους εκπροσώπους επίσημων φορέων. Γι’αυτό πρέπει να είναι επικοινωνιακός, αλλά και δυναμικός, ώστε να είναι σε θέση να ασκήσει και πιέσεις, αν χρειαστεί. Τέλος είναι σημαντικό να γνωρίζει τους κανόνες του «παιχνιδιού», κυρίως τους κανόνες και τις αξίες της οργάνωσης με την οποία συμμετέχει στην αποστολή αλλά και τους κανόνες, τις αρχές και τις αξίες της κοινωνίας π.χ. τι ενδείκνυται και τι όχι σε ό,τι αφορά τις ενδυματολογικές συνήθειες, να σέβεται τις διαφοροποιήσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις κυρίως αυτές μεταξύ ανθρώπων αντίθετου φύλου (Μουσουλμανικές χώρες) κ.α.
Θα ήθελα να θυμηθείς μια ιστορία που αξίζει να αναφέρουμε.
Μετά από μια σκληρή ημέρα δουλειάς, κατά την οποία έχουμε δει πάνω από 100 ασθενείς, ο μεταφραστής μου λέει ότι μια κυρία με παρακαλεί να πάω στο σπίτι της να δω τον σύζυγο της. Ήταν μια κυρία στην ηλικία της μητέρας μου. Ο άντρας της ήταν περίπου 65-70 ετών. Μετά από ένα σύντομο ιστορικό και κλινική εξέταση αντιλήφθηκα ότι έπασχε από μεταστατικό καρκίνο. Δεδομένων των συνθηκών, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να του απαλύνω λίγο τον πόνο-έτυχε να έχουμε δυνατά παυσίπονα- και να τον βοηθήσω σε ένα σοβαρό πρόβλημα δυσκοιλιότητας δίνοντάς του το κατάλληλο σκεύασμα. Τον επισκέφτηκα έπειτα από μερικές μέρες 3-4 φορές. Μετά από λίγο καιρό πέθανε. Λίγες ημέρες πριν φύγω η σύζυγος του ήρθε και με βρήκε με τον γιο της για να με ευχαριστήσει. Το πρώτο πράγμα που πήγε να κάνει ήταν να μου φιλήσει το χέρι. Όταν κλαίγοντας μου είπε ότι οι τελευταίες ημέρες του συζύγου της δεν ήταν τόσο οδυνηρές δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν ήταν δάκρυα λύπης. Ίσως να ήταν ηθική ικανοποίηση, μια ανταμοιβή... Σκέφτομαι πολλές φορές αυτή την κυρία. Ελπίζω να είναι καλά.
Αν σου ζητήσω να θυμηθείς κάποιον άνθρωπο που δεν θα ξεχάσεις;
Είναι ο Dr Μπέρη, φοιτητής ιατρικής που εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της πατρίδας του, τη Δυτική Σαχάρα. Μετά από μια μάχη κουβάλησε έναν συναγωνιστή του τρεις ολόκληρες νύκτες στη πλάτη του, ώσπου τον μετέφερε στο στρατόπεδό του. Τη νύχτα περπατούσε και τη μέρα κρυβόταν. Είναι ένας από τους πιο ανιδιοτελείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, με μεγάλη γενική μόρφωση, ενδιαφέρουσες απόψεις και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι ΜΚΟ είναι προστατευμένες σε εμπόλεμες ζώνες κ.ά. Εσύ αισθάνθηκες ποτέ ότι η ζωή σου κινδυνεύει;
Η προστασία είναι πολύ σχετική, καθώς μέλη ανθρωπιστικών αποστολών γίνονται θύματα ενώ προσπαθούν να βοηθήσουν. Δυστυχώς τα περιστατικά αυξάνονται τελευταία και αυτό ίσως συμβαίνει ως πίεση σε διάφορες κυβερνήσεις για πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά ανταλλάγματα. Άλλες φορές μέλη ανθρωπιστικών αποστολών εκτελούνται εν ψυχρώ για να μην καταγγείλουν και μαρτυρήσουν την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή άλλων παράνομων πράξεων.
Στη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο ασθενοφόρα και άλλα οχήματα που χρησιμοποιούνταν από ανθρωπιστικές οργανώσεις έγιναν στόχοι επειδή υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να μετέφεραν οπλισμό, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους τραυματίες μεταφέροντας τους σε ασφαλείς τοποθεσίες.
Ως προσωπική εμπειρία αναφέρω την πορεία μας από τη Δαμασκό (Συρία) οδικώς προς την Βηρυτό. Επιβαίναμε σε ένα όχημα με 6 ανθρώπους, φορτωμένο με κιβώτια από φάρμακα και άλλο υλικό. Τα πρώτα εικοσιτετράωρα του πολέμου είδαμε τουλάχιστον 4-5 βομβαρδισμένα οχήματα στη πορεία μας. Είμαι επισης αυτίκους μάρτυρας περιστατικών με μέλη ΜΚΟ τα οποία γλίτωσαν καθαρά από τύχη από παρόμοιες επιθέσεις. Το 2004 ενώ ήμουν στο Αφγανιστάν μια ομάδα 5-6 των ΓΧΣ είχε εκτελεστεί εν ψυχρώ. Προσωπικά, αλλά και όλες οι ανθρωπιστικές οργανώσεις καταδικάζουμε τέτοιες πρακτικές που μας οδηγούν πολλά χρόνια πίσω και βλάπτουν ότι καλύτερο έχει ίσως να επιδείξει η ανθρωπότητα σήμερα: το έμψυχο δυναμικό των ΜΚΟ.